w swojej decyzji z 1993 Daubert V. Merrell Dow Pharmaceuticals, Inc., Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych ustanowił Standard Dauberta dla oceny dopuszczalności wiedzy naukowej jako dowodu w amerykańskich sądach federalnych. Na początku przed sądem sądowym zastanawiano się, czy Bendektyna, lek przeciwzakrzepowy przyjmowany w czasie ciąży, powodowała wady wrodzone. Jednak po oddaleniu sprawy przez Sąd procesowy z powodu braku dowodów, Daubert przeciwko., Merrell Dow Pharmaceuticals, Inc.zaawansowany przez sądy apelacyjne do Sądu Najwyższego USA, gdzie zasady określały kryteria, według których wiedza naukowa—która dla nich obejmowała najmniej teorii opartych na dowodach, ekspertyzach naukowców i technikach naukowych—może być wprowadzana i wykorzystywana w sprawach sądowych jako dowód. Norma Dauberta stwierdza, że sędzia sprawy jest odpowiedzialny za określenie, jakie twierdzenia są dopuszczalne jako wiedza naukowa i jako dowód w sprawie., Dopuszczalność powinna być określana przez fałszowalność twierdzeń, przez to, czy zostały one poddane wzajemnej weryfikacji, przez ogólną naukową akceptację twierdzeń, a w przypadku technik-przez ich poziom błędu w technice. Daubert V. Merrell Dow Pharmaceuticals, Inc. ustanowił przełomowy precedens w amerykańskim systemie sądowym i wpłynął na większość późniejszych spraw prawnych, które odwoływały się do nauki, aby ustalić fakty w procesach.,
sprawa rozpoczęła się przed sądami sądowymi od kwestii, czy Merrel DowPharmaceuticals jest winien odszkodowanie dzieciom urodzonym z wadami urodzeniowymi spowodowanymi przez ich matki” zażywające Lek Benedictin w czasie ciąży”. Merrell Dow Pharmaceuticals, spółka zależna Dow ChemicalCompany z siedzibą w Midland, Michigan, rozpoczęła sprzedaż bendektyny w USA w 1956 roku jako leku na nudności i wymioty podczas ciąży. Lek składał się z 10 miligramów (mg) środka wspomagającego (bursztynian doksylaminy), 10 mg środka rozluźniającego mięśnie(dicyklomina) i 10 mg witaminy B6 (pirydoksyna)., W 1976 roku, po badaniu skuteczności przeprowadzonym przez US Food and Drug Administration(FDA) z siedzibą w White Oak, Maryland, Merrell Dow usunął lek relaksujący z formuły, ponieważ nie przyczynił się do skuteczności leku.
wczesna sugestia, że Bendektyna może powodować wady wrodzone imalformacje pojawiła się w 1969 roku, kiedy lekarz Dennis C. Paterson w Kanadzie zgłosił narodziny wcześniaka z limbdeformations. Paterson powiedział, że podejrzewa, że deformacje były spowodowane spożyciem Bendektyny przez ciężarną kobietę.,Paterson wysunął podobne twierdzenia osiem lat później, w 1977 roku. Inni zgłaszali deformacje kończyn związane ze stosowaniem Bendektyny podczas ciąży w latach 70.
Po 1977 r. raporty dotyczące toksyczności Bendektyny wzrosły, a ludzie w USA złożyli setki roszczeń prawnych przeciwko Merrell DowPharmaceuticals. W obliczu tych wyzwań prawnych i negatywnej opinii publicznej Merrell Dow Pharmaceuticals usunął Bendektynę z rynku w 1983 roku. W latach 1977-1992 doniesienia o sprawie przeciwko Merrell DowPharmaceuticals wywołały 2000 roszczeń prawnych., Jednak tylko trzydzieści z tych roszczeń prawnych poszło do sądu, a FDA nie wymienia Bendektyny jako niebezpiecznej w używaniu podczas ciąży.
w 1989 roku dwóch nieletnich, Jason Daubert i Eric Schuller, oraz ich rodzice pozwali Merrell Dow Pharmaceuticals przed Federalnym Sądem Okręgowym dla Południowego Dystryktu Kalifornii w San Diego w Kalifornii. Daubert i Schuller twierdzili, że spożycie przez ich matki Bendektyny w czasie ciąży spowodowało ich wady wrodzone skróconych kończyn., Sprawa należała do kategorii czynu toksycznego, który jest szkodą osobistą, w której strona pozwana twierdzi, że narażenie na substancję chemiczną lub toksyczną jest odpowiedzialne za jej szkodę lub chorobę. W sporach dotyczących czynów toksycznych poszkodowany jest odpowiedzialny za udowodnienie, że choroba lub uraz istnieje i że choroba lub Jura była bardziej prawdopodobna niż nie spowodowana przez domniemaną substancję chemiczną lub instancję. Dowody wykorzystywane w sprawach dotyczących czynów toksycznych często pochodzą od naukowych ekspertów z odpowiedniej dziedziny.
