by Claudia Prospero Ponce, MD on December 06, 2020.,
refleks to reakcje mimowolne, które są zwykle związane z funkcjami ochronnymi lub regulacyjnymi. Wymagają receptora, neuronu aferentnego, neuronu efferentnego i efektora, aby osiągnąć pożądany efekt. W tym artykule omówimy różne odruchy związane z okiem i ich okulistyczne rozważania.,
odruch światła źrenic
odruch światła źrenic
odruch światła źrenic jest odruchem autonomicznym, który zwęża źrenicę w odpowiedzi na światło, dostosowując w ten sposób ilość światła, która dociera do siatkówki. Zwężenie źrenic następuje poprzez unerwienie mięśnia zwieracza tęczówki, który jest kontrolowany przez układ przywspółczulny .,
ścieżka: Aferent źrenice zaczynają się w warstwie komórek zwojowych siatkówki, a następnie podróżują przez nerw wzrokowy, nerw wzrokowy i przewód wzrokowy, dołączają do brachium górnego colliculus i podróżują do obszaru pretectal śródmózgowia, który wysyła włókna obustronnie do efferent Edinger-Westphal jąder kompleksu okulomotorycznego., Z jądra E-W, efferent pupillary przywspółczulne włókna preganglioniczne podróżują na nerw ocznotorowy do synapsy w zwoju rzęskowym, który wysyła przywspółczulne aksony postganglioniczne w krótkim nerwie rzęskowym, aby unerwić mięsień gładki zwieracza tęczówki za pośrednictwem receptorów muskarynowych M3. Ze względu na unerwienie obustronnych jąder E-W powstaje bezpośrednia i konsensualna odpowiedź źrenicowa.,
uwagi okulistyczne: badanie odruchu świetlnego źrenic jest przydatne do identyfikacji względnej wady aferentnej źrenic (RAPD) ze względu na asymetryczne wyjście aferentne ze zmiany w dowolnym miejscu wzdłuż ścieżki aferentnej, jak opisano powyżej. U pacjentów z RAPD, gdy światło świeci w chorym oku, nastąpi rozszerzenie obu źrenic z powodu nieprawidłowego ramienia aferent . Kiedy egzaminator przesuwa światło do nienaruszonego oka, obie źrenice zwężają się., Wykrywanie RAPD wymaga dwojga oczu, ale TYLKO JEDNEJ funkcjonującej źrenicy; jeśli druga źrenica nie jest w stanie się zwężać, na przykład z powodu porażenia trzeciego nerwu, test „reverse RAPD” można wykonać za pomocą testu swinging flashlight. Reakcje bezpośrednie i konsensualne powinny być porównywane w reaktywnej źrenicy. Jeśli reaktywny uczeń zwęża się bardziej z odpowiedzią bezpośrednią niż z odpowiedzią konsensualną, to RAPD jest w niereaktywnej źrenicy. Alternatywnie, jeśli reaktywna źrenica zwęża się bardziej z odpowiedzią konsensualną niż z odpowiedzią bezpośrednią, to RAPD jest w reaktywnej źrenicy., RAPD może wystąpić z powodu dalszych zmian w ścieżce odruchowej światła źrenic (takich jak w przewodzie wzrokowym lub jąder przedektalnych). Przemijający RAPD może wystąpić wtórnie do znieczulenia miejscowego. „Ucieczka źrenic” jest nieprawidłową reakcją źrenic na jasne światło, w którym źrenica początkowo zwęża się do światła, a następnie powoli rediluje się do pierwotnego rozmiaru. Ucieczka źrenic może wystąpić po stronie chorego nerwu wzrokowego lub siatkówki, najczęściej u pacjentów z wadą pola centralnego.,
Krótki diagram ilustrujący najczęstsze badania źrenic w okulistyce/Neurooftalmologii. Dzięki uprzejmości CM Prospero Ponce MD
ciemny odruch źrenicy
ciemny odruch rozszerza źrenicę w odpowiedzi na ciemność. Może również wystąpić z powodu uogólnionej reakcji współczulnej na bodźce fizyczne i może być wzmocniona przez bodźce psychosensoryczne, takie jak nagły hałas lub szczypanie w tył szyi lub pasywny powrót źrenicy do stanu zrelaksowanego.,
