Het is interessant om te overwegen hoe Frost de natuur zag ~ als metafoor en inspiratie, waaruit hij inzicht haalde in de mensheid. Veel van zijn gedichten lijken te gaan over de voorbijgaande aard van de natuur, hoe niets hetzelfde blijft en omarmen/accepteren van het moment (voordat het voorbij gaat) is zowel praktisch en vitaal-verlevendigen en noodzakelijk. De mens moet leren met zichzelf te leven, van zijn eigen gezelschap te genieten en het leven leefbaar te maken, wat een acceptatie en begrip van zijn eigen natuur vereist., De weigering om overweldigd of overtroffen te worden door omstandigheden en eigen emoties is de sleutel tot overleven. Hij spreekt over de weigering om toe te geven aan de uitdagingen die door de situatie worden gepresenteerd (weigering om”te zinken onder het zijn van man en vrouw, “impasse van het hebben om te kiezen welke splitsing in de weg te nemen en het twijfelen of klagen over wat had kunnen zijn). Hij onthoudt zich van het geven van advies of bekeren en erkent dat het vinden/maken van een”weg is persoonlijk, individueel, en een “inside job.”
hetzij door vuur of ijs, de uitgang/eindes komen, en de” voorkeur ” is nogal willekeurig in die zin., Voor Frost, verlangen is de voorkeur aan onverschilligheid en de relatieve “chill” van intellectualisme, maar “ofwel zal volstaan” in het leiden tot hetzelfde doel. Het is de manier waarop men wil leven, gebaseerd op zijn eigen ware aard, die het verschil maakt en de keuze creëert. Elk uiteinde van het spectrum heeft zijn voor-en nadelen, maar volgens wat hij weet van zijn eigen aard (en zijn eigen emoties), heeft vuur/verlangen de voorkeur., De hel kan bestaan uit vuur of ijs (of beide, zoals in Canto 32 van Dante ’s Inferno, waarin hij/Dante verraders beschrijft als”ondergedompeld in een vurige hel, tot aan hun nek in ijs”). Ijs kan worden ervaren als koud en/of warm — het verschil in waarneming heeft te maken met de intensiteit en langdurige blootstelling. Het is een briljant gedicht, zo beknopt en toch uitgestrekt in zijn implicaties. Voor ons is de metafoor natuurlijk des te letterlijker–of de mensheid haar vernietiging veroorzaakt door verbranding van de opwarming van de aarde, of een nucleaire winter–de uitputting van de gesmolten kern van de aarde., Relaties, de menselijke natuur, of het werkelijke “einde van de wereld” — het gedicht spreekt tot al deze…