Kiedy Daubert V. Merrell Dow Pharmaceuticals, Inc., po raz pierwszy sądzono w 1989 r. w sprawie zastosowano normę Frye ' a, aby ustalić rodzaje dowodów, które można było przedłożyć. FryeStandard wynikał z Frye V. Stany Zjednoczone, 1923 decyzja Sądu Apelacyjnego USA od circuit court w Waszyngtonie, D. C. w tej sprawie sędzia Josiah Alexander Van Orsdel orzekł, że wyniki technologii detektora kłamstw były niedopuszczalne jako dowód w sądach procesowych obwodu, ponieważ środowisko naukowe ogólnie nie akceptowało tej technologii.,Standard Frye ' a,zwany także ogólnym standardem akceptacji, stwierdzał, że wszystkie dopuszczalne dowody naukowe muszą być ogólnie przyjęte przez dziedzinę, do której należą. Prawnicy i prawnicy traktowali Standard Frye ' a jako kontrowersyjny, jako że ogólna akceptacja nie została precyzyjnie określona, a także jako że mogą występować znaczne różnice w interpretacji dowodów i wyników naukowych. Niezależnie od tego, sądy i sędziowie w całych Stanach Zjednoczonych traktowali standard jako precedens.,
zgodnie ze standardem Frye ' a, Daubert i Schuller,reprezentowani przez adwokatów Mary Gillick i Barry Nace, musieli udowodnić, że lek Bendektyna spowodował ich wady wrodzone. Aby to osiągnąć, wykorzystali ośmiu biegłych i cztery różne rodzaje dowodów naukowych, aby ustalić związek przyczynowy między ich skutkami urodzenia a Bendektyną., Cztery rodzaje dowodów obejmowały badania Invivo dotyczące wpływu Bendektyny na zwierzęta w łonie matki, badania in vitro dotyczące wpływu Bendektyny na komórki badane w laboratorium, analizy struktury chemicznej Bendektyny i ameta-analiza wielkoskalowych badań populacyjnych wpływu Bendektyny.
lekarz Shanna Swan, który pracował w kalifornijskim Department ofHealth and Services w Berkeley w Kalifornii, przedstawił ostateczną część dowodów, metaanalizę badań epidemiologicznych.,Swan wziął wszystkie populacyjne badania wpływu Bendektyny i skonsolidował dane w jeden zestaw. Następnie ponownie przeanalizowała dane i odkryła niewielki, ale statystycznie istotny związek międzybendektyną a wadami wrodzonymi. Jednak, ponieważ prowadziła analizę na potrzeby procesu sądowego, nigdy nie opublikowała tego badania w recenzowanym czasopiśmie. Merrell Dow Pharmaceuticals, reprezentowany przez George 'a Berry' ego, Roberta Dicksona i Pamelę Yates, przedstawił Trybunałowi ponad trzydziestu badań populacyjnych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności Bendektyny., Żadne z tych badań nie wykazało istotnego związku między Bendektyną a wadami wrodzonymi.
