in 1960 bracht Columbia Pictures een film uit over raketwetenschapper Wernher von Braun, genaamd I Aim at the Stars. Komiek Mort Sahl stelde een ondertitel voor: But Sometimes I Hit London.Von Braun, geboren in wirsitz, Duitsland, in 1912, was al sinds zijn tienerjaren geïnteresseerd in de opkomende wetenschap van de rocketry., In 1928, terwijl hij op de middelbare school, hij sloot zich aan bij een organisatie van collega-enthousiastelingen genaamd Verein für Raumschiffahrt (Vereniging voor ruimtevaart), die experimenten met vloeibare brandstof raketten uitgevoerd.tegen de tijd dat Duitsland voor de tweede keer in een generatie in oorlog was, was von Braun lid geworden van de Nazi-partij en was hij technisch hoofd van de raketontwikkelingsfaciliteit in Peenemünde aan de Baltische kust. Daar hield hij toezicht op het ontwerp van de V-2, de eerste langeafstandsraket ontwikkeld voor oorlogsvoering.
De “V” in V-2 stond voor Vergeltungswaffe (vengeance weapon)., Met een snelheid van 3.500 mijl per uur en een 2200-Pond kernkop, had de raket een bereik van 200 mijl. Het Duitse opperbevel hoopte dat het wapen terreur zou zaaien in de Britten en hun vastberadenheid zou verzwakken. Maar hoewel de succesvolle eerste testvlucht van de raket plaatsvond in oktober 1942, begonnen operationele gevechtsvliegtuigen-meer dan 3.000 in totaal-pas in September 1944, toen het Britse volk al vier jaar conventionele bombardementen had doorstaan.
Engeland was niet het enige doelwit., “Er werden eigenlijk meer v-2 raketten afgevuurd op België dan op Engeland,” zegt Michael Neufeld, curator van de v-2 te zien in het National Air and Space Museum en auteur van Von Braun: dromer van de ruimte, ingenieur van de oorlog. “In feite, de meest destructieve aanval kwam toen een V-2 viel op een bioscoop in Antwerpen, het doden van 561 filmbezoekers.”
De V-2 van het lucht-en Ruimtemuseum werd samengesteld uit delen van verschillende echte raketten. Omhoog kijkend naar het is niet anders dan omhoog kijkend naar een skelet van een Tyrannosaurus rex: elk is een echt artefact dat de meest geëvolueerde bedreigingen van hun tijdperken vertegenwoordigt.,toen de oorlog in 1945 eindigde, begreep von Braun dat zowel de Verenigde Staten als de Sovjet-Unie een krachtig verlangen hadden om de kennis te verwerven die hij en zijn collega-wetenschappers hadden verworven bij de ontwikkeling van de V-2. Von Braun en de meeste van zijn Peenemünde collega ’s gaven zich over aan het Amerikaanse leger; hij zou uiteindelijk directeur worden van NASA’ s Marshall Space Flight Center in Huntsville, Alabama. Daar hielp hij bij het ontwerpen van de Saturnus V (in dit geval stond de V voor het Romeinse cijfer vijf, niet voor wraak), de raket die Amerikaanse astronauten naar de maan lanceerde.,tijdens de oorlog verplaatste het naziregime duizenden gevangenen naar het concentratiekamp Mittelbau-Dora om de v-2-fabriek te helpen bouwen en de raketten te monteren. Ten minste 10.000 stierven aan ziekte, mishandeling of verhongering. Deze grimmige kennis werd weggelaten uit von Braun biografieën goedgekeurd door het Amerikaanse leger en NASA. “De media gingen mee, “zegt Neufeld,” omdat ze de Amerikaanse concurrentie met de Sovjet-Unie niet wilden ondermijnen.”Von Braun ontkende altijd elke directe rol in misbruik van gevangenen en beweerde dat hij zou zijn neergeschoten als hij bezwaar had gemaakt tegen degenen die hij zag., Maar sommige overlevenden getuigden van zijn actieve betrokkenheid.
gedurende vele jaren werd in de tentoonstelling V-2 geen melding gemaakt van de werknemers die zijn omgekomen. Maar in 1990 creëerde Neufelds collega David Devorkin een geheel nieuwe tentoonstelling, inclusief foto ‘ s en tekst, om het volledige verhaal te vertellen.
de geassembleerde raket draagt de zwart-witte verf die gebruikt werd op testraketten in Peenemünde in plaats van de camouflage kleuren die gebruikt werden toen de V-2 werd ingezet op mobiele draagraketten., In de jaren zeventig wilden museumambtenaren de plaats van de raket in de geschiedenis van de ruimteverkenning onderstrepen en de rol van de raket als Naziwapen de nadruk leggen.Neufeld zegt dat, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, de V-2 psychologisch effectiever was—niemand hoorde ze aankomen—dan fysiek. “Omdat het geleidingssysteem niet accuraat was, vielen velen in de zee of op open countryside….In uiteindelijk stierven er meer mensen bij het bouwen van de v-2 raketten dan door hen werden gedood.,ondanks alle politieke complexiteiten blijft de V-2 historisch, zegt Neufeld, “omdat, ook al was het een bijna totale mislukking als militair wapen, het het begin van de ruimteverkenning en het begin van de intercontinentale ballistische raket vertegenwoordigt.”
Owen Edwards is een freelance schrijver en auteur van het boek Elegant Solutions.