Sanhedryn, hebrajskie i żydowsko-aramejskie słowo zapożyczone z greckiego sunedrion, uważa się za nazwę najwyższej autonomicznej instytucji Żydów w Palestynie w okresie rzymskim i wczesnobizantyjskim (od 63 p. n. e.do V lub VI wieku n. e.). Ogólnie przyjęty pogląd na Sanhedryn jest następujący. Składa się z siedemdziesięciu lub siedemdziesięciu jeden członków, posiadał uprawnienia administracyjne, sądowe i quasi-legislacyjne, które były również uznawane przez Żydów z diaspory. Do 70 roku n. e. Sanhedryn spotykał się w okolicach Świątyni Jerozolimskiej., Po zniszczeniu świątyni w tym samym roku odnowiony Sanhedryn spotkał się w różnych miejscach w Palestynie.
dowody historyczne
historyczność Sanhedrynu jest przedmiotem wielu sporów we współczesnej nauce. Niezgoda wynika z niekonsekwencji w źródłach używanych do rekonstrukcji historii instytucji. Ściśle mówiąc, Sanhedryn jest wymieniany tylko w źródłach hebrajskich i aramejskich, z których najważniejsza jest literatura rabiniczna z pierwszych pięciu wieków n. e., Ponadto uczeni przytaczają dowody z odniesień do słowa sunedrion w greckich źródłach odnoszących się do Żydów w rzymskiej Palestynie. Najważniejsze z nich to pisma żydowskiego historyka Józefa Flawiusza (37-ok. 100 n. e.) oraz Ewangelie i Dzieje Apostolskie w Nowym Testamencie. Korzystanie ze źródeł greckich stwarza dwa problemy. Po pierwsze, słowo sunedrion wykazuje różne znaczenia: „miejsce zgromadzenia, sesja, Zgromadzenie, Rada, sąd.”Tak więc nie każda wzmianka o tym słowie w Józefie lub w Nowym Testamencie musi odnosić się do Sanhedrynu., Po drugie, nawet gdy sunedrion wydaje się odnosić do najwyższej instytucji żydowskiej, instytucja ta różni się raczej od Sanhedrynu źródeł rabinicznych. To ostatnie jest zgromadzeniem uczonych Tory, któremu przewodniczy przywódca faryzeuszy. Jerozolimski sunedrion źródeł greckich jest arystokratycznym Soborem, któremu przewodniczy arcykapłan. Próba rozwiązania tej niespójności zaowocowała trzema podstawowymi podejściami. Niektórzy po prostu odrzucają jeden zbiór źródeł, Zwykle rabinicznych, jako niehistoryczny. Drugie podejście zakłada istnienie dwóch Sanhedrynów w Jerozolimie., Źródła Greckie opisują Sanhedryn polityczny ściśle związany z rzymskimi władzami prowincjonalnymi, natomiast źródła rabiniczne opisują Sanhedryn czysto religijny, który zajmował się kwestiami prawa żydowskiego. Ponieważ żadne ze źródeł nie wskazuje na jednoczesne istnienie dwóch najwyższych zgromadzeń, trzecie podejście próbuje zharmonizować źródła mniej radykalnymi środkami. Niektórzy twierdzą, że skład i kompetencje Sanhedrynu zmieniały się w czasie. Inni sugerują, że w jej skład wchodziły podkomisje, każda z własnym przewodniczącym, które zajmowały się różnymi rodzajami spraw., Wszystkie trzy podejścia pojawiają się w obecnym stypendium. W poniższych sekcjach niniejszy artykuł podsumowuje dowody każdego zbioru źródeł w świetle krytyki historycznej.
