Nomenklatura i taksonomia
E. rhusiopathiae, dosłownie „róża nić czerwonej choroby”, ma długą historię z wieloma zmianami w nomenklaturze. Najwcześniejszym przedstawicielem rodzaju Erysipelothrix był E. muriseptica, wyizolowany po raz pierwszy przez kocha w 1876 roku z krwi myszy z posocznicą. Następnie Erysipelothrix został zidentyfikowany jako przyczyna zakażenia u wielu gatunków zwierząt i trzech odrębnych gatunków organizmu, E. muriseptica, E. porci i E., erysipeloid, zaproponowano na podstawie ich izolacji od myszy, świń i ludzi, odpowiednio. Później okazało się, że te trzy organizmy były prawie identycznymi szczepami tego samego gatunku. Nazwa „E. insidiosa” została zaproponowana dla nich pierwotnie przez Trevisana w 1885 roku. Ta i wszystkie 36 innych udokumentowanych nazw dla tego organizmu zostały odrzucone w 1966 na rzecz E. rhusiopathiae, kombinacji, która powstała w 1918 .
Erysipelothrix wykazał dużą zmienność serologiczną, biochemiczną i antygenową między szczepami., Badania patogenności wykazały, że klaster avirulentów serotypu 7 pochodził głównie ze świńskich migdałków. Później okazało się, że są one genetycznie odmienne od E. rhusiopathiae przez Skład zasad DNA i badania homologii DNA-DNA . Szczepy te stanowiły podstawę nowego gatunku, E. tonsillarum, i należały do serotypów 3, 7, 10, 14, 20, 22 i 23. Niektóre inne szczepy reprezentujące serotyp 13 (Erysipelothrix sp. szczep 1) i 18 (Erysipelothrix sp. szczep 2) wykazywał niski poziom hybrydyzacji ze szczepami rodzajowymi zarówno E. rhusiopathiae, jak i E., tonsillarum, wskazując, że te serotypy mogą być członkami nowego gatunku genomowego . Początkowo E. tonsillarum był uważany za morfologicznie i biochemicznie identyczny z E. rhusiopathiae, ale później wykazano, że E. tonsillarum może fermentować sacharozę, podczas gdy E. rhusiopathiae nie. Ponadto większość szczepów E. tonsillarum (96%) była awirulantami, podczas gdy 66% szczepów E. rhusiopathiae powodowało choroby u świń . Z drugiej strony, badanie wykazało, że E. tonsillarum wyizolowano z miejsc ogólnoustrojowych z 3,4% tusz, które były ujemne dla E., rhusiopathiae, wskazując na potencjalne znaczenie tego organizmu w patogenezie róży świń . Porównanie składu białek za pomocą komputerowej metody oceny wykazało, że średnia geometryczna podobieństw wynosiła 0,980±0,018 pomiędzy szczepami E. rhusiopathiae, 0,979±0,013 dla szczepów E. tonsillarum i 0,932±0,036 pomiędzy szczepami innych gatunków Erysipelothrix. W badaniu nie ustalono jednak wartości progowej mającej zastosowanie do identyfikacji danego szczepu w odniesieniu do poziomu gatunku . Analiza filogenetyczna genów 16S rRNA E. rhusiopathiae i E., tonsillarum wykazał, że obie sekwencje są prawie identyczne (99,8%) z tylko trzema różnicami nukleotydowymi . Chociaż sugerowano, że sekwencje 16S rRNA mogą być używane rutynowo do rozróżniania i ustanawiania relacji między rodzajami a dobrze rozwiniętymi gatunkami, bardzo niedawno zróżnicowane gatunki, takie jak E. rhusiopathiae i E. tonsillarum, mogą nie być rozróżnialne .
E. rhusiopathiae jest najprawdopodobniej mylony z innymi Gram-dodatnimi, nieporuszającymi się bakteriami w kształcie prętów, takimi jak przedstawiciele rodzajów Brochothrix, Corynebacterium, Lactobacillus, Listeria i Kurthia., Dawniej uważano go za bliskiego krewnego rodzaju Listeria, ale badania peptydoglikanu ściany komórkowej, wzorców kwasów tłuszczowych, hybrydyzacji DNA i numerycznych badań taksonomicznych nie potwierdziły tego związku. Erysipelothrix można odróżnić od Listerii w składzie ściany komórkowej, ponieważ Erysipelothrix zawiera lizynę i glicynę, podczas gdy Listeria zawiera kwas mezodiaminopimelowy . Nie wykryto wspólnych antygenów pomiędzy szczepami Erysipelothrix i Listeria monocytogenes w testach immunodyfuzji lub biernej hemaglutynacji . Brochothrix i Corynebacterium również wyróżniano od E., rhusiopathiae na podstawie zawartości kwasu mezodiaminopimelowego w ścianie komórkowej. W badaniu catalase można odróżnić E. rhusiopathiae od katalazo-dodatnich gatunków Kurthia. Bliższe pokrewieństwo Erysipelothrix z rodziną Lactobacillaceae niż Corynebacteriaceae zostało ujawnione na podstawie badań enzymatycznych i opartych na DNA . W badaniu ponad 200 szczepów bakterii coryneform z wykorzystaniem badań morfologicznych, fizjologicznych i biochemicznych oraz analizy komputerowej, Erysipelothrix był najbliżej spokrewniony ze Streptococcus pyogenes ., Dalsze molekularne badania taksonomiczne wykazały, że rodzaj Erysipelothrix jest odrębną gromadą organizmów, najbardziej podobnych do paciorkowców .
wyniki analizy 16S rRNA wykazały, że E. rhusiopathiae ma bliższy związek z Clostridium innocuum . Oba organizmy zawierają lizynę w swojej ścianie komórkowej. C. innocuum jest członkiem klastra RNA, który zawiera mycoplasmas i który sam jest częścią znacznie szerszej grupy clostridial ., Analiza filogenetyczna oparta na sekwencjach hsp70 w regionie genu dnaK (hsp70) Mycoplasma capricolum wykazała, że gatunki Mycoplasma rozgałęzione z niską zawartością G+C Gram-dodatnią grupą bakterii, w tym Lactobacillus i gatunków Erysipelothrix w 87% i 96% Bootstrap replikuje, odpowiednio, wskazując na bliskie pokrewieństwo ewolucyjne Erysipelothrix do tej grupy .
najnowsza Pełna analiza sekwencji genomu ujawnia, że ogólne cechy genomu E. rhusiopathiae są podobne do cech innych bakterii Gram-dodatnich., Brakuje jednak wielu ortologicznych genów do biosyntezy kwasów teichoic (WTA) i lipoteichoic (LTA) oraz Operonu dltABCD. Ma całkowitą utratę szlaków biosyntezy kwasów tłuszczowych i brakuje genów do biosyntezy wielu aminokwasów, kofaktorów i witamin. Wskazują one na redukcyjną ewolucję genomu. Genom E. rhusiopathiae reprezentuje ewolucyjne cechy zarówno Firmicutes, jak i Mollicutes i dostarcza nowych wglądów w jego ewolucyjne adaptacje do przetrwania wewnątrzkomórkowego .