test Coombsa służy do wykrywania przeciwciał, które działają przeciwko powierzchni czerwonych krwinek. Obecność tych przeciwciał wskazuje stan znany jako niedokrwistość hemolityczna, w którym krew nie zawiera wystarczającej ilości czerwonych krwinek, ponieważ są one zniszczone przedwcześnie. Zdrowe czerwone krwinki żyją przez około 120 dni; u osób z niedokrwistością hemolityczną, czerwone krwinki są niszczone na długo przed 120-dniowym markerem., Czasami szpik kostny może zrekompensować wczesne niszczenie czerwonych krwinek, pracując w godzinach nadliczbowych, aby ich więcej. Jednak ten dodatkowy wysiłek może nie wystarczyć do zwalczania niedokrwistości hemolitycznej.
niedokrwistość hemolityczna może być dziedziczona genetycznie lub nabyta. Nabyta forma, autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna (AIHA), jest obecna u około 10% osób z toczniem i wynika z ataku układu odpornościowego na czerwone krwinki. Osoby z AIHA mogą odczuwać osłabienie, zawroty głowy, gorączkę i pożółkłą cerę., Leczenie wymaga dużych dawek steroidów, takich jak prednizon, które mogą być uzupełniane lekami immunosupresyjnymi, takimi jak azatiopryna (Imuran).
istnieją dwa rodzaje testów Coombsa: bezpośredni i pośredni. Bezpośredni test Coombsa, znany również jako bezpośredni test antyglobulinowy, jest testem zwykle używanym do identyfikacji niedokrwistości hemolitycznej. Do bezpośredniego testu Coombsa pobierana jest krew z żyły w ramieniu, a następnie „myta” w celu wyizolowania czerwonych krwinek. Czerwone krwinki są następnie inkubowane (połączone w kontrolowanym środowisku) z substancją zwaną odczynnikiem Coombsa., Jeśli krwinki czerwone zlepiają się razem (proces zwany „aglutynacją”), to test Coombsa mówi się, że jest pozytywny.