Antonio Vivaldi użył tego klucza do „wiosennego” koncertu z czterech pór roku.
Johann Sebastian Bach wykorzystał E-dur do koncertu skrzypcowego, a także do trzeciej Partity na skrzypce solo; klucz jest szczególnie odpowiedni dla tego ostatniego utworu, ponieważ jego TONIKA (E) i subdominant (a) odpowiadają otwartym strunom na skrzypcach, poprawiając barwę (i łatwość gry) bariolażu w części pierwszej.
tylko dwie ze 104 symfonii Josepha Haydna są w E-dur: nr 12 i nr 29.,
Beethoven użył klucza E-dur do dwóch sonat fortepianowych op.14/1 i Op. 109.
począwszy od III Koncertu fortepianowego Ludwiga van Beethovena, kilka utworów w tonacji C-moll zaczęło mieć powolne części E-dur, z których trzy przykłady to I Symfonia Johannesa Brahmsa i III Kwartet fortepianowy oraz II Koncert fortepianowy Siergieja Rachmaninowa.
pierwszy koncert fortepianowy Fryderyka Chopina rozpoczyna się w e-moll, ale dwie ostatnie części są w E-dur. Jego Etiuda op. 10 Nr 3, jeden z najbardziej znanych utworów, to E-dur. Jego ostatni Nokturn, Op. 62 nr 2, również jest w E-dur.,
Felix Mendelssohn wykorzystał ten klucz do finału swojego znanego Koncertu skrzypcowego E-moll, wykorzystując te zalety dla głosu solowego.
nawet w XIX wieku Symfonie w tej tonacji były rzadkie, a VII Symfonia Antona Brucknera była jednym z niewielu przykładów (patrz lista symfonii E-dur). Dla Brucknera ” Klucz E-dur jest często kojarzony z muzyką kontemplacji.”
Aleksander Skriabin skomponował swoją ambitną I Symfonię E-dur.
Moritz Moszkowski skomponował etiudę szybką (op. 72, nr 1) E-dur. ,
dwie symfonie rozpoczynające się D-moll i kończące E-dur to I Symfonia Havergala Briana (Gothic) oraz IV Symfonia Carla Nielsena.
niektóre Symfonie rozpoczynające się w E-moll przechodzą na E-dur w finale, takie jak II Symfonia Siergieja Rachmaninowa, V Symfonia Piotra Czajkowskiego i 10 Symfonia Dymitra Szostakowicza.
dzwonek zegara w dzielnicy Westminster w londyńskim Pałacu Westminster jest strojony do klucza E-dur.,
w Uwerturze William Tell Gioachino Rossiniego część pierwsza i finał są w E-dur. Uwertura Tannhäuser Richarda Wagnera jest również w E-dur, wyrażająca wzniosły temat przez sekcję dętą.