Oddalił sprawę na tej podstawie, że Daubert i Schuller nie przedstawili żadnych opublikowanych badań epidemiologicznych wykazujących, że Bendektyna powodowała wady wrodzone. Analiza przedstawiona przez Swana nie była badaniem epidemiologicznym, a jedynie zbiorem danych z innych badań epidemiologicznych., Gilliam zastosował Standard Frye ' a, argumentując, że badania pidemiologiczne są ogólnie przyjętym dowodem naukowym na udowodnienie przypadkowego związku między substancją chemiczną a szkodą. Ponieważ Daubert i Schuller nie przedłożyli żadnych badań epidemiologicznych w celu wykazania związku między Bendektyną a skutkami urodzeń oraz ponieważ środowisko naukowe nie przyjęło ogólnie rodzajów dowodów przedstawionych przez Dauberta i Schullera w celu wykazania związku przyczynowego, ich dowody uznano za niedopuszczalne, a sprawa została oddalona.,
w 1991 roku Daubert i Schuller, reprezentowani przez tych samych adwokatów, odwołali się od sprawy do 9 Circuit Court of Appeals w San Francisco w Kalifornii,twierdząc, że sąd okręgowy zastosował niewłaściwy standard w celu ustalenia, czy dowody są dopuszczalne. Ich adwokaci twierdzili, że Federalne Zasady dowodowe, ustanowione przez Kongres USA w statucie z 1975 roku, zastąpiły Standard Frye ' a. Federalne przepisy dowodowe pozwoliły na szersze zdefiniowanie zeznań biegłych i dopuszczalnegoprzez istotność i wiarygodność dowodów przedstawionych przez zeznania biegłych., Zgodnie z tymi zasadami wiedza specjalistyczna w danej dziedzinie może wynikać z kształcenia, doświadczenia, wykształcenia, umiejętności lub wiedzy. Niektórzy badacze prawni twierdzili, że federalne przepisy dowodowe zezwalają na dopuszczenie pseudonauki do sądów, ponieważ eksperci przedstawiający dowody nie muszą być profesjonalnie akredytowani, a przedstawione przez nich dowody nie muszą spełniać wysokich standardów.
w dniu 20 grudnia 1991 r., Ponownie zwyciężył Merrell Dow Pharmaceuticals,reprezentowany przez Roberta L. Dicksona, George 'A E. Berry' ego, Halla R. Marstona i Pamelę J. Yates. Podczas gdy Sąd Okręgowy zinterpretował ogólną akceptację jako standard naukowy, za pomocą którego mógł on przyznać dowody, dziewiąty Obwód dodatkowo zdefiniował ogólną akceptację naukową wyników jako wyniki, które przeszły ocenę wzajemną, standard, który został lepiej zdefiniowany i solidnie udowodniony., W porównaniu z trzydziestoma recenzowanymi badaniami Merrella Dow, które nie znalazły związku między wadami Bendektynowymi i wrodzonymi, dziewiąty Obwód wywnioskował, że metaanaliza badań epidemiologicznych Dauberta i Schullera nie została przeniesiona do tego samego systemu wzajemnej oceny, co czyni ją niedopuszczalną jako ogólnie przyjęty dowód w sądzie. Sprawa została ponownie rozpatrzona.
w 1993 roku Daubert i Schuller zaskarżyli sprawę do sądu USSupreme w Waszyngtonie., Gdy sprawa dotarła do Sądu Najwyższego, badana kwestia przesunęła się od tego, czy bendektyna spowodowała wady wrodzone, do tego, jakie normy powinny zastosować sądy w celu ustalenia dopuszczalności dowodów naukowych.Sąd Najwyższy wysłuchał ustnych argumentów w dniu 30 marca 1993 r., a Michael H. Gottesman reprezentował Dauberta i Schullera, a CharlesFried argumentował w imieniu Merrell Dow Pharmaceuticals. SupremeCourt rozstrzygnął spór 28 czerwca 1993., Sędzia Harold Blackmunwrote the most opinion, which overuted the lower court”sdecision and set standards for the types of claims dopuszczable as scientific knowledge and as evidence in sąd. W opinii większości do Blackmun dołączyli: Byron Raymond White, Sandra DayO”Connor, Antonin Scalia, Anthony Kennedy, David Souter i Clarence Thomas.
opinia większości składała się z czterech części. W pierwszej części szczegółowo omówiono przebieg sprawy oraz decyzję Sądu Najwyższego o rewizji sprawy ze względu na konflikt między normą Fry a federalnymi przepisami dowodowymi., Druga część obaliła Standard Frye 'a w odniesieniu do ogólnie dopuszczalnych danych naukowych, zgadzając się z argumentem Dauberta andschullera z 1991 r., że Federalne Zasady dowodowe z 1975 r.zastąpiły znacznie starszy Standard Frye' a. Trybunał zauważył jednak, że federalne przepisy dowodowe nadal wymagają, aby ktoś oceniał dowody, aby upewnić się, że są one wiarygodne i istotne dla sprawy. Zdaniem Trybunału wiarygodność twierdzeń naukowych jest określana przez to, czy naukowcy uzasadnili je tym, co Trybunał nazwał metodą naukową., Sąd potwierdził Federalne Zasady dowodowe, że wiedza naukowa była istotna dla sprawy tylko wtedy, gdy pomogła sądowi sądowemu w ustaleniu spornego faktu.
