czym jest ekonomia Keynesowska?
Ekonomia Keynesowska jest makroekonomiczną teorią wydatków całkowitych w gospodarce i jej wpływu na produkcję, zatrudnienie i inflację. Ekonomia keynesowska została opracowana przez brytyjskiego ekonomistę Johna Maynarda Keynesa w latach 30. Ekonomia keynesowska jest uważana za teorię” popytową”, która koncentruje się na zmianach w gospodarce w krótkim okresie., Teoria Keynesa była pierwszą, która Ostro oddzieliła badanie zachowań ekonomicznych i rynków w oparciu o indywidualne zachęty od badania szerokich krajowych agregatów ekonomicznych zmiennych i konstruktów.
opierając się na swojej teorii, Keynes opowiadał się za zwiększeniem wydatków rządowych i niższymi podatkami w celu stymulowania popytu i wyciągnięcia globalnej gospodarki z depresji., Następnie Ekonomia Keynesowska została użyta do odniesienia się do koncepcji, że optymalne wyniki gospodarcze można osiągnąć – i spowolnienia gospodarcze zapobiec-poprzez wpływ zagregowanego popytu poprzez stabilizację aktywistów i Polityki interwencji gospodarczej przez rząd.
kluczowe wnioski na wynos
- Ekonomia Keynesowska koncentruje się na wykorzystaniu aktywnej polityki rządu do zarządzania zagregowanym popytem w celu przeciwdziałania recesji gospodarczej lub zapobiegania jej.,
- Keynes rozwinął swoje teorie w odpowiedzi na Wielki Kryzys i był bardzo krytyczny wobec wcześniejszych teorii ekonomicznych, które określił jako „ekonomię klasyczną”.
- Aktywistyczna polityka fiskalna i Monetarna to podstawowe narzędzia zalecane przez ekonomistów Keynesowskich do zarządzania gospodarką i walki z bezrobociem.
Ekonomia Keynesowska
rozumienie ekonomii keynesowskiej
Ekonomia Keynesowska reprezentuje nowy sposób patrzenia na wydatki, wyniki, i inflacja., Wcześniej to, co Keynes nazwał klasycznym myśleniem ekonomicznym, utrzymywało, że cykliczne wahania zatrudnienia i produkcji gospodarczej stwarzają możliwości zysku, które osoby fizyczne i przedsiębiorcy mają motywację do realizacji, a tym samym korygują nierównowagę w gospodarce. Według konstrukcji Keynesa tak zwanej klasycznej teorii, gdyby zagregowany popyt w gospodarce spadł, wynikająca z niego słabość produkcji i miejsc pracy spowodowałaby spadek cen i płac., Niższy poziom inflacji i płac skłoniłby pracodawców do inwestowania kapitału i zatrudnienia większej liczby osób, stymulując zatrudnienie i przywracając wzrost gospodarczy. Keynes uważał, że głębia i trwałość Wielkiego Kryzysu poważnie przetestowały tę hipotezę.,
w swojej książce, The General Theory of Employment, Interest, and Money and other works, Keynes argumentował przeciwko jego konstrukcji klasycznej teorii, że podczas recesji pesymizm biznesowy i pewne cechy gospodarki rynkowej pogorszyłyby gospodarczą słabość i spowodować zagregowany popyt pogrążyć dalej.
na przykład Ekonomia Keynesowska kwestionuje pogląd niektórych ekonomistów, że niższe płace mogą przywrócić pełne zatrudnienie, ponieważ krzywe popytu na pracę nachylają się w dół, jak każda inna normalna krzywa popytu., Zamiast tego argumentował, że pracodawcy nie będą dodawać pracowników do produkcji towarów, które nie mogą być sprzedawane, ponieważ popyt na ich produkty jest słaby. Podobnie złe warunki prowadzenia działalności gospodarczej mogą spowodować, że przedsiębiorstwa zmniejszą inwestycje kapitałowe, a nie wykorzystają niższe ceny do inwestowania w nowe zakłady i urządzenia. Skutkowałoby to również zmniejszeniem ogólnych wydatków i zatrudnienia.,
Ekonomia Keynesowska i Wielki Kryzys
Ekonomia Keynesowska jest czasami określana jako „Ekonomia depresji”, ponieważ ogólna teoria Keynesa została napisana w czasie głębokiej depresji nie tylko w jego ojczystej ziemi w Wielkiej Brytanii, ale na całym świecie. Słynna książka z 1936 roku została poinformowana przez Keynesa o zrozumieniu wydarzeń powstałych w czasie Wielkiego Kryzysu, co Keynes uważał, że nie może być wyjaśnione przez klasyczną teorię ekonomiczną, jak przedstawił ją w swojej książce.,
inni ekonomiści twierdzili, że w wyniku jakiegokolwiek powszechnego pogorszenia koniunktury gospodarczej przedsiębiorstwa i inwestorzy korzystający z niższych cen surowców w dążeniu do własnego interesu przywrócą produkcję i ceny do stanu równowagi, o ile nie uniemożliwią tego inaczej. Keynes uważał, że wielki kryzys zdawał się przeciwstawiać tej teorii. Produkcja była niska, a bezrobocie utrzymywało się w tym czasie na wysokim poziomie. Wielki Kryzys zainspirował Keynesa do odmiennego myślenia o naturze gospodarki., Na podstawie tych teorii ustalił rzeczywiste zastosowania, które mogą mieć wpływ na społeczeństwo w kryzysie gospodarczym.