dowody w literaturze rabinicznej
ponieważ stosunkowo niewiele tradycji rabinicznych wyraźnie wspomina o Sanhedrynie, mogą być one uzupełniane przez inne tradycje, liczniejsze i bardziej szczegółowe, które używają hebrajskiego terminu beit din (pl., batei din), co oznacza ” Dwór.,”Te dwa zbiory tradycji, jedna odnosząca się do Sanhedrynu, a druga do beit Dina, pokrywają się w wielu szczegółach i pojawiają się obok siebie w dokumentach rabinicznych. To, że terminy Sanhedryn i beit din odnoszą się do tej samej instytucji, wynika wyraźnie z nakładania się ich funkcji i struktury zapisanej w literaturze rabinicznej. Zgodnie z tymi tradycjami każde miasto o określonej minimalnej populacji mogło założyć „mały Sanhedryn” lub beit din składający się z dwudziestu trzech uczonych, kompetentnych do próbowania nawet przypadków kapitalistycznych., Sprawy, których lokalne instytucje nie mogły rozwiązać, były określane jako „wielki Sanhedryn” lub ” wielki Beit Din „(beit din ha-gadol, tj.” wielki dwór”), składający się z siedemdziesięciu jeden członków. Ten ostatni Organ, zebrany w komnacie z ciosanego kamienia w Świątyni Jerozolimskiej, rozstrzygnąłby sprawę na podstawie precedensu lub większością głosów. Niektóre tradycje, które mówią o beit din opisują „czteropoziomowy” system, łączący dwa dodatkowe ciała po trzech członków, każdy pomiędzy organami lokalnymi i najwyższymi (np. Tosefta Ḥag. 2.9; Sheq. 3.27, San. 11.2–4)., Warunkiem wstępnym powołania do wyższej kadry było członkostwo w niższej grupie. Najwyższe ciało, zwane wielkim Beit Dinem, jak w Toseftaagagigah 2.9, czy wielkim Sanhedrynem, jak w Miszna Middot 5.4, miało władzę nad kapłaństwem. Posiadał on zarówno władzę polityczną, jak i religijną: wypowiadał wojny ofensywne, odgrywał rolę w mianowaniu królów i tak dalej. Źródła nawiązują również zarówno do Sanhedrynów, jak i do batei Dina z plemion (np. San. 1.5; por. Hor. 1.5) oraz możliwość istnienia małych Sanhedryn poza Palestyną (Tosefta San. 1.5)., Najważniejszą cechą rabinicznego opisu Sanhedrynu jest to, że opisuje on wyidealizowaną i co prawda odległą przeszłość, która zostanie odnowiona tylko przy pełnym przywróceniu izraelskiej polityki. Tradycja czterech poziomów sądów (Tosefta Ḥag. 2.9) odnosi się do tego, jak na początku system ten zapobiegał rozłamom, rozwiązując wszystkie kwestie prawne. Ale potem, w pokoleniu po Hillelu i Shammai, rozgorzała niezgoda., Tak więc źródło sugeruje, że system rozpadł się na początku bezpośredniego panowania rzymskiego w 6 n. e., ponieważ Hillel i Szammai są powszechnie uważani za współczesnych króla Heroda. Co więcej, relacja rabiniczna jest pełna szczegółów, które dotyczą rzeczy, które Źródła przyznają, że nie istniały w okresie rzymskim, takich jak system plemienny i proroctwa. Co więcej, tradycje rabiniczne dotyczące wydarzeń z podboju Rzymskiego (63 p. n. e.) nie przypisują żadnej roli wielkiemu Sanhedrynowi ani wielkiemu Beit Dinowi., Natomiast Literatura rabiniczna wspomina o Sanhedrynach z okresu biblijnego, od czasów Mojżesza do Babilońskiego wygnania. Podsumowując, źródła rabiniczne dotyczące Sanhedrynu nie twierdzą, że opisują instytucję z okresu rzymskiego.
dowody w Józefie Flawiuszu
Literatura Żydowska w języku greckim sprzed 70 n. e.nigdy nie wspomina o najwyższej instytucji żydowskiej zwanej sunedrion. Słowo to występuje, ale tylko w ogólnym znaczeniu ” Zgromadzenie, Rada, sąd.”Ta sama sytuacja panuje w pismach Józefa., W prawie każdym przypadku Józef używa tego słowa, aby określić to, co Rzymianie nazywali consilium. Było to doraźne Zgromadzenie przyjaciół i doradców zwołane przez urzędnika, aby pomóc w decyzjach politycznych lub w prowadzeniu sprawy. Tylko w trzech przypadkach Józef użył sunedrion do wyznaczenia formalnie utworzonej instytucji. W jednym przypadku odnosi się do przywództwa żydowskiego buntu przeciwko Rzymowi w 66 r.n. e. jako „sunedrion Jerozolimczyków” (żywot 62)., Ale gdzie indziej (w życiu i w wojnie żydowskiej) określa to ciało różnymi nazwami, najczęściej koinon („korporacja, społeczność”). W związku z tym sunedrion nie było oficjalną ani zwyczajową nazwą. Więcej apropos jest drugim przypadkiem, dotyczącym Aulusa Gabiniusa, rzymskiego gubernatora Syrii w 57 pne. Gabiniusz pozbawił arcykapłana Jana Hyrcanusa II jego władzy politycznej i podzielił państwo żydowskie na pięć okręgów, z których każdy był rządzony przez co Józef nazywa sunodos w jednym miejscu (wojna 1.170) i sunedrion w innym (Starożytność Żydowska 14.96). Jedno z tych ciał siedziało w Jerozolimie., Przypomina to działania podjęte przez Rzym w Macedonii w 168 p. n. e. To ostatnie królestwo było podzielone na cztery regiony, każdy zarządzany przez Radę senatorów, którą Livy nazywa synhedros (Annals 45.32.2). W każdym razie ustalenia Gabiniusza trwały nie więcej niż dziesięć lat, ponieważ w 47 p. n. e.Juliusz Cezar przywrócił Hyrkanusa do władzy politycznej. Trzeci przypadek wzmianki Józefa o tym określeniu jest najbliższy równoległemu do rabinicznego Sanhedrynu. Jego Starożytność Żydowska (14.158–184) informuje o procesie przyszłego króla Heroda przed „sunedrionem” w Jerozolimie w 47/6 pne., Z tego wynika, że ta ostatnia była instytucją trwającą, posiadającą jurysdykcję ogólnokrajową i unikalną kompetencję w sprawach kapitałowych. Jednak w równoległym opisie tych wydarzeń w swojej wcześniejszej historii, wojny żydowskiej (1.204–215), a także w krótkim nawiązaniu do nich w starożytności żydowskiej (15.3–4), Józef nie wspomina o sunedrionie. Wersja w starożytności 14 ma ścisłe podobieństwo w literaturze rabinicznej (B. T., San. 19a-b), ale bez wzmianki o Sanhedrynie. Sunedrion opisany w starożytności 14 nie pojawia się ponownie w pismach Józefa., Biorąc pod uwagę rabiniczną paralelę (jedną z kilku w starożytności) i fakt, że bohaterem opowieści jest Faryzeusz, wydaje się, że Józef przekazuje tutaj Faryzeuszową wersję procesu Heroda—wersję, której historyczność nie jest pewna. Józef wspomina również o trzech organach sądowych lub administracyjnych po siedemdziesięciu członków, wszystkie z około 66 roku n. e., ale nie nazywa żadnego z nich sunedrionem., Są to: (1) Zgromadzenie ustanowione przez samego Józefa, kiedy objął dowództwo nad Galileą w buncie przeciwko Rzymowi, (2) delegacja czołowych ludzi Kolonii Babilońskich Żydów w Batanaea, oraz (3) jury zwołane w Świątyni Jerozolimskiej, aby spróbować oskarżenia o zdradę. Ustalenia Józefa w Galilei odzwierciedlają jego interpretację Powtórzonego Prawa 17: 8-9 w starożytności 4.214–218, gdzie nazywa Zgromadzenie kapłanów, Lewitów i sądownictwa gerousią (radą starszych). Liczba siedemdziesiąt oczywiście pochodzi od siedemdziesięciu starszych zebranych przez Mojżesza zgodnie z liczbami 11: 16., Poza regionalnymi sunedrionami s (lub sunodose s) założonymi przez Gabiniusza i sunedriona, którzy próbowali Heroda (według unikalnej wersji tego wydarzenia), Józef nie wymienia żadnej instytucji o tej nazwie.
