geschiedenis
het onderscheid tussen aanpak en vermijden wordt al meer dan 2000 jaar op verschillende manieren gebruikt door geleerden, maar de wortels liggen in het veld van de filosofie. De Griekse filosoof Democritus (460-370 v.Chr.) stelde voor dat mensen ‘ethisch hedonisme’ zouden volgen en zich zouden laten leiden door het nastreven van plezier en het vermijden van pijn (Elliot and Covington, 2001)., Eeuwen later bood Jeremy Bentham (1779/1879), een Britse filosoof, een soortgelijk ‘psychologisch hedonisme’ aan waarin mensen zich laten leiden door het nastreven van plezier en het vermijden van pijn. Hoewel deze concepten zijn vergelijkbaar, Bentham nam het idee van ethisch hedonisme verder door het verstrekken van een verklaring voor gedrag in plaats van een louter suggestie voor hoe individuen moeten streven om zich te gedragen.,
sinds het begin van de wetenschappelijke psychologie is het onderscheid tussen aanpak en vermijdingsmotivatie van groot belang geweest voor onderzoekers (zie Elliot, 1999; Elliot and Covington, 2001). Een van de grondleggers van de psychologie, Wundt (1887) stelde dat plezier en pijn psychologische ervaringen waren die in bewust bewustzijn werden gebracht door de processen van cognitie en sensatie., James (1890) theoretiseerde dat pijn en plezier ‘bronnen van actie’ waren die de energie van gedrag veroorzaken en dat plezier diende als versterking terwijl pijn diende om acties te remmen. Freud (1915) suggereerde in zijn psychodynamische theorie dat organismen de neiging hebben om plezier te zoeken en pijn te vermijden. Daarnaast beschreef hij deze tendensen als motivaties die gedrag sturen en worden gereguleerd door het superego (Freud, 1923). Deze vroege theoretici hielpen om de focus te verplaatsen van het onderscheid tussen pijn en plezier naar de resulterende aanpak en vermijdingsgedrag (Elliot, 2008).,
Deze eerste uitstapjes naar de studie van aanpak en vermijding motivatie effende de weg voor andere onderzoekers om deze conceptualisatie aan te passen voor hun eigen gebruik. Thorndike (1911) stelde in zijn ‘law of effect’ dat reacties die resulteerden in ‘tevredenheid’ vaker herhaald zouden worden, terwijl reacties die resulteerden in ‘ongemak’ minder vaak opnieuw geprobeerd zouden worden. Jung (1921) suggereerde dat extroverten meer kans hadden om naar sociale objecten te bewegen, terwijl introverten meer kans hadden om weg te gaan van sociale objecten., Pavlov (1927) maakte in zijn onderzoek naar klassieke conditionering onderscheid tussen twee verschillende reacties: een ‘oriënterende’ reactie (richting een stimulus) en een ‘defensieve’ reactie (weg van een stimulus). Lewin (1935) theoretiseerde dat doelobjecten positieve of negatieve valenties hebben die organismen aantrekken of afstoten. Skinner (1938, 1953) maakte een onderscheid tussen versterking, wat leidde tot versterkte reacties, en straf, wat leidde tot verzwakte reacties.,Murray (1938) maakte onderscheid tussen ‘adient’, ‘positieve behoeften die organismen naar objecten leiden, en’ abient’, ‘ negatieve behoeften die organismen wegleiden van objecten. Hull (1943) beschreef het onderscheid benadering–ontwijking als geconditioneerde appetitive en aversive drives gevormd door positieve en negatieve associaties met stimuli, die organismen naar of weg van stimuli leiden. Miller (1944) theoretiseerde dat conflicten voortkomen uit incompatibele valenties en dat organismen zowel kunnen worden aangetrokken tot en afgestoten uit hetzelfde doelobject., Hebb (1949) stelde voor dat verschillende niveaus van stimulatie kunnen resulteren in verschillende gedragsreacties: stimulatie onder een bepaald niveau leidt tot benaderingsgedrag, terwijl stimulatie boven het niveau leidt tot vermijdingsgedrag. Rotter (1954) stelde dat individuen verwachtingen vormen van ervaringen uit het verleden met beloningen en straffen.,
Maslow (1955) theoretiseerde dat mensen twee basisbehoeften hebben: groeibehoeften die ertoe leiden dat een individu meer positieve stimulatie bereikt, en tekortbehoeften die ertoe leiden dat een individu naar spanningsreductie zoekt om negatieve stimulatie te voorkomen. Cattell (1957) identificeerde twee aangeboren motieven: verkenning (een appetitief motief) en ontsnapping naar veiligheid (een niet-competitief motief)., Heider (1958) stelde het verschil tussen de woorden ‘kan’ en ‘kan’ op een soortgelijke manier voor, door te beweren dat ‘kan’ impliceert dat de persoon zal slagen als hij het probeert, terwijl ‘kan’ impliceert dat hij niet gestraft zal worden als hij het probeert. Rogers (1961) suggereerde dat persoonlijke doelen ofwel een verlangen vertegenwoordigen om naar een positieve stimulus te bewegen of een verlangen om weg te gaan van een negatieve stimulus. Erikson (1963) onderscheidde fundamenteel vertrouwen en wantrouwen in zijn stadia van psychosociale ontwikkeling., Eysenck (1967) theoretiseerde dat introverten hoge baseline niveaus van opwinding hadden en daarom waarschijnlijk ‘stimulus verlegen waren,’ terwijl extraverten lage baseline niveaus van opwinding hadden en dus meer kans hadden om ‘stimulus hongerig te zijn.”Bowlby (1969) maakte onderscheid tussen twee soorten gehechtheid: veilige gehechtheid, die individuen ertoe brengt uitdagingen te verkennen en te zoeken, en onzekere gehechtheid, die individuen ertoe brengt voorzichtig te zijn en bezorgd te zijn over veiligheid.,
Dit korte overzicht van psychologische theoretici is bedoeld om het feit vast te stellen dat het onderscheid tussen benadering en vermijden in de geschiedenis van de psychologie is gebruikt. Bovendien is deze conceptualisatie aanwezig in elke belangrijke theoretische oriëntatie sinds de aanvang van de psychologie als een wetenschappelijk gebied, van Psychodynamisch tot behaviorisme, humanistisch, cognitief, biologisch, enz. (Elliot and Covington, 2001)., Het is ook duidelijk dat er een historisch gebrek is geweest aan een wijdverbreide en nuttige conceptualisering van het onderscheid benadering–vermijden, wat heeft geleid tot een enorme hoeveelheid variatie in de manier waarop onderzoekers hetzelfde concept beschrijven. Onderzoekers met verschillende vakgebieden en achtergronden hebben het idee van een splitsing tussen aanpak en vermijdingsmotivatie op verschillende manieren toegepast op hun eigen theorieën, soms met behulp van verschillende terminologie, zonder het concept expliciet te definiëren (Elliot, 2008)., Daarnaast is veel historisch werk gericht op een verscheidenheid aan verschillende specifieke concepten binnen het domein van motivatie. Onderzoek is bijvoorbeeld gericht op hedonisme, drijfveren, onderliggende motieven van gedrag en gevalideerde stimuli, maar het is belangrijk om te overwegen hoe de overkoepelende benadering en het vermijden onderscheid al deze verschillende soorten onderzoek kan omvatten (Elliot, 2008).