ścieżka: w odpowiedzi na ciemność, włókna siatkówki i układu wzrokowego wysyłają sygnały do neuronów w podwzgórzu, które następnie schodzą na rdzeń kręgowy boczny segmenty klaksonu T1-T3. Współczulne neurony preganglioniczne w bocznych segmentach rogu wysyłają włókna do końca na współczulnych neuronach w górnym zwoju szyjnym, który wysyła współczulne aksony postganglioniczne przez długi nerw rzęskowy do mięśnia rozszerzającego tęczówkę.,
względy okulistyczne: u pacjentów z wadą unerwienia współczulnego źrenicy może wystąpić opóźnienie rozszerzania źrenicy, np. w zespole Hornera. Opisywany jest jako większa anizokoria 5 sekund po usunięciu światła z oka w porównaniu do 15 sekund po usunięciu światła. Opóźnienie dylatacji można sprawdzić, obserwując obie źrenice w słabym świetle po wyłączeniu jasnego światła w pomieszczeniu. Normalne źrenice wracają do najszerszego rozmiaru po 12-15 sekundach; jednak źrenica z opóźnieniem rozwarcia może upłynąć do 25 sekund, aby powrócić do maksymalnego rozmiaru., Inną metodą badania opóźnienia dylatacyjnego jest wykonanie zdjęć błyskowych w 5 sekundach i 15 sekundach w celu porównania różnicy w anizokorii; większa niż 0,4 mm różnica w anizokorii między 5 sekundami i 15 sekundami wskazuje na pozytywny wynik testu. Detekcja opóźnień dylatacyjnych za pomocą wideografii w podczerwieni jest najbardziej czułym testem diagnostycznym dla zespołu Hornera.
Inne odruchy Źrenicowe
odruch Westphala–Piltza zanotowali Von Graefe, Westphal i Piltz w różnym czasie., Odruch opisuje znalezienie zwężenia źrenic w ciemności lub jako część zamykania powiek podczas snu. Jest hipotezą, że jest to spowodowane oculomotor disinhibition. .
odruch Ciliospinalny
odruch ciliospinalny to rozszerzenie źrenic w odpowiedzi na szkodliwe bodźce, takie jak szczypanie, Na twarz, szyję lub górny tułów. .
, Włókna współczulne z górnego odcinka klatki piersiowej i dolnego odcinka szyjnego rdzenia kręgowego tworzą część odruchu ciliospinalnego. Środkowe włókna współczulne, które są neuronami pierwszego rzędu, zaczynają się w podwzgórzu i podążają ścieżką w dół pnia mózgu do rdzenia kręgowego szyjnego przez górne segmenty klatki piersiowej., Neurony współczulne drugiego rzędu następnie opuszczają przewód szyjki macicy z C8-T2 przez grzbietowy korzeń rdzenia kręgowego i wchodzą do przystawnego łańcucha współczulnego i ostatecznie górny zwoje szyjne neurony trzeciego rzędu z górnego zwoju szyjnego podróżują w górę na wewnętrznych i zewnętrznych tętnicach szyjnych, a uczeń otrzymuje unerwienie współczulne z włókien współczulnych na tętnicy ocznej po rozgałęzieniu tętnicy szyjnej wewnętrznej., Odruch ciliospinalny oddział efferent omija neurony pierwszego rzędu współczulnego układu nerwowego i bezpośrednio aktywuje neurony drugiego rzędu; skórna stymulacja szyi aktywuje włókna współczulne poprzez połączenia z centrum ciliospinalnym w C8-.,Uwagi okulistyczne: odruch ciliospinalny jest nieobecny w zespole Hornera z powodu utraty współczulnego wkładu do źrenicy pacjenci w śpiączce indukowanej barbituranem mogą mieć łatwiejszy odruch ciliospinalny i może naśladować obustronne trzecie porażenie nerwu czaszkowego z rozszerzonymi i niereaktywnymi źrenicami lub kompresję śródmózgowia ze średnimi i niereaktywnymi źrenicami., Jeśli rozszerzenie źrenic jest spowodowane odruchem ciliospinalnym, przedłużona stymulacja światłem źrenic powinna zwężać źrenice, jednak przedłużona stymulacja światłem nie może przezwyciężyć rozszerzenia źrenic spowodowane obustronnymi porażeniami trzeciego nerwu i dysfunkcją śródmózgowia.
Near accommodative Triad
near / accommative response to trójskładnikowy odruch, który pomaga w przekierowaniu spojrzenia z odległego do pobliskiego obiektu. Składa się z odruchu zakwaterowanie źrenicy, odruchu zakwaterowanie soczewki i odruchu konwergencji.,
ścieżka Aferentna do zwężenia źrenic, osadzenia soczewki i konwergencji: wejście aferentne z siatkówki jest wysyłane do bocznego jądra genikulatu przez przewód wzrokowy. Włókna z LGN następnie projekt do kory wzrokowej.
ścieżka Efferentna dla zwężenia źrenic: Efferent włókna przywspółczulne z projektu jądra E-w przez nerw oczno-ruchowy do zwoju rzęskowego, a następnie krótkie nerwy rzęskowe do unerwienia mięśnia zwieracza tęczówki, aby spowodować zwężenie źrenic.,
droga Efferentna do zakwaterowania soczewki: Efferent włókna przywspółczulne z projektu Jądra E-W przez nerw Gałkowo-ruchowy do zwoju rzęskowego, a następnie krótkie nerwy rzęskowe do unerwienia mięśni rzęskowych, aby spowodować skurcz. Skurcz mięśnia rzęskowego pozwala na rozluźnienie włókien zonularowych soczewki, a soczewka staje się bardziej okrągła, zwiększając jej siłę refrakcji.
droga Efferentna dla konwergencji: włókna Efferentne z przyśrodkowego mięśnia odbytnicy subnukleus kompleksu okulomotorycznego w śródmózgowiu unerwiają obustronne mięśnie odbytnicy przyśrodkowej, aby spowodować konwergencję.,
względy okulistyczne: deficyty w zakwaterowaniu są zwykle nabyte z powodu starzenia się i prezbiopii. Izolowane deficyty zakwaterowania mogą wystąpić u osób zdrowych lub u pacjentów ze schorzeniami neurologicznymi lub układowymi (np. u dzieci po chorobie wirusowej oraz u kobiet przed lub po porodzie). Niewydolność akomodacji jest również rzadziej związana z pierwotnymi zaburzeniami ocznymi (np., jaskra u dzieci i młodych dorosłych powodująca wtórny zanik ciała rzęskowego, przerzuty w przestrzeni nadchoroidalnej uszkadzające splot nerwowy rzęskowy, uraz oka), zaburzenia nerwowo-mięśniowe (np. miastenia, Toksyna jadowita, tężec), ogniskowe lub uogólnione choroby neurologiczne (np. zmiany nadjądrowe, zapalenie mózgu, wodogłowie obturacyjne, guzy szyszynki, choroba Wilsona), uraz, środki farmakologiczne i różne inne stany., Światło-blisko dysocjacja opisuje zwężenie źrenic podczas reakcji akomodacyjnej, która jest silniejsza niż reakcja świetlna, i jest to podstawowa cecha źrenic Argyll Robertson u pacjentów z nerwicą. Światło-w pobliżu dysocjacji może również wystąpić u pacjentów z ślepotą pregeniculate, zmiany mezencefaliczne, i uszkodzenia przywspółczulnego unerwienia zwieracza tęczówki, jak w tonik Adie źrenicy, opisane poniżej.,
zespół tonicznych źrenic Adiego jest stosunkowo częstym, idiopatycznym stanem spowodowanym ostrą postganglioniczną denerwacją neuronu, po której następuje odpowiednie i niewłaściwe ponowne unerwienie ciała rzęskowego i zwieracza tęczówki. Natychmiast po urazie denerracji występuje Rozszerzona źrenica, która nie reaguje na światło lub w pobliżu stymulacji. Dysfunkcja mięśni rzęskowych stopniowo poprawia się w ciągu kilku miesięcy, ponieważ uszkodzone aksony regenerują i przywracają mięsień rzęskowy, a źrenica z czasem staje się mniejsza., Podczas gdy bliska reakcja źrenicy zaczyna się poprawiać, reakcja światła pozostaje osłabiona, powodując dysocjację światła w pobliżu.
odruch rogówki
odruch rogówki powoduje mruganie obu oczu w odpowiedzi na dotykową stymulację rogówki.
Pathway: wejścia są najpierw wykrywane przez pierwszorzędowe włókna aferentne (tj. wolne zakończenia nerwowe w rogówce, które kontynuują się przez nerw trójdzielny, ganglion Gasserian, korzeń i rdzeń trójdzielny)., Te pierwotne włókna aferent synapsy na wtórne włókna aferent w rdzeniowym jądrze trójdzielnym, które wysyłają aksony do siateczkowych interneuronów formacyjnych, które podróżują do obustronnych jąder twarzy. Włókna z jąder twarzy neurony ruchowe wysyłają aksony przez nerw twarzowy do mięśnia oczodołowego, który obniża powiekę.
uwagi okulistyczne: odruch rogówki może być stosowany jako test czucia rogówki u pacjentów z otępieniem lub półmatozą., Jednak nieprawidłowy odruch rogówki niekoniecznie wskazuje na uszkodzenie nerwu trójdzielnego, ponieważ jednostronna choroba oczu lub osłabienie mięśnia okołogłowego mogą być również odpowiedzialne za zmniejszoną odpowiedź rogówki. Nieprawidłowy odruch mrugania może być obecny u pacjentów z różnymi zaburzeniami tylnego dołu, w tym nerwiakiem nerwu słuchowego, stwardnieniem rozsianym, chorobą Parkinsona, uszkodzeniami nerwu trójdzielnego i udarami pnia mózgu, guzami lub syrynksami., Istnieją różne inne bodźce, które mogą wywoływać „odruch mrugnięcia trójdzielnego” poprzez stymulację okulistycznego podziału nerwu trójdzielnego, w tym delikatne dotknięcie czoła, stymulację skóry lub stymulację nerwu nadoczodołowego.
odruch przedsionkowo-oczny
odruch przedsionkowo-oczny
odruch przedsionkowo-oczny (vor) pozwala na ruchy oczu w przeciwnym kierunku ruchu głowy aby utrzymać stały wzrok i zapobiec poślizgowi obrazu siatkówki.,Ścieżka: sygnały ruchu z kanału utricle, saccule i / lub półokrągłe w uchu wewnętrznym podróży przez nerwy uticular, saccular i / lub ampullary do obszarów w jądrze przedsionkowym, który wysyła wyjście do nerwu czaszkowego III, IV i VI jądra unerwienia odpowiednich mięśni. VOR poziome polega na koordynacji jąder uprowadzenia i gałki ocznej przez przyśrodkowy Podłużny fasciculus.,
uwagi okulistyczne: nieprawidłowy VOR będzie obejmować catch-up saccades, podczas gdy pacjent obraca głowę, i może wskazywać obustronną, całkowitą lub ciężką (>90%) utratę funkcji przedsionkowej. VOR można ocenić na kilka sposobów. Podczas manewru oka Lalki (odruch okulocephaliczny) pacjent stale zamyka się na obiekcie, podczas gdy egzaminator przesuwa głowę z boku na bok, a egzaminator obserwuje oczy pacjenta w poszukiwaniu nadrabiających sakkad., VOR może być również oceniany za pomocą dynamicznej ostrości wzroku, podczas której wykonuje się wiele pomiarów ostrości wzroku, gdy egzaminator oscyluje w głowie pacjenta. Utrata trzech lub więcej linii ostrości wzroku jest nieprawidłowa i wskazuje, że VOR pacjenta jest rażąco zmniejszona. VOR można ocenić za pomocą oftalmoskopu, aby zobaczyć dysk wzrokowy, podczas gdy pacjent obraca głowę; jeśli vor jest nienormalny, catch-up saccades przejawiają się jako Szarpanie dysku wzrokowego. Stymulacja kaloryczna może być również używana do badania VOR., Nawadnianie zewnętrznego mięśnia słuchowego wodą z lodem powoduje prądy konwekcyjne przedsionkowego endolimfu, które wypierają cupula w kanale półkolistym, co indukuje toniczne odchylenie oczu w kierunku stymulowanego ucha. Badanie VOR przez obrót głowy lub stymulację kaloryczną może być przydatne w ocenie nieprzytomnych pacjentów, ponieważ toniczne odchylenie oka wskazuje na zachowaną funkcję pontyny.,
Palpebral oculogyric reflex (Bell 's reflex)
palpebral oculogyric reflex, lub Bell' s reflex, odnosi się do góry i boczne odchylenie oczu podczas zamykania powiek przed oporem, i jest szczególnie widoczne u pacjentów z dolnym neuronem ruchowym porażenia twarzy i lagopthalmos (tj. niekompletne zamknięcie powieki).
ścieżka: włókna aferentne są przenoszone przez nerw twarzowy. Włókna efferentne podróżują w nerwie Gałkowo-ruchowym do mięśnia prostego górnego, powodując odchylenie w górę oczu.,
uwagi okulistyczne: odruch Bella występuje u około 90% populacji. Odruch ten jest szczególnie widoczny u pacjentów z porażeniem dzwonkowym, ostrym zaburzeniem nerwu twarzowego, z powodu braku odpowiedniego zamknięcia powiek. Obecność lub brak odruchu Bell może być przydatna w diagnostyce wielu chorób ogólnoustrojowych i lokalnych. W porażeniu nadjądrowym, które może wystąpić z zespołem Steele-Richardsona, zespołem Parinauda i podwójnym porażeniem podniebiennym, pacjenci nie mogą podnieść oczu, ale mogą to zrobić na próbie zjawiska dzwonka., Choroby, które wpływają na Wiązanie mięśnia prostego dolnego, takie jak choroba oczu tarczycy, lub powodować osłabienie mięśni, takie jak miastenia gravis, może powodować brak Bell ' s reflex. Miejscowe choroby oczne, takie jak pęknięcia DNA oczodołu, naciekowe pseudotumory oczodołu i zespoły restrykcyjne mogą wykazywać brak odruchu Bella. Brak odruchu może być jedyną nieprawidłowością neurologiczną u pacjentów z padaczką idiopatyczną, zespołem Sturge ' a-Webera i stwardnieniem guzowatym.,
odruch łzowy
odruch łzowy powoduje wydzielanie łez w odpowiedzi na różne bodźce: 1. bodźce fizyczne i chemiczne do rogówki, spojówek i błony śluzowej nosa, 2. bright light, 3. emocjonalne zdenerwowanie, 4. wymioty, 5. kaszel, 6. ziewanie.
ścieżka: sygnały aferentne pochodzą z gałązki ocznej nerwu trójdzielnego. Górne jądro ślinowe w pons wydziela włókna przywspółczulne, które łączą się z innymi przywspółczulnymi efferentami z jądra ślinowego., Włókna te biegną z aferentami smakowymi równolegle do nerwu twarzowego jako nervus intermedius i wychodzą w zwoju genikularnym. Włókna przywspółczulne następnie opuszczają CNVII jako większy powierzchowny nerw petrosalny i synapsę w zwoju sfenopalatyny. Włókna postganglioniczne podróżują z nerwem łzowym, aby dotrzeć do gruczołu łzowego i powodować odruchowe łzawienie.