dowody w Nowym Testamencie
Nowy Testament zawiera kilka przykładów słowa sunedrion, Zwykle tłumaczonego jako „Sobór” (RSV). W kilku przypadkach słowo to odnosi się do lokalnych sądów żydowskich (na pewno w Marka 13:9 i paralele w Mateusza 10:17 i prawdopodobnie w Mateusza 5:21)., Jednak w relacjach o męce Jezusa i próbach Apostołów, sunedrion wydaje się wyznaczać najwyższą żydowską instytucję w Jerozolimie. Bliższa analiza ujawnia kilka niepewności. Ewangelie synoptyczne i Dzieje Apostolskie często nawiązują do żydowskiego przywództwa złożonego z „arcykapłanów, starszych i uczonych w piśmie” lub tym podobnych. Jak się powszechnie przyjmuje, oznacza to arystokrację kapłańską i świecką wraz z profesjonalną klasą ekspertów w prawie Żydowskim. W niektórych fragmentach te trzy elementy stanowią pewnego rodzaju sunedrion., W niektórych z tych fragmentów termin sunedrion może być interpretowany w ogólnym znaczeniu „zgromadzenie” lub „sesja”.”Tak jest w Ew. Jana 11,47 (por. Mk. 11: 48 i Łuk. 19: 47), Łk 22: 66 (por. Mk. 15: 1 i Mt. 27:1) i Dzieje Apostolskie 4: 15. W innych przypadkach sunedrion wydaje się być właściwą nazwą. Tak więc w Marka 14: 55 i Mateusza 26:59, „arcykapłani i cała Rada” przeprowadzić formalny proces Jezusa w nocy po jego aresztowaniu. W Marka 15: 1 (ale nie Mt. 27:1; por. Lk. 22:66-23:1) „arcykapłani, ze starszymi i uczonymi w Piśmie, i cała Rada” zbierają się ponownie następnego ranka., Przypuszczalnie, tutaj Kai jest wyjaśnieniem, które należy przetłumaczyć jako „to jest.”Dzieje Apostolskie, przypisywane autorowi Łukasza, odnoszą się do sunedrionu w związku z drugim oskarżeniem Piotra i oskarżeniami Szczepana i Pawła (np. 5:21, 6:12, 23:1). Jednak terminologia Łukasza i Dziejów Apostolskich nie jest spójna. Według Łukasza 22:66, w konsultacjach rano po aresztowaniu Jezusa uczestniczyło ” Zgromadzenie starszych ludu…, zarówno arcykapłanów, jak i uczonych w piśmie.,”Podobnie, w Dziejach Apostolskich 22:5 Paweł wzywa „najwyższego kapłana i całą radę starszych”, aby zaświadczyć swoje wcześniejsze prześladowania wierzących w Jezusa. I Dzieje Apostolskie 5:21 Piotr przedstawił ” Radzie i całemu Senatowi Izraela.”Słowo kai może być tutaj wyjaśniające, lub może odzwierciedlać przekonanie autora, że sunedrion był bardziej ekskluzywny niż gerousia. Można zauważyć na marginesie, że tylko marek i Mateusz relacjonują proces Jezusa przed sunedrionem. Łukasz relacjonuje jedynie poranną konsultację prezbiteratu, arcykapłanów i uczonych w piśmie., A Jan tylko” Żydzi ” oskarżają Jezusa przed Poncjuszem Piłatem. W obecnym kontekście można pominąć często dyskutowane pytania, czy Proces jest wynalazkiem Markana i czy Łukasz czy Jan opierają się na niezależnych źródłach. To, co jest zgodne w Ewangeliach i aktach synoptycznych, to charakterystyka przywództwa Żydowskiego w Jerozolimie jako złożonego z arystokracji kapłańskiej i świeckiej oraz uczonych w piśmie. Jest to potwierdzone przez Józefa, podobnie jak Nowotestamentowy obraz tych grup konsultujących się i działających w małżeństwie., Jednak instytucjonalizacja tych konsultacji i wspólnych działań w formie regularnego zebrania zwanego sunedrionem nie jest jasna z samego Nowego Testamentu. I Józef, który urodził się w Jerozolimie w ciągu dziesięciu lat od ukrzyżowania Jezusa i nadal mieszkał tam podczas kłopotów Pawła, nie wspomina o sunedrionie jako trwającym ciele w swoim opisie tego okresu.
