od 2009 roku loiasis jest endemitem 11 krajów, wszystkie w zachodniej i środkowej Afryce, a szacuje się, że 12-13 milionów ludzi cierpi na tę chorobę. Największe występowanie występuje w Kamerunie, Kongo, Demokratycznej Republice Konga, Republice Środkowoafrykańskiej, Nigerii, Gabonie i Gwinei Równikowej. Wskaźniki zakażenia Loa loa są niższe, ale nadal występuje w Angoli, Beninie, Czadzie i Ugandzie. Choroba była niegdyś endemiczna dla krajów Afryki Zachodniej, takich jak Ghana, Gwinea, Gwinea Bissau, Wybrzeże Kości Słoniowej i Mali, ale od tego czasu zanikła.,
w regionach endemicznych Loa Loa częstość zakażeń waha się od 9 do 70 procent populacji. Obszary o wysokim ryzyku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych na masowe leczenie (iwermektyną) są obecnie określone przez częstość występowania w populacji >20% mikrofilaremii, która została niedawno wykazana we wschodnim Kamerunie (badanie z 2007 r.), na przykład wśród innych miejsc w regionie.
Endemiczność jest ściśle związana z siedliskami dwóch znanych wektorów loiozy ludzkiej, Chrysops dimidiata i C. silicea.,
w latach 90.jedyną metodą określania intensywności Loa Loa było badanie mikroskopowe znormalizowanych rozmazów krwi, co nie jest praktyczne w regionach endemicznych. Ponieważ masowe metody diagnostyczne nie były dostępne, powikłania zaczęły pojawiać się po rozpoczęciu programów leczenia iwermektyną masową w kierunku onchocercyozy, innej filariozy., Iwermektyna, lek mikrofilarybobójczy, może być przeciwwskazane u pacjentów, którzy są jednocześnie zakażone loiasis i związane z nimi wysokie obciążenia mikrofilaryczne. Teoria jest taka, że zabijanie ogromnej liczby mikrofilarii, z których część może znajdować się w pobliżu obszaru oka i mózgu, może prowadzić do encefalopatii. Rzeczywiście, przypadki tego zostały udokumentowane tak często w ciągu ostatniej dekady, że termin został podany dla tego zestawu powikłań: neurologiczne poważne zdarzenia niepożądane (SAEs).,
zaawansowane metody diagnostyczne zostały opracowane od czasu pojawienia się SAEs, ale bardziej szczegółowe testy diagnostyczne, które były lub są obecnie opracowywane (patrz: Diagnostyka) muszą być wspierane i rozpowszechniane, jeśli ma być osiągnięty odpowiedni nadzór loiasis.
istnieje wiele nakładania się na siebie endemiczności dwóch odrębnych filariaz, co komplikuje masowe programy leczenia onchocerkozy i wymaga rozwoju większej diagnostyki dla loiasis.,
w Afryce Środkowej i zachodniej inicjatywy mające na celu kontrolę onchocercyozy obejmują masowe leczenie iwermektyną. Jednak te regiony zazwyczaj mają wysoki odsetek współistniejących infekcji z L. loa i O. volvulus, a masowe leczenie iwermektyną może mieć poważne skutki uboczne (SAE). Należą do nich krwotok spojówek i siatkówki, heamaturia i inne encefalopatie, które są przypisane do początkowego obciążenia mikrofilarycznego L. loa u pacjenta przed leczeniem., Badania starały się określić sekwencję zdarzeń po leczeniu iwermektyną, które prowadzą do neurologicznego SAE, a czasami śmierci, jednocześnie próbując zrozumieć mechanizmy działań niepożądanych w celu opracowania bardziej odpowiednich metod leczenia.
w badaniu oceniającym leczenie iwermektyną masową w Kamerunie, jednym z największych endemicznych regionów zarówno dla onchocerkozy, jak i loiazy, przedstawiono sekwencję zdarzeń w klinicznej manifestacji działań niepożądanych.
stwierdzono, że u pacjentów leczonych w tym badaniu obciążenie Mikrofilaryczne L. loa było większe niż 3000 na ml krwi.,
w ciągu 12-24 godzin po leczeniu iwermektyną (D1) osoby skarżyły się na zmęczenie, anoreksję i bóle głowy, bóle stawów i lędźwiowe-w początkowym etapie charakterystyczny był pochylony chód do przodu, któremu towarzyszyła gorączka. U kilku osób zgłaszano również ból brzucha i biegunkę.
w 2.dniu (D2) u wielu pacjentów wystąpiły splątanie, pobudzenie, dyzartria, mutyzm i nietrzymanie moczu. Niektóre przypadki śpiączki zgłaszano już w D2. Nasilenie działań niepożądanych zwiększało się wraz z większymi obciążeniami mikrofilarycznymi., Krwotok oka, szczególnie siatkówki i spojówek, jest kolejnym częstym objawem związanym z SAE leczenia iwermektyną u pacjentów z infekcjami L. loa i obserwuje się między D2 i D5 po leczeniu. Może to być widoczne przez okres do 5 tygodni po leczeniu i ma zwiększone nasilenie z większymi obciążeniami mikrofilarycznymi.
krwiomocz i białkomocz obserwowano również po leczeniu iwermektyną, ale jest to częste podczas stosowania iwermektyny w leczeniu onchocercyozy. Efekt jest zaostrzony, gdy są wysokie L., Loa microfilarial obciążenia jednak i mikrofilariae mogą być obserwowane w moczu sporadycznie. Ogólnie rzecz biorąc, pacjenci wyzdrowieli z SAE w ciągu 6-7 miesięcy po leczeniu iwermektyną; jednak, gdy ich powikłania były niezarządzane i pacjenci byli pozostawieni w łóżku, śmierć nastąpiła z powodu krwawienia z przewodu pokarmowego, wstrząsu septycznego i dużych ropni.
zaproponowano mechanizmy SAE. Chociaż obciążenie mikrofilaryczne jest głównym czynnikiem ryzyka dla SAE po Iwermektynie, zaproponowano trzy główne hipotezy dotyczące mechanizmów.,
pierwszy mechanizm sugeruje, że Iwermektyna powoduje unieruchomienie w mikrofilariach, które następnie blokują mikrokrążenie w regionach mózgu. Jest to wspierane przez krwotok siatkówki u niektórych pacjentów i jest prawdopodobnie odpowiedzialny za neurologiczne SAE zgłaszane.
druga hipoteza sugeruje, że mikrofilaria może próbować uciec od leczenia farmakologicznego poprzez migrację do naczyń włosowatych mózgu i dalej do tkanki mózgowej; jest to poparte doniesieniami patologicznymi wykazującymi obecność mikrofilarii w tkance mózgowej po leczeniu iwermektyną.,
wreszcie, trzecia hipoteza przypisuje nadwrażliwość i stan zapalny na poziomie mózgu do powikłań po leczeniu iwermektyną i być może uwolnienie bakterii z L. loa po leczeniu do SAE. Zaobserwowano to u bakterii Wolbachia, które żyją z o. volvulus.
więcej badań nad mechanizmami leczenia po iwermektyną SAE jest potrzebne do opracowania leków, które są odpowiednie dla osób cierpiących na liczne infekcje pasożytnicze.
jednym z leków zaproponowanych w leczeniu onchocercyozy jest doksycyklina., Wykazano, że lek ten jest skuteczny w zabijaniu zarówno dorosłego robaka o. volvulus, jak i Wolbachia, bakterie uważa się za ważną rolę w początku onchocerciasis, nie mając wpływu na mikrofilarie L. loa. W badaniu przeprowadzonym w 5 różnych regionach endemicznych dla onchocerciasis i loiasis, wykazano, że doksycyklina jest skuteczna w leczeniu ponad 12 000 osób zakażonych obydwoma pasożytami z minimalnymi powikłaniami., Do wad stosowania doksycykliny należą oporność bakteryjna i zgodność pacjenta z powodu dłuższego schematu leczenia i pojawienia się wolbachii opornej na doksycyklinę. Jednak w badaniu ponad 97% pacjentów zastosowało się do leczenia, więc jest to obiecujące leczenie onchocerkozy, unikając jednocześnie powikłań związanych z współistniejącymi zakażeniami L. loa.
loiasis zasięg geograficzny ogranicza się do lasów deszczowych i bagiennych obszarów Afryki Zachodniej, jest szczególnie pospolity w Kamerunie i nad rzeką Ogooué. Ludzie są jedynym znanym naturalnym zbiornikiem., Szacuje się, że ponad 10 milionów ludzi jest zakażonych larwami Loa loa.
obszarem ogromnego niepokoju w odniesieniu do loiasis jest jego współ endemiczność z onchocercyasis w niektórych obszarach Afryki Zachodniej i Środkowej, jak masowe leczenie iwermektyny onchocercyasis może prowadzić do poważnych zdarzeń niepożądanych (SAEs) u pacjentów, którzy mają wysokie Loa loa gęstości mikrofilaryczne, lub obciążenia. Fakt ten wymaga opracowania bardziej szczegółowych badań diagnostycznych dla Loa loa tak, że obszary i osoby o wyższym ryzyku dla neurologicznych konsekwencje mogą być zidentyfikowane przed mikrofilarycidal leczenia., Dodatkowo, leczenie z wyboru dla loiasis, dietylokarbamazyna, może prowadzić do poważnych powikłań w i od siebie, gdy podawany w standardowych dawkach pacjentom z wysokim Loa loa mikrofilarycznych obciążeń.