uwagi okulistyczne: nieprawidłowości w tej drodze mogą powodować hipolakrymację, hiperlakrymację lub niewłaściwe łzawienie., Hipolakrymacja może być wtórna do głuchoty odruchu łzy po jednej stronie, co może być spowodowane ciężką neuropatią trójdzielną lub uszkodzeniem przywspółczulnych włókien łzowych w efferent kończyny odruchu. Zmiany mogą dotyczyć nerwu pośredniego, większego powierzchownego nerwu petrosal, zwoju sphenopalatyny lub nerwu jarzmowo-podniebiennego. Hiperlakrymacja może być spowodowana nadmiernymi wyzwalaczami łuku odruchowego łzy lub nadmierną stymulacją włókien przywspółczulnych efferent. Niewłaściwe łzawienie może wystąpić z odruchem gustolakrymalnym, opisanym poniżej.,
odruch gustolakrymalny nazywany jest również „krokodylimi łzami” lub zespołem Bogorada. Odruch opisuje jednostronne łzawienie, gdy osoba je lub pije. Zwykle następuje porażenie dzwonka lub traumatyczne porażenie twarzy i występuje z powodu błędnego ukierunkowania regenerujących włókien smakowych z nerwów twarzy lub glossopharyngeal, które są odpowiedzialne za smak. Nerwy mogą przekierowywać się przez większy powierzchowny nerw petrosal, aby dotrzeć do gruczołu łzowego, powodując łzawienie ipsilateralne, gdy pacjent je.,
odruch Optokinetyczny
oczopląs Optokinetyczny
odruch optokinetyczny lub oczopląs optokinetyczny składa się z dwóch części, które służą do stabilizacja obrazów na siatkówce: Faza powolna, pościgowa i szybka faza „refleksu” lub „refixacji”. Odruch jest klasycznie testowany za pomocą bębna optokinetycznego lub taśmy z naprzemiennymi paskami o różnych częstotliwościach przestrzennych.,
ścieżka do fazy powolnego dążenia: sygnały aferentne z siatkówki są przekazywane przez ścieżki wzrokowe do płata potylicznego, który wysyła impulsy do poziomego centrum spojrzenia pontine. Współrzędne centrum spojrzenia poziomego sygnalizują porywacze i jądra gałki ocznej, aby odruchowo wywołać powolny ruch oczu.
ścieżka szybkiej fazy refixacji: sygnały afer z siatkówki są przekazywane do przedniego pola oczu, które wysyła sygnały do koliculusa wyższego, aktywując poziome centrum spojrzenia w pons., Horyzontalne współrzędne centrum spojrzenia sygnalizują uprowadzenia i jądra okulomotoryczne, aby umożliwić szybką sakkadę w przeciwnym kierunku ruchu pościgu w celu ponownego spojrzenia.