Sanhedryn po 70 roku n. e.
niektórzy uczeni podają istnienie Sanhedrynu w Jawneh po 70 roku n. e., w Usha (w Galilei) po 135 roku, a jeszcze później w innych miejscach., Niezależnie od charakteru instytucji, które istniały w tych miejscach, nigdy nie są one nazywane Sanhedrynami w starożytnych źródłach. W rzeczywistości dwie tradycje drugiego wieku odnoszą się do Sanhedrynu jako przeszłości: Miszna Sotah 9.11 wyraźnie i Makkot 1.10 pośrednio. Jedno odniesienie po 70 do współczesnego „Wielkiego dworu”, w Tosefta Ohalot 18.18, jest prawdopodobnie tylko retoryczne. Stosunkowo późna i prawdopodobnie nie-Palestyńska tradycja w Talmudzie Babilońskim (R. ha-Sh. 31A-b, z równoległym przy Gn. Rab., 97) wymienia szereg miast, głównie w Galilei, jako kolejne miejsca po 70 Sanhedrynach. Tradycja ta prawdopodobnie odzwierciedla fakt, że miasta te służyły jako rezydencja żydowskich patriarchów (SZW., nasiʾ i miejsce konklawe rabinicznych. Źródła wspominają o grupach rabinów spotykających się razem w celu rozwiązania kwestii prawnych, ustalenia kalendarza i podjęcia podobnych decyzji, ale spotkania te nigdy nie są nazywane Sanhedrynami. (Zobacz, na przykład, Szabat 1.4, Ohalot 18.9, Yadayim 4.1; Tosefta Ohalot 18.18; B. T., Berakhot 63 b; J. T., Ḥagigah 3.1, 78D; Pieśń nad pieśniami Rabbah 2.5.,) Odniesienie w prawie Teodozjusza II z 429 roku do „sunedrion S dwóch Palestyńczyków” prawdopodobnie odnosi się do lokalnych sądów żydowskich i odzwierciedla użycie Nowego Testamentu. W końcu babilońskie źródło, być może z VIII wieku, wspomina o Sanhedrynie w Tyberiadzie w 520 roku, ale Źródło to prawdopodobnie błędnie interpretuje wcześniejszy tekst, który nie wspomina o tej instytucji.