ponadto w drugiej części rozprawy stwierdzono, że o wiarygodności i wiarygodności dowodów, a co za tym idzie o dopuszczalności wiedzy naukowej, rozstrzyga sędzia sądowy., Trybunał zasugerował cztery kryteria, według których sędziowie mogą oceniać twierdzenia w celu ustalenia, czy były one rzetelną wiedzą naukową, a tym samym potencjalnie nadające się do dowodów: czy twierdzenia można udowodnić,że są błędne, czy twierdzenia przeszły ocenę wzajemną, wskaźnik błędu i standardy metod naukowych stosowanych do ustalenia twierdzeń oraz ogólna akceptacja twierdzeń wśród naukowców. Sąd stwierdził, że Federalne Zasady dowodowe zostały zaprojektowane tak, aby były elastyczne, a cztery kryteria nie miały być stosowane jako lista kontrolna, ale jako wytyczne.,
w trzeciej części opinii Trybunał odniósł się do dwóch podstawowych kwestii przedstawionych przez strony sprawy oraz przez AMICUS. Postępowanie w sprawie amicus składa się do Sądu Apelacyjnego w celu rozpatrzenia konkretnej sprawy związanej ze sprawą. Strony inne niż Strony sporu przedkładają akta amicus. Do sądu wpłynęło 21 pozwów amicus, 6 na korzyść Dauberta, 13 na korzyść Merrella Dow Pharmaceuticals i 2 neutralne. Majorityopinion sklasyfikował te majtki na dwie pozycje., Pierwsze stanowisko twierdziło, że rezygnacja z ogólnej akceptacji pozwoli na złą naukę w sądach. Trybunał ustalił pierwsze stanowisko na tej podstawie, że nie pokładał wystarczającego zaufania do systemu sądownictwa w celu określenia różnic między dobrą a złą nauką.
drugie stanowisko twierdziło, że rola sędziów nie określających, które twierdzenia naukowe są dopuszczalne jako dowody, zahamowałaby poszukiwanie faktów, co jest jedną z głównych ról sądów procesowych., Opinia większości dotyczyła drugiego stanowiska zdyskusją różnicy między poszukiwaniem prawdy w nauce a poszukiwaniem prawdy w procesach sądowych. Sąd stwierdził,że ponieważ sądy muszą rozstrzygać kwestie, sędziowie muszą szybko decydować o dopuszczalności materiału dowodowego, a choć konieczność ta może niekiedy uniemożliwiać dotarcie do ławy przysięgłych, należy rozstrzygnąć spory prawne.
w czwartej części opinii Sąd orzekł uchylając decyzję Sądu Apelacyjnego IX Okręgu. Następnie remanding Daubert V. Merrell Dow Pharmaceuticals, Inc., powrót do dziewiątego obwodu, który zostanie ponownie rozważony w świetle nowych standardów. Czwarta część zawierała również zdanie odrębne.
Sędzia Główny William Hubbs Rehnquist napisał „dissentingopinion”, w części zgadzając się z opinią większości i w części sprzeciwiając się. Dołączył do niego sędzia John Paul Stevens. Rehnquist, w swojej opinii, zgodził się z decyzją sądu o zakazie używania Frye 'a, zgadzając się, że federalne przepisy dowodowe nie dopuszczają Frye' a., Rehnquist nie zgadzał się z niektórymi ogólnymi roszczeniami Trybunału dotyczącymi federalnych zasad dowodowych oraz z rewizjąkryteriami, za pomocą których można oceniać dopuszczalne dowody naukowe.Rehnquist stwierdził, że chociaż federalne przepisy dowodowe jasno określają niektóre obowiązki sędziów federalnych w zakresie kontroli, nie wymagają od sędziów, aby stali się naukowcami. Stwierdził, że nie rozumie sugestii Sądu dotyczących tego, czy roszczenia są sfałszowane, czy nie, i wierzył, że inni sędziowie spotkają się z tym samym zamieszaniem., W związku z tym Rehnquist stwierdził,że Trybunał powinien po prostu odpowiedzieć na zadane w sprawie pytania i pozwolić przyszłym sprawom określić metody przedstawiania dowodów, a nie przedstawiać niejasne i ogólne sugestie.
decyzja 7-2 Gottesman, Gilick i Nance dołączyli Kenneth J. Chesebro w reprezentacji Daubert i Schuller, a Fried dołączył Joel I. Klein i Richard G., Taranto w reprezentacji Dziewiąty Obwód, po dalszym przeglądzie przedstawionych dowodów, stwