Waarom verliet Frodo Midden-aarde en de Gouw?

Q: Waarom verliet Frodo Midden-aarde en de Gouw?

antwoord: Geestelijk Genezen voordat hij stierf, volgens J. R. R. Tolkien.,

Dit is echter geen eenvoudige vraag. Mensen kunnen de boeken citeren (zoals ik hieronder doe) maar veel lezers weten nog steeds niet waarom Frodo moest vertrekken. Immers, als hij naar de Onsterfelijke Landen zou gaan om onsterfelijk te worden als beloning voor zijn offer, zou dat iets zijn. Maar Frodo en Bilbo (en Sam)werden niet onsterfelijk (ondanks alle ” Frodo leeft!” graffiti). Als er al iets was, toen ze over zee gingen naar Valinor, versnelde hun dood, maar volgens J. R. R. Tolkien was het noodzakelijk hen te helpen genezen van de geestelijke en emotionele schade die de Ene Ring ieder van hen had toegebracht.,de eerste hint van Frodo ‘ s aanstaande vertrek komt wanneer hij droomt over de zee te varen in het huis van Bombadil. Echter, pas in het hoofdstuk “Many Partings” in The Return Of The King krijgt de lezer een duidelijke en specifieke waarschuwing dat Frodo Midden-aarde zal verlaten:

‘Het is waar dat ik terug wil naar de Gouw,’ zei Frodo. Maar eerst moet ik naar Rivendel. Want als er iets ontbrak in een gezegende tijd, zo miste ik Bilbo; en ik werd bedroefd, toen ik Onder het ganse huis van Elrond zag, dat hij niet gekomen was.,’

‘ vraag je je dat af, Ringdrager?’zei Arwen. Want gij weet de kracht van dat ding, dat nu verdorven is; en al wat door die kracht geschied is, gaat nu voorbij. Maar je bloedverwant bezat dit ding langer dan jij. Hij is nu al jaren oud, naar zijn soort, en hij wacht op u, want hij zal geen lange reis meer maken dan een.’

‘ dan smeek ik om snel te vertrekken, ‘ zei Frodo.

‘ over zeven dagen gaan we,’ zei Aragorn. Want wij zullen met u rijden ver op de weg, tot aan het land van Rohan., Over drie dagen komt Éomer hier terug om Théoden terug te dragen om te rusten in het teken, en we zullen met hem rijden om de gevallenen te eren. Maar nu, eer gij gaat, zal ik de woorden bevestigen, die Faramir tot u gesproken heeft; en gij zijt voor eeuwig vrij geworden uit het koninkrijk van Gondor, en al uw metgezellen desgelijks. En indien er geschenken waren, die ik zou kunnen geven, gelijk aan uw werken, zo zult gij ze hebben; maar al wat gij wilt, zult gij met u nemen, en gij zult rijden in eer, en gij zult bekleed zijn als vorsten des lands.’

maar Koningin Arwen zei: ‘Een geschenk zal ik je geven. Want Ik ben de dochter van Elrond., Ik zal nu niet met hem meegaan, als hij naar de Havens vertrekt; want Ik heb de keuze van Lúthien, en zoals zij alzo heb ik gekozen, zowel de zoete als de bittere. Maar in mijn plaats zult gij gaan, Ringsdrager, wanneer de tijd komt, en indien gij het dan begeert. Als je pijn je nog treurt en de herinnering aan je last zwaar is, dan mag je naar het westen gaan, totdat al je wonden en vermoeidheid zijn genezen. Maar draag dit nu ter nagedachtenis aan Elfstone en Evenstar met wie je leven is verweven!,’

en ze nam een witte edelsteen als een ster die lag op haar borst hangend aan een zilveren ketting, en ze zette de ketting om Frodo ‘ s nek. Zij zei: “Wanneer de herinnering aan de angst en de duisternis je treft, dan zal dat je helpen.’

Tolkien had eigenlijk een paar dingen te zeggen over Frodo in zijn privé correspondentie. Bijvoorbeeld, in Brief nr., 151 (dat hij in 1954 schreef) Tolkien merkte op:

Frodo is niet bedoeld als een ander Bilbo. Hoewel zijn openingsstijl niet geheel on-kin is. Maar hij is eerder een studie van een hobbit gebroken door een last van angst en Verschrikking — afgebroken, en uiteindelijk gemaakt in iets heel anders. Geen van de hobbits komt er uit in pure Shire-Mode. Maar je hebt Samwise Gamwichy (of Gamgee).,

Tolkien sprak kort over Frodo ‘ s falen (om de Ring te weerstaan aan het einde van de queeste) in verschillende brieven, maar misschien legde hij de zaken het beste uit in Brief nr. 246, die hij schreef in 1963:

Ik denk niet dat Frodo ‘ s een morele mislukking was. Op het laatste ogenblik zou de druk van de Ring zijn maximum bereiken – onmogelijk, zou ik gezegd hebben, voor iemand om te weerstaan, zeker na lange bezetenheid, maanden van toenemende kwelling, en wanneer uitgehongerd en uitgeput., Frodo had gedaan wat hij kon en besteedde zichzelf volledig (als instrument van de Voorzienigheid) en had een situatie gecreëerd waarin het doel van zijn zoektocht kon worden bereikt. Zijn nederigheid (waarmee hij begon) en zijn lijden werden rechtvaardig beloond met de hoogste eer, en zijn oefening van geduld en barmhartigheid jegens Gollum kreeg hem barmhartigheid en zijn falen werd verholpen.,

hij gaat iets later uitgebreid verder:

Frodo ondernam zijn zoektocht uit liefde – om de wereld die hij kende van een ramp te redden op zijn eigen kosten, als hij kon; en ook in volledige nederigheid, erkennend dat hij volledig ongeschikt was voor de taak. Zijn echte contract was alleen om te doen wat hij kon, om te proberen een weg te vinden, en om zo ver te gaan op de weg als zijn kracht van geest en lichaam toegestaan. Hij deed dat., Ik zie zelf niet in dat het breken van zijn geest en wil onder demonische druk na kwelling net zo min een morele mislukking was als het breken van zijn lichaam zou zijn geweest – laten we zeggen, door gewurgd te worden door Gollem, of verpletterd door een vallende steen.dat lijkt het oordeel te zijn geweest van Gandalf en Aragorn en van allen die het volledige verhaal van zijn reis leerden. Zeker niets zou worden verborgen door Frodo! Maar wat Frodo zelf voelde over de gebeurtenissen is een heel andere zaak.hij lijkt in eerste instantie geen schuldgevoelens te hebben gehad (III 224-5); hij werd hersteld tot gezond verstand en vrede., Maar toen dacht hij dat hij zijn leven als offer had gegeven: hij verwachtte zeer spoedig te sterven. Maar hij deed het niet, en men kan zien dat de onrust groeit in hem. Arwen was de eerste die de tekenen observeerde, en gaf hem haar juweel als troost, en dacht aan een manier om hem te genezen.* Langzaam vervaagt hij ‘uit beeld’, zegt en doet steeds minder., Ik denk dat het voor een oplettende lezer duidelijk is dat toen zijn donkere tijden op hem afkwamen en hij zich bewust was dat hij ‘gewond was geraakt door messteek en tand en een lange Last’ (III 268), het niet alleen nachtmerrie herinneringen aan vroegere verschrikkingen waren die hem teisterden, maar ook onreaserend zelfverwijt: hij zag zichzelf en alles wat hij had gedaan als een gebroken mislukking. Al kom ik aan het Gouwschap, het zal niet hetzelfde lijken, want Ik zal niet dezelfde zijn.,’Dat was eigenlijk een verleiding uit het donker, een laatste flikkering van trots: het verlangen om terug te keren als ‘held’, niet tevreden met het zijn van slechts een instrument van het goede. En het werd vermengd met een andere verleiding, zwarter en toch (in zekere zin) meer verdiend, want hoe dat ook verklaard kan worden, hij had in feite niet wegwerpen van de Ring door een vrijwillige daad: hij werd verleid om de vernietiging ervan te betreuren, en nog steeds te verlangen. ‘Het is voor altijd verdwenen, en nu is alles donker en leeg’, zei hij toen hij wakker werd van zijn ziekte in 1420.

‘ helaas!, er zijn een aantal wonden die niet volledig kunnen worden genezen–, zei Gandalf (III 268)-niet in Midden-aarde. Frodo werd gestuurd of toegestaan om over zee te gaan om hem te genezen – als dat kon, voordat hij stierf. Hij zou uiteindelijk moeten ‘sterven’: geen sterveling kan, of kan, eeuwig verblijven op aarde, of binnen de tijd. Dus ging hij voor een tijdje zowel naar het vagevuur als naar een beloning: een periode van bezinning en vrede en het verkrijgen van een waardiger begrip van zijn positie in kleinheid en grootheid, nog in de tijd doorgebracht te midden van de natuurlijke schoonheid van ‘Arda Unmarred’, de aarde ongerept door het kwaad.

Bilbo ging ook mee., Ongetwijfeld als voltooiing van het plan door Gandalf zelf. Gandalf had een grote affectie voor Bilbo, vanaf de hobbit ‘ s kindertijd. Zijn gezelschap was echt noodzakelijk voor Frodo ’s bestwil – het is moeilijk voor te stellen dat een hobbit, zelfs iemand die Frodo’ s ervaringen had meegemaakt, echt gelukkig was, zelfs in een aards paradijs zonder een metgezel van zijn eigen soort, en Bilbo was de persoon die Frodo het meest liefhad. (Zie III 252 lijnen 12 tot en met 21 en 263 lijnen 1-2.)

maar hij had de gunst ook voor eigen rekening nodig en verdiende die., Hij droeg nog steeds het teken van de Ring die uiteindelijk moest worden uitgewist: een spoor van trots en persoonlijke bezitsdrang. Natuurlijk was hij oud en verward in gedachten, maar het was nog steeds een openbaring van de ‘zwarte vlek’ toen hij in Rivendel (III 265) zei ‘Wat is er van mijn ring geworden, Frodo, die je wegnam?”; en toen hij werd herinnerd aan wat er was gebeurd, zijn onmiddellijke antwoord was: “wat jammer! Ik had het graag nog eens gezien.”, Wat betreft de beloning voor zijn pijn, is het moeilijk te voelen dat zijn leven compleet zou zijn zonder een ervaring van ‘pure Elvisme’, en de mogelijkheid om de legenden en geschiedenissen volledig te horen waarvan de fragmenten hem zo hadden verrukt.het is natuurlijk duidelijk dat het plan daadwerkelijk was opgesteld en gecoördineerd (door Arwen, Gandalf en anderen) voordat Arwen sprak. Maar Frodo nam het niet onmiddellijk in zich op; de implicaties zouden langzaam bij reflectie worden begrepen., Een dergelijke reis zou in eerste instantie iets lijken dat niet noodzakelijk gevreesd hoeft te worden, zelfs als iets om naar uit te kijken – zolang het maar ongedateerd en uit te stellen is. Zijn ware verlangen was hobbitachtig (en mensachtig) gewoon ‘zichzelf te zijn’ en terug te keren naar het oude vertrouwde leven dat was onderbroken. Al op de terugreis van Rivendel zag hij plotseling dat dat Voor hem niet mogelijk was. Vandaar zijn kreet ‘ waar zal ik rust vinden?’Hij wist het antwoord, en Gandalf antwoordde niet., Wat Bilbo betreft, is het waarschijnlijk dat Frodo in eerste instantie niet begreep wat Arwen bedoelde met ‘hij zal geen lange reis meer maken behalve één’. In ieder geval associeerde hij het niet met zijn eigen zaak. Toen Arwen sprak (in TA 3019) was hij nog jong, nog geen 51, en Bilbo 78 jaar ouder. Maar bij Rivendel begon hij de dingen beter te begrijpen. De gesprekken die hij daar had zijn niet gemeld, maar genoeg wordt onthuld in elronds farewell III 267. Vanaf het begin van de eerste ziekte (okt., 5, 3019) Frodo moet hebben nagedacht over’ zeilen’, maar nog steeds weerstand bieden aan een definitieve beslissing — om met Bilbo te gaan, of om helemaal te gaan. Het was zonder twijfel na zijn ernstige ziekte in Maart 3020 dat zijn besluit werd genomen.

* Het is niet expliciet gemaakt hoe ze dit zou kunnen regelen. Ze kon natuurlijk niet zomaar haar ticket op de boot overzetten! Voor iedereen behalve die van het Elfenras was ‘ zeilen naar het Westen ‘niet toegestaan, en elke uitzondering vereiste’ autoriteit’, en ze was niet in directe communicatie met de Valar, vooral niet sinds haar keuze om’sterfelijk’ te worden., Wat men bedoelt is dat het Arwen was die voor het eerst dacht om Frodo naar het Westen te sturen, en een pleidooi voor hem deed bij Gandalf (direct of via Galadriel, of beide), en ze gebruikte haar eigen afstand van het recht om naar het Westen te gaan als argument. Haar verzaking en lijden waren gerelateerd aan en verstrengeld met die van Frodo : beide waren onderdeel van een plan voor de wedergeboorte van de Staat der mensen. Haar gebed zou daarom bijzonder effectief kunnen zijn, en haar plan heeft een zekere gelijkheid van ruil. Ongetwijfeld was het Gandalf die de autoriteit was die haar pleidooi accepteerde., De bijlagen laten duidelijk zien dat hij een afgezant van de Valar was, en vrijwel hun gevolmachtigde bij het volbrengen van het plan tegen Sauron. Hij was ook in bijzondere overeenstemming met Cirdan, de schipmeester, die zijn ring aan hem had overgegeven en zich zo onder Gandalf ‘ s commando had geplaatst. Aangezien Gandalf zelf op het schip ging zou er bij het aan boord gaan of bij de landing zogezegd geen problemen zijn.,

Het verhaal achter Frodo en Bilbo ‘ s vertrek is complex — zo lijkt het mij — omdat het een geheel nieuw niveau van verfijning introduceert in het verhaal van Midden-aarde. Er zijn enkele wonden toegebracht aan de bewoners van Midden-aarde (door die Grotere machten wier strijd de bewoners raakt) die alleen door de grotere machten zelf kunnen worden genezen., Het werkelijke conflict was niet tussen ‘goed’ en ‘kwaad’, maar eerder tussen tegengestelde standpunten (de sauronische opvatting dat Midden-aarde volgens een hogere wijsheid geordend kon worden, tegenovergesteld door de niet-inmenging van de Valar) waarvan de gebreken en verdiensten (in Gods ogen) nog niet volledig verlicht waren voor stervelingen. Gollum / Smeagol( en heel kort Deagol), Bilbo, Frodo en Sam waren allen vaten van Sauron ‘ s kracht geworden en zo in dat conflict getrokken op het vlak van de grotere machten, een vlak waar de geïncarneerde stervelingen van Midden-aarde niet ontworpen waren om te functioneren en te bestaan., Alleen het aanraken van de Ring lijkt voldoende te zijn geweest om een sterveling te hebben verdoemd — dus zelfs Isildur werd in dat conflict betrokken, maar net als Deagol en Smeagol kreeg hij geen gelegenheid om genezing te zoeken (die nog niet was aangeboden). Men moet zich afvragen wat er van hun zielen is geworden, gewond en niet hersteld. Tolkien was van mening dat Gollum — omdat hij in het begin gemeen was geweest en geneigd was tot egoïsme en kleine daden van kwaad — gewoon verder werd voortgestuwd op het pad dat hij had gekozen door de Ring., Het is niet duidelijk dat hij een moord zou hebben gepleegd zonder beïnvloed te zijn door de Ring, maar hij was al bitter en geheimzinnig.Isildur was een heldhaftig figuur geweest, zelfs in Numenor, waar hij zijn leven riskeerde om een jonge boom van de Witte Boom van Armenelos te redden, die zware wonden leed, maar de oude erfenis van de relatie tussen de Eldar en het Huis van Elros bewaarde. In Midden-aarde was Isildur ook een groot leider geweest in de oorlog tegen Sauron., Maar net als Frodo na hem was Isildur niet in staat om de wil van de Ring te weerstaan — toen pas onlangs gescheiden van Sauron en misschien “sterker voelen” dan in Frodo ‘ s tijd. Eenmaal toegegeven aan de Ring werd Isildur zijn dienaar, al was het maar onwillig. In” the Disaster of the Gladden Fields “is er een hint van spijt in Isildur’ s laatste woorden, maar Tolkien presenteert het verhaal als iets gecomponeerd in Arnor (of Rivendel) in het derde tijdperk, en dus werd de dialoog vermoed door een Elf of Dunadan geleerde.,dit verhaal is misschien wel het enige voorbeeld van de Arnoriaanse literatuur die Tolkien componeerde — hoewel de “definitieve” versie zoals gegeven in onvoltooide verhalen van Numenor en Midden-aarde zou zijn gecomponeerd in Elessar ‘ s tijd, en daarom waarschijnlijk een gondoriaanse interpretatie van de meer oude legende was, versterkt met details die ontdekt werden door Elessars onderzoeken van Orthanc. “Akallabeth” zou geschreven zijn door Elendil, en sommige mensen zouden kunnen beweren dat dit de enige echte arnoriaanse literatuur is — maar Elendil was meer Numenorean dan Arnorean naar mijn mening.,ik stel voor dat deze dingen belangrijk zijn want er is een vraag die Tolkien nooit direct heeft beantwoord: wat zou er gebeurd zijn als Gil-galad en Elendil Sauron hadden overleefd en verslagen? In het boek sterft Sauron aan de wonden die Elendil hem toebrengt; Isildur snijdt alleen de ring van Sauron ‘ s dode of stervende lichaam. In de film doodt Isildur Sauron door de gepantserde ringvinger van de Dark Lord te snijden met een wonderbaarlijke slag van geluk. Geconfronteerd met de Ene Ring, zouden Gil-galad en Elendil hebben gevochten om de controle ervan?, Hebben hun dood hen misschien gered van een lot dat lijkt op dat van Deagol en Sméagol?

We zullen het nooit weten.

# # #

heeft u onze andere Tolkien en Midden-aarde vragen en Antwoorden artikelen gelezen?,