wnioski
relacje Sanhedrynu w tych źródłach nie pokrywają się chronologicznie ani nie potwierdzają siebie nawzajem. Co więcej, każde konto jest problematyczne. Rabiniczny jest wyidealizowany, a Nowy Testament jest niespójny., Józef opisuje w jednym przypadku krótkotrwały system narzucony przez Rzymian, a w drugim przypadku jego własne równoległe relacje nie wiedzą nic o sunedrionie. Nie ma więc jednoznacznych historycznych dowodów na istnienie Sanhedrynu. Prawdopodobnie w źródłach greckich znajdują się realia historyczne, z których powstał rabiniczny opis Sanhedrynu: Rada arystokratyczna (gerousia lub prezbuterion), organy sądowe lub administracyjne siedemdziesięciu, ewentualnie Rada Miejska (boulē ) w Jerozolimie., Należy również zauważyć, że w przeciwieństwie do innych greckich terminów administracyjnych zapożyczonych w semickich językach Wschodnich, sunedrion jest zapożyczeniem tylko w języku hebrajskim i żydowsko-aramejskim (poza nielicznymi przypadkami w języku syryjskim, prawdopodobnie od pisarzy, którzy znali język grecki). To wyjątkowe zapożyczenie, zwłaszcza jako określenie ważnej instytucji żydowskiej, sugeruje, że niektóre żydowskie ciało z czasów rzymskich było nazywane po grecku sunedrion. Ale jak widać, dowody nie potwierdzają, czym było to ciało., Tak więc istnienie najwyższego organu rządzącego w Jerozolimie, zwanego Sanhedrynem, nie może być udowodnione przez źródła, a jeśli istniało, nie może być opisane.
Zobacz też
Bibliografia
najlepszym rozwiązaniem problemu Sanhedrynu jest Hebrajski artykuł Yehoshua Efrona”The Sanhedrin as an Ideal and as Reality in the Period of The Second Temple „w Doron, pod redakcją S. Perlmana I B. Szimrona (Tel Awiw, 1967). Pod tym samym tytułem pojawia się angielskie streszczenie w „Immanuel 2” (1973): 44-49., Zróżnicowana i konsekwentnie krytyczna analiza niemal wszystkich istotnych źródeł Efrona wychodzi poza stagnującą debatę wciąż panującą w literaturze naukowej. Jego metoda i wnioski wywarły duży wpływ na ten artykuł.
dwa główne studia w języku angielskim przyjmują teorię dwóch Sanhedrynów. Są to Sidney B. Hoenig”s The Great Sanhedrin (Nowy Jork, 1953) i Hugo Mantel” s Studies in the History of the Sanhedrin (Cambridge, Mass., 1961). Mantel przedstawia szczegółowe streszczenia dyskusji naukowej oraz bardzo pełną bibliografię., Dla niedawnej, wyrafinowanej wersji tej teorii, patrz Ellis Rivkin ” s „Beth Din, Boulé, Sanhedrin: a Tragedy of Errors,” Hebrew Union College Annual 46 (1975): 181-199.
Inne ostatnie badania przyjmują odmiany umiarkowanego podejścia harmonicznego. Najbardziej przydatne są Edmund Lohse ” s „Sunedrion,” in Theological Dictionary of the New Testament, edited by Gerhard Kittel, vol. 7 (Grand Rapids, Mich., 1971), s. 860-867; Samuel Safrai ” s „Jewish Self-Government,” in the Jewish People in the First Century, edited by Samuel Safrai and Menachem Stern, vol. 1974 r., 379-400; i Emil Schürer ” S historia narodu żydowskiego w wieku Jezusa Chrystusa, nowa wersja angielska poprawiona i edytowana przez Géza Vermès et al., vol. 2009-10-22 19: 22
nowe źródła
Albeck, Szalom. Bate ha-din bi-jeme Ha-Talmud. Ramat-Gan, Izrael, 1980.
Boyarin, Daniel. „Opowieść o dwóch synodach: Nicejskim, jawnym i rabinicznym eklezjologii.”Exemplaria 12 (2000): 21-62.
Efron, Joshua. Badania nad okresem Hasmonejskim. Leiden and New York, 1987.
Hezser, Katarzyna, red. Prawo rabiniczne w kontekście Rzymskim i bliskowschodnim. Tübingen, 2003.,
Kee, Howard Clark. „Władza centralna w judaizmie Drugiej Świątyni, a następnie: od Synedrionu do Sanhedrynu.”Annual of Rabinic Judaism 2 (1999): 51-63.
„Ponad wszelką wątpliwość: w poszukiwaniu sprawiedliwej Sprawiedliwości.”Le” ela 40 (1995): 23-27.
David Goodblatt (1987)
poprawiona Bibliografia