Jowisz I
nic nie trwa, ale się zmienia.
– Heraklit
Jupiter”smoon Io jest jednym z najbardziej egzotycznych miejsc w Solar system.It jest najbardziej znanym ciałem wulkanicznym, z przepływami lawy, jeziorami lawy i gigantycznymi kalderami pokrywającymi jego krajobraz., Ma falujące wulkaniczne gejzery wylewające się na wysokość ponad 500 kilometrów. Jego góry są znacznie wyższe niż te na Ziemi, osiągając wysokość 16 kilometrów(52 000 stóp).
Io krąży bliżej obłoków Jowisza niż Ziemia.To umieszcza Io w intensywnym pasie promieniowania, który kąpie thesatelit z energicznymi elektronami, protonami i cięższymi jonami. Tak jak Jowianska magnetosfera, przelatuje obok Io i usuwa około 1000 kilogramów (1 tonę) na sekundę gazów wulkanicznych i innych materiałów., Tworzy to neutralny obłok atomów orbitujących wokół Io, jak również ogromny torus jonów, które świecą w jądrze. Ciężkie jony torusa migrują na zewnątrz, a ich ciśnienie napompowuje Jowiszową magnetosferę do ponad dwukrotnie większej wielkości. Niektóre z bardziej energicznych jonów siarki i tlenu spadają pod wpływem pola magnetycznego do atmosfery planety, w wyniku czego powstają.,Io działa jak generator elektryczny, gdy porusza się przez pole magnetyczne Jowisza, rozwijając 400 000 woltów na całej swojej średnicy i generując prąd elektryczny o wartości 3 milionów amperów, który przepływa wzdłuż pola magnetycznego do sionosfery planety.
Zorza polarna:ten niesamowity widok Io został nabyty przez sondę kosmiczną Galileo, podczas gdy Księżyc był w cieniu Jowisza. Gazy nad powierzchnią satelity wytwarzają gwałtowny blask, który można zobaczyć na widzialnych długościach fal., Żywe kolory są spowodowane zderzeniami pomiędzy gazami atmosferycznymi Io i energicznymi cząstkami naładowanymi w polu magnetycznym Juitera. Zielone i czerwone emisje są prawdopodobnie wytwarzane przez mechanizmy podobne do tych w regionach polarnych ziemi, które produkują zorzę polarną. Jasnoniebieskie poświaty zaznaczają miejsca gęstych pióropuszów oparów wulkanicznych i mogą być miejscami, w których Io jest elektrycznie połączone z Jowiszem.
odkrycia Io
7 stycznia 1610 Galileo Galilei zaobserwował trzy punkty świetlne w linii obok Jowisza., Następnego wieczoru te gwiazdy wydawały się przesunąć w złą stronę, co przykuło jego uwagę. Galileusz kontynuował obserwacje gwiazd i Jowisza przez następny tydzień. 11 stycznia pojawiła się gwiazda afourth (Ganimedes). Po tygodniu Galileusz zaobserwował, że cztery gwiazdy nigdy nie opuściły okolic Jowisza, pojawiły się razem z planetą i zmieniły swoje położenie względem siebie i Jowisza. W końcu Galileusz ustalił, że to, co obserwował, nie były gwiazdami, ale ciałami planetarnymi, które znajdowały się na orbicie Jowisza., Odkrycie to dostarczyło dowodów na poparcie jeszczeheretycznego Kopernika układu słonecznego i pokazało, że wszystko nierozwijało się wokół Ziemi.
