Kwiecień 17, 2020JPEG
czterdzieści lat minęło od ogromnego wybuchu na Mount St. Helens—najbardziej śmiercionośny wybuch w historii USA—przekształcił krajobraz dla setek mil kwadratowych w północno-zachodni Pacyfik. Zdjęcia satelitarne uzyskane w dniach wokół erupcji w maju 18, 1980, pomogły naukowcom zrozumieć to wydarzenie; obrazy nabyte w ciągu ostatnich czterech dekad dały im wgląd w sposób, w jaki krajobraz odzyskuje.,
powyższy obraz, uzyskany za pomocą Operational Land Imager (OLI) na Landsat 8, pokazuje wulkan w południowo-zachodnim Waszyngtonie w kwietniu 17, 2020. Sezonowy śnieg wciąż oślepiał jej boki pomimo wiosennego słońca. W sierpniu większość śniegu na górze stopi się. Obraz jest najnowszym, bezchmurnym widokiem góry z Landsat 8, który zdobywa obrazy dowolnego miejsca na ziemi mniej więcej raz na dwa tygodnie.,
17 czerwca 1984 – 20 sierpnia 2013
17 czerwca 1984JPEG
20 sierpnia 2013jpeg
Landsat satelity pozyskiwały obrazy Mount St.Helens od prawie pięciu dekad. Para zdjęć powyżej pochodzi z naszej serii World of Change, która pokazuje skalę erupcji i proces odzyskiwania. Zobacz pełną serię, aby oglądać zielone rośliny i Drzewa odzyskują ziemię na dalekich obrzeżach wulkanu w późnych latach 80., a następnie bliżej góry pod koniec lat 90., Zmiany wciąż trwają—rośliny rosną na sterylnej niegdyś równinie pumeksu na północ od krateru—ale zmiany mogą być powolne i teraz wydają się mniej dramatyczne na rocznych zdjęciach.
„myślę, że te długie serie będą przydatne przez dziesięciolecia, być może do wieku po erupcji, ponieważ zmiany są bardzo powolne”, powiedział Steve Self, profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego Berkeley.
oto widoczna pętla satelity Północno – Zachodniego Pacyfiku 37 lat temu dzisiaj-jak Mount St.Helens erupcji. # wawx pic.twitter.,com/K2t1gUi9Ho
— NWS Seattle (@NWSSeattle) Maj 18, 2017
geostacjonarny operacyjny Satelita środowiskowy-3 (GOES-3) przechwycił czarno-białe obrazy erupcji, jak to miało miejsce czterdzieści lat temu. W przeciwieństwie do satelitów Landsat, które podążają za ustaloną ścieżką naziemną w celu zbierania zdjęć z całej planety, satelity go zapewniają stały widok tego samego obszaru. Ta” geostacjonarna ” orbita jest najcenniejsza do monitorowania pogody. W tym przypadku było to przydatne do oglądania erupcji rozwijać.,
powyższa animacja, udostępniona w 2017 roku przez National Weather Service w Seattle, przedstawia serię obrazów GOES-3 nabytych 18 maja 1980 roku. Goes-3 był obsługiwany przez National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA); NASA pomaga opracować i uruchomić serię satelitów GOES.
Zdjęcia GOES-3 z tego dnia zostały również przeanalizowane w pracach naukowych opublikowanych przez Selfa i kolegę Ricka Holaseka. „Erupcja Mount St. Helens była prawdopodobnie po raz pierwszy widziałem zdjęcia satelitarne z erupcji”, powiedział Self., „Byłem bardzo zainteresowany tymi zdjęciami, ponieważ dały one ogromny przegląd, A Rick i ja mieliśmy wsparcie NASA, aby zbadać tę „nową” technologię. To-i ekscytujące obserwacje, które mogliśmy zrobić-doprowadziły do naszej serii artykułów na temat chmur erupcyjnych Mount St. Helens.”
Self zauważył imponującą gęstość początkowej chmury wybuchu, widocznej na pierwszych trzech obrazach animacji, w porównaniu z późniejszymi fazami, które wysyłały pumeks i popiół do Idaho. Chmura wybuchowa wzniosła się szybko, osiągając około 30 kilometrów wysokości w ciągu zaledwie czterech minut.,
dekady później instrumenty na satelitach pogodowych i badawczych są rutynowym, ale istotnym elementem obserwacji erupcji i ich pióropuszy. Naukowcy mapują gazy i cząstki w emisjach wulkanicznych, aby dowiedzieć się, jak wpływają one na powietrze i klimat. Przyczyniają się również do ośrodków doradczych pyłu wulkanicznego w przewidywaniu ruchu chmur wulkanicznych i, w razie potrzeby, przekierowywania samolotów.
NASA Earth Observatory images by Joshua Stevens, Robert Simmon, and Jesse Allen, using Landsat data from the U. S. Geological Survey. Historia Kathryn Hansen.