Zamiast tego argumentował, że gdy pogorszenie koniunktury gospodarczej pojawi się z jakiegokolwiek powodu, strach i mrok, który wywołuje wśród przedsiębiorstw i inwestorów, będą miały tendencję do samospełniania się i mogą prowadzić do trwałego okresu depresji aktywności gospodarczej i bezrobocia., W odpowiedzi na to Keynes opowiedział się za antycykliczną polityką fiskalną, w której w okresach niedoli gospodarczej rząd powinien podjąć wydatki deficytowe, aby nadrobić spadek inwestycji i zwiększyć wydatki konsumentów w celu ustabilizowania zagregowanego popytu.
Rząd znacznie zwiększył wydatki socjalne i podniósł podatki, aby zrównoważyć księgi Narodowe., Keynes powiedział, że to nie zachęci ludzi do wydawania pieniędzy, a tym samym pozostawienie gospodarki unstimulated i niezdolny do odzyskania i powrotu do udanego Państwa. Zamiast tego zaproponował, aby rząd wydał więcej pieniędzy i obniżył podatki, aby zmniejszyć deficyt budżetowy, co zwiększyłoby popyt konsumencki w gospodarce. To z kolei doprowadziłoby do wzrostu ogólnej aktywności gospodarczej i zmniejszenia bezrobocia.
, Uważał to za niebezpieczne dla gospodarki, ponieważ im więcej pieniędzy siedzi stagnacji, tym mniej pieniędzy w gospodarce stymulowanie wzrostu. Była to kolejna z teorii Keynesa nastawiona na zapobieganie głębokiej depresji ekonomicznej.
wielu ekonomistów skrytykowało podejście Keynesa. Twierdzą oni, że przedsiębiorstwa reagujące na zachęty ekonomiczne będą miały tendencję do powrotu gospodarki do stanu równowagi, chyba że rząd uniemożliwia im to poprzez ingerencję w ceny i płace, co sprawia, że wydaje się, jakby rynek samoregulował., Z drugiej strony, Keynes, który pisał, gdy świat pogrążony był w okresie głębokiej depresji ekonomicznej, nie był tak optymistyczny co do naturalnej równowagi rynku. Uważał, że rząd jest w lepszej sytuacji niż siły rynkowe, jeśli chodzi o tworzenie solidnej gospodarki.
Keynesowska Ekonomia i polityka fiskalna
efekt mnożnikowy, opracowany przez ucznia Keynesa Richara Kahna, jest jednym z głównych elementów keynesowskiej antycyklicznej polityki fiskalnej. Według teorii Keynesa bodźca fiskalnego zastrzyk wydatków rządowych ostatecznie prowadzi do zwiększenia aktywności gospodarczej i jeszcze większych wydatków. Teoria ta zakłada, że wydatki zwiększają zagregowaną produkcję i generują większe dochody., Jeżeli pracownicy są gotowi wydać dodatkowe dochody, wynikający z tego wzrost produktu krajowego brutto (PKB) może być nawet większy niż początkowa kwota bodźca.
wielkość mnożnika Keynesowskiego jest bezpośrednio związana z marginalną skłonnością do konsumpcji. Jego koncepcja jest prosta. Wydatki jednego konsumenta stają się dochodem dla firmy, która następnie wydaje na sprzęt, wynagrodzenia pracowników, energię, materiały, zakupione usługi, podatki i zyski inwestorów. Ten dochód pracownika może być następnie wydany i cykl trwa., Keynes i jego zwolennicy wierzyli, że jednostki powinny oszczędzać mniej i wydawać więcej, zwiększając swoją marginalną skłonność do konsumpcji, aby osiągnąć pełne zatrudnienie i wzrost gospodarczy.
w tej teorii jeden dolar wydany na bodźce fiskalne ostatecznie tworzy więcej niż jeden Dolar wzrostu. Wydawało się to zamachem dla ekonomistów rządowych, którzy mogliby uzasadnić popularne politycznie projekty wydatków na skalę krajową.