uwagi okulistyczne: OKN może być stosowany do oceny ostrości wzroku u niemowląt i dzieci. Będzie on obecny u noworodków, półprzytomnych pacjentów i pacjentów, którzy próbują malinger. Zmiany w głębokim przewodzie ciemieniowym, regionie bliskim, w którym włókna efferent pursuit przechodzą w pobliżu aferentnych promieni optycznych, pokażą asymetrię kierunkową odpowiedzi OKN., Odpowiedź OKN może być również wykorzystana do oceny podejrzenia subklinicznej międzojądrzastej oftalmoplegii, która wykaże wolniejszą odpowiedź przez przyśrodkowy prostus po stronie zmiany, oraz dla podejrzenia zespołu Parinauda, w którym użycie celu OKN w dół będzie akcentować zbieżne ruchy retrakcyjne przy próbie podniesienia. Odpowiedź OKN nie jest jednak odporna na błędy, ponieważ czynniki uwagi mogą mieć wpływ na wynik.,
odruch okularowy
odruch okularowy jest dysrytmiczną fizjologiczną odpowiedzią na fizyczną stymulację oka lub adnexa; w szczególności jest definiowany przez zmniejszenie częstości akcji serca spoczynkowego o 10-20% i (lub) występowanie arytmii wywołanej trakcją lub uwięzieniem mięśni dodatkowych i (lub) uciskiem na gałkę oczną utrzymującym się przez co najmniej 5 sekund.,
ścieżka: krótkie nerwy rzęskowe łączą się w zwoju rzęskowym i zbiegają się z długim nerwem rzęskowym, tworząc oftalmiczny podział nerwu trójdzielnego, który kontynuuje się do zwoju Gazeriańskiego, a następnie głównego jądra czuciowego nerwu trójdzielnego. Włókna synapsy z trzewnymi jądrami ruchowymi nerwu błędnego w formacji siateczkowej. Odpływ nerwu błędnego przez nerw depresyjny serca stymuluje receptory muskarynowe cholinergiczne, co powoduje bradykardię zatokową, która może przejść do bloku przedsionkowo-komorowego, tachykardii komorowej lub asystolii.,
uwagi okulistyczne: odruch ten występuje najczęściej u dzieci, szczególnie podczas operacji zeza. Częstość występowania waha się między 50-90%, a dzieci w wieku 2-5 lat są uważane za bardziej dotknięte z powodu wysokiego napięcia wagalnego spoczynkowego. Chociaż uważa się, że IV atropina podawana w ciągu 30 minut od zabiegu zmniejsza częstość występowania, nie jest już zalecana do rutynowej profilaktyki. Znieczulenie Retrobulbar może blokować aferent kończyny OCR u dorosłych; jednak rzadko jest stosowany w praktyce pediatrycznej. Odruch może również wystąpić u pacjentów z uwięzieniem po złamaniu oczodołu.,
odruch okołoodbytniczy
odruch okołoodbytniczy może prowadzić do płytkiego oddychania, spowolnienia oddechu lub zatrzymania oddechu z powodu nacisku na oko lub orbitę lub rozciągania mięśni dodatkowych.
ścieżka: krótkie nerwy rzęskowe łączą się w zwoju rzęskowym i zbiegają się z długim nerwem rzęskowym, tworząc oftalmiczny podział nerwu trójdzielnego, który kontynuuje się do zwoju Gazeriańskiego, a następnie głównego jądra czuciowego nerwu trójdzielnego., Sygnały z pneumotaxic respiratory center w ventrolateral tegmentum pons docierają do rdzeniastego obszaru oddechowego i podróżują przez nerwy frenetyczne i inne nerwy oddechowe, które prowadzą do bradypnea, nieregularnych ruchów oddechowych i zatrzymania oddechu.
uwagi okulistyczne: odruch ten jest czasami obserwowany podczas operacji zeza. Często jest on ukrywany przez kontrolowaną wentylację, jednak pacjenci z samoistnym oddychaniem powinni być uważnie monitorowani, ponieważ odruch może prowadzić do hiperkarbii i hipoksemii. Atropina nie ma wpływu na odruch.,
odruch wzrokowo-wymiotny
odruch wzrokowo-wymiotny powoduje nasilone nudności i wymioty z powodu rozległej manipulacji mięśni dodatkowych.
ścieżka: okulistyczny podział nerwu trójdzielnego przenosi impulsy do głównego jądra czuciowego nerwu trójdzielnego. Centrum wymiotów w rdzeniu powoduje zwiększoną produkcję wagalną, która prowadzi do nudności i wymiotów.,
uwagi okulistyczne: odruch ten może wyjaśniać, dlaczego pacjenci poddawani zabiegom okulistycznym, które wymagają rozległej manipulacji mięśniami pozaskularnymi, są podatni na wystąpienie pooperacyjnych nudności i wymiotów. Bloki retrobulbarowe lub perybulbarowe zmniejszają sygnalizację aferentną i w związku z tym mogą zmniejszać częstość występowania odruchu okulo-wymiotnego.