w 1676 roku duński astronom Ole Romer dokonał pierwszego dokładnego pomiaru prędkości światła, wykorzystując czas zaćmienia satelitów Galilejskich z cieniem Jowisza. Kolejne odkrycie dokonał Pierre-Simon de Laplace pod koniec 1700 roku, kiedy wywnioskował, że okresy orbitalne Io, Europy i Ganimedesa są prawie w znakomitym stosunku 1:2:4., W 1920 roku wiedza ta utorowała drogę do pierwszego oszacowania mas satelitów z dokładnością do 20%. Ostatecznie w 1979 roku Voyagerspacecraft przeleciał obok układu Jowisza, wykonując zdjęcia księżyców w wysokiej rozdzielczości i przeprowadzając eksperymenty, które umożliwiły pierwsze dokładne pomiary ich wymiarów i masy. Te z kolei posłużyły do obliczenia gęstości Io( 3,5 g / cm3), Europy(3,0 g/cm3),Ganimedesa (1,9 g/cm3) i Kallisto (1,8 g/cm3).,
 |
Left: ta wycinana ilustracja pokazuje możliwą wewnętrzną strukturę Io.Wewnętrzne właściwości księżyca są wnioskowane z pola grawitacyjnego imierzenia pola magnetycznego przez sondę kosmiczną Galileo. Io ma metaliczny (żelazo, nikiel)rdzeń (pokazany na szaro) narysowany do odpowiedniej wielkości względnej. Rdzeń otacza skorupa skalna (pokazana w kolorze brązowym). Na powierzchnię rozciąga się skorupa skalna lub krzemianowa., |
w oparciu o gęstość, analizę składu powierzchni i dane grawitacyjne, Ioappears być skalistym krzemianu bogate ciało, które ma gęste żelazo, ironsiarczku rdzenia, który rozciąga się w połowie powierzchni z częściowo stopionego krzemianu bogaty płaszcz i cienką skorupą skalistą. Niższa gęstość Ganimedesa i Kallisto sugeruje, że składają się z lżejszych pierwiastków, najprawdopodobniej wody w jakiejś formie. Dlaczego istnieją takie różnice między czterema satelitami Galileuszowymi? Podczas wczesnego formowania się Układu Słonecznego Jowisz byłby bardzo gorący., Mogło to zapobiec kondensacji lighterelementów na wewnętrznych orbitach. Mini system Galileanatelitów orbitujących wokół Jowisza przypomina układ słoneczny z gęstymi, gęstymi planetami na najbardziej wewnętrznych orbitach i światłymi, najmniej gęstymi planetami na zewnętrznych orbitach.
- Io latają dookoła.
- Io rotacja z ulepszonymi kolorami.
- Animacja Babbar Patera.
- Io Rotation Movie.
- Io w rotacji / wybuchają wulkany.
- Pan z Io.,
kolorowy obraz Io
Ten kolorowy obraz Io został stworzony przez połączenie kanałów kolorów małej rozdzielczości USGS Voyager controlled color mosaic z mozaiką Galileo o wysokiej rozdzielczości. Brązowe, pomarańczowe obszary są prawdopodobnie pokryte siarką lub mieszaniną zawierającą siarkę. Lekkie obszary mogą być pokryte śniegiem z dwutlenku siarki, a pock-marks to głównie wulkany o średnicy do 200 kilometrów (124 Mil). Regiony górskie istnieją w pobliżu obu biegunów, a niektóre z nich wznoszą się 8 kilometrów (5 mil) lub więcej nad ich otoczeniem.(Dzięki Uprzejmości A.,Tayfun Oner)
Io Feature Map
Jest to najwyższa rozdzielczość kolorowa globalna mozaika Io. Został stworzony przez połączenie kanałów kolorowych mozaiki kolorowej o niskiej rozdzielczości USGScontrolled z wysoką rozdzielczością B & w kontrolowanej USGSmosaic. Następnie rzutowano go na rzut ortograficzny na 0 stopni szerokości geograficznej i 315 stopni długości geograficznej.(Dzięki Uprzejmości A.,Tayfun Oner) 
Hubble odkrywa jasne nowe miejsce na Io