teoria ta była dominującym paradygmatem w ekonomii akademickiej przez dziesięciolecia., W końcu inni ekonomiści, tacy jak Milton Friedman i Murray Rothbard, pokazali, że model Keynesowski błędnie przedstawia związek między oszczędnościami, inwestycjami i wzrostem gospodarczym. Wielu ekonomistów nadal opiera się na modelach generowanych przez mnożniki, chociaż większość przyznaje, że bodźce fiskalne są znacznie mniej skuteczne niż sugeruje pierwotny model mnożnikowy.
mnożnik fiskalny powszechnie kojarzony z teorią Keynesowską jest jednym z dwóch szerokich mnożników w ekonomii. Drugi mnożnik jest znany jako mnożnik pieniędzy., Mnożnik ten odnosi się do procesu tworzenia pieniądza, który wynika z systemu bankowości rezerw ułamkowych. Mnożnik pieniądza jest mniej kontrowersyjny niż jego Keynesowski odpowiednik fiskalny.
Ekonomia Keynesowska i polityka pieniężna
Ekonomia Keynesowska koncentruje się na rozwiązaniach po stronie popytu w okresach recesji. Interwencja rządu w procesy gospodarcze jest ważną częścią Keynesowskiego arsenału walki z bezrobociem, niedostatecznym zatrudnieniem i niskim popytem gospodarczym., Nacisk na bezpośrednią interwencję rządu w gospodarce często stawia teoretyków Keynesowskich w sprzeczności z tymi, którzy argumentują za ograniczonym zaangażowaniem rządu na rynkach.
teoretycy Keynesa twierdzą, że gospodarki nie stabilizują się bardzo szybko i wymagają aktywnej interwencji, która zwiększa krótkoterminowy popyt w gospodarce. Płace i zatrudnienie, jak twierdzą, są wolniejsze, aby reagować na potrzeby rynku i wymagają interwencji rządu, aby pozostać na dobrej drodze., Ponadto twierdzą, że ceny również nie reagują szybko i zmieniają się stopniowo, gdy podejmowane są interwencje w polityce pieniężnej, dając początek gałęzi keynesowskiej ekonomii znanej jako Monetaryzm.
Jeżeli ceny ulegają powolnym zmianom, umożliwia to wykorzystanie podaży pieniądza jako narzędzia i zmianę stóp procentowych w celu zachęcenia do zaciągania i udzielania pożyczek. Obniżenie stóp procentowych jest jednym ze sposobów, w jaki rządy mogą znacząco interweniować w systemy gospodarcze, zachęcając w ten sposób do konsumpcji i wydatków inwestycyjnych., Krótkoterminowy wzrost popytu zainicjowany cięciami stóp procentowych ożywia system gospodarczy i przywraca zatrudnienie i popyt na usługi. Nowa działalność gospodarcza przyczynia się następnie do dalszego wzrostu gospodarczego i zatrudnienia.
bez interwencji, keynesowskie teoretycy uważają, że cykl ten jest zakłócony i wzrost rynku staje się bardziej niestabilny i podatne na nadmierne wahania. Utrzymanie niskich stóp procentowych jest próbą stymulowania cyklu gospodarczego poprzez zachęcanie przedsiębiorstw i osób fizycznych do zaciągania większych pożyczek. Następnie wydają pieniądze, które pożyczają. Te nowe wydatki stymulują gospodarkę., Obniżenie stóp procentowych nie zawsze prowadzi jednak bezpośrednio do poprawy sytuacji gospodarczej.
ekonomiści Monetarscy koncentrują się na zarządzaniu podażą pieniądza i niższym oprocentowaniu jako rozwiązaniu problemów gospodarczych, ale generalnie starają się uniknąć problemu zerowego. Ponieważ stopy procentowe zbliżają się do zera, stymulowanie gospodarki poprzez obniżenie stóp procentowych staje się mniej skuteczne, ponieważ zmniejsza zachętę do inwestowania, a nie po prostu zatrzymywania pieniędzy w gotówce lub bliskich substytutach, takich jak krótkoterminowe obligacje skarbowe., Manipulacja stopami procentowymi może już nie wystarczyć do wygenerowania nowej działalności gospodarczej, jeśli nie może pobudzić inwestycji, a próba ożywienia gospodarczego może całkowicie zahamować. Jest to rodzaj pułapki płynności.
gdy obniżenie stóp procentowych nie przynosi rezultatów, ekonomiści Keynesowscy twierdzą, że należy stosować inne strategie, przede wszystkim politykę fiskalną., Inne interwencjonistyczne polityki obejmują bezpośrednią kontrolę podaży pracy, zmianę stawek podatkowych w celu zwiększenia lub zmniejszenia podaży pieniądza pośrednio, zmianę polityki pieniężnej lub wprowadzenie kontroli nad podażą towarów i usług do czasu przywrócenia zatrudnienia i popytu.,