Charon, in de Griekse mythologie, fungeert als de veerman van de doden. Hermes (de Boodschapper van de goden) brengt hem de zielen van de overledenen, en hij brengt ze over de rivier de Acheron naar de hel. Alleen de doden die behoorlijk begraven of verbrand zijn en die de obolus (zilveren munt) betalen voor hun passage worden op zijn boot geaccepteerd, dat is waarom in de oude Griekse begrafenisriten het lijk altijd een obolus onder zijn tong had geplaatst., Charon, een nogal somber en streng karakter, aarzelt niet om uit zijn boot te gooien zonder medelijden met de zielen wiens lichamen ongepaste begrafenis of crematie kregen.
De Styx is slechts een van de vijf rivieren van de onderwereld die Hades scheiden van de wereld van de levenden. Deze vijf rivieren van de hel zijn Acheron (de rivier van Wee), Cocytus (de rivier van klaagzang), Phlegethon (de rivier van vuur), Lethe (de rivier van vergeetachtigheid), en tenslotte Styx. Het woord styx komt van het Griekse woord stugein, wat “haatdragend” betekent en de verschrikking van de dood uitdrukt. De achtste eeuw v. Chr.,De Griekse dichter Hesiod beschouwde Styx als de dochter van Oceanus en de moeder of emulatie, overwinning, macht en macht. Meer recent is Styx geïdentificeerd met de stroom Mavronéri (Grieks voor “zwart water”) in Arcadia, Griekenland. Oude overtuigingen hielden in dat het Styx water giftig was. Volgens een legende werd Alexander De Grote (356-323 v.Chr.), koning van Macedonië en veroveraar van een groot deel van Azië, vergiftigd door Styx water.
het gebruik van de figuren van Charon en de rivier De Styx komt regelmatig voor in de Westerse literatuur., De belangrijkste gebeurtenis is te vinden in de Italiaanse dichter Dante ’s (1265-1321) goddelijke komedie, waarin Charon een levende man (Dante’ s alter ego) ziet reizen in het inferno en daagt hem uit.