Ta para zdjęć Hubble 'a Jowisza” s volcanicmoon Io pokazuje zaskakujące pojawienie się 320-kilometr (200-mile)średnica, duża żółto-biała funkcja w pobliżu centrum Księżyca ” sdisk(zdjęcie po prawej). Naukowcy sugerują, że miejsce to może być nową klasą przejściowej funkcji na Księżycu. Dla porównania zdjęcie po lewej zostało zrobione w marcu 1994 roku przed pojawieniem się plamy i pokazuje,że powierzchnia Io uległa jedynie subtelnym zmianom od czasu, gdy po raz ostatni została widziana przez sondę Voyager 2 w 1979 roku.,Nowy spot Na zdjęciu Hubble ' a z lipca 1995 roku zastępuje mniejszy whitishspot widziany mniej więcej w tym samym miejscu na zdjęciu z marca 1994 roku. „Newspot otacza wulkan Ra Patera, który został sfotografowany przez Voyagera i prawdopodobnie składa się z materiału, prawdopodobnie zamrożonego gazu, wyrzuconego z patery przez dużą eksplozję wulkaniczną lub świeże strumienie lawy” – twierdzi John Spencer Z Lowell Observatory w Flagstaff w Arizonie.(Credit: J. Spencer, Lowell Observatory/NASA)
Io”s wulkaniczne pióropusze
Voyager 2 wziął to zdjęcie Ioon wieczorem lipca 9, 1979, z zakresu 1.,2 miliony kilometrów (745 700 mil). Na kończynie Io znajdują się dwie niebieskie erupcje wulkaniczne o wysokości około 100 kilometrów (62 mil). Te dwa pióropusze zostały po raz pierwszy zaobserwowane przez Voyagera 1 W marcu 1979 roku i są oznaczone jako pióropusz 5 (górny) i pióropusz 6 (dolny). Najwyraźniej wybuchały przez okres co najmniej czterech miesięcy i prawdopodobnie dłużej. W sumie sześć pióropuszy widziano przez Voyagera 2, z których wszystkie zostały po raz pierwszy widziane przez Voyagera 1. Plume 1, największy wulkan obserwowany przez Voyagera 1, nie wybuchał już po przybyciu Voyager2., Plume 4 nie był oglądany na krawędzi dysku Io przez Voyagera 2i dlatego nie wiadomo, czy nadal wybuchał.(Copyright Calvin J. Hamilton)
Zbliżenie powierzchni Io
to zdjęcie jest obrazem o najwyższej rozdzielczości, jaki kiedykolwiek wykonano na Io.Rozdzielczość wynosi 5,2 metra (18 stóp) na element obrazu.
Galileusz oglądał powierzchnię ukośnie, pochyloną o 72 stopnie od prostej głowicy. Oświetlenie jest z prawej dolnej części, ale topograficznie cieniowanie jest trudne do zobaczenia ze względu na silne kontrasty inbrightness materiałów powierzchniowych., Jasne obszary są na ogół bardziej wyniesione niż przyległe ciemne obszary. Powierzchnia zdaje się ulegać erozji w nieznanym procesie, miejscami odsłaniając warstwy czystego iciemnego materiału. Parowanie stałego lodu może również odgrywać rolę w oddzielaniu jasnych i ciemnych materiałów. Na północ w kierunku górnym.(Dzięki uprzejmości NASA / JPL)
Loki Patera
Jest to zbliżenie na półkulę północną Io.Centralna cecha została nazwana Loki Patera. Wielka darkaria może być jeziorem ciekłej siarki z tratwą stałej siarki.(Copyright Calvin J., Hamilton)
odpowietrzanie gazów
to zdjęcie Io pokazuje, co wygląda na wulkaniczną kalderę, która wentyluje gazy(jasny plan po lewej stronie). Na zdjęciu jest sieć wulkanicznych kalderów zbark podłogi połączone jasnoczerwonymi materiałami. Najbardziej na północ wysunięta kaldera ma niebieską plamę na podłodze. Naukowcy uważają, że jasnoniebieska łatka może być chmurą gazu wydzielającego się z wulkanicznych otworów wentylacyjnych. Chmury gazu mogą tworzyć bardzo drobne cząstki, które wydają się niebieskie., Od czasu, gdy spektrometr podczerwieni Voyager 1″odkrył dwutlenek siarki na Io, niewykluczone, że dwutlenek siarki jest głównym składnikiem chmur. Chmury siarkowodoru szybko zamarzłyby i śnieg z powrotem na powierzchnię. Możliwe jest również, że ciemne obszary podłóg kaldery to baseny siarki, bardzo ciemnej formy siarki. Zdjęcie zostało zrobione 5 marca 1979 roku, gdy Voyager 1 zbliżył się do Io i zostało zrobione z odległości 129 600 kilometrów (80 500 mil).(Dzięki uprzejmości NASA/JPL)
P3 Prometheus
Voyager 1 wykonał zdjęcie wulkanu P3 Prometheus 4 marca 1979 roku., Erupcja wulkanu może być widoczna na kończynie Io.(Credit: Calvin J. Hamilton)
Ra Patera
Ra Patera to duży wulkan tarczowy z wielokolorowymi przepływami. Ten obraz pokazuje co najmniej kilkanaście ciemnych przepływów pochodzących z centralnego ciemnego otworu wentylacyjnego.Niektóre z tych przepływów mają 300 kilometrów (186 mil) długości.(Copyright Calvin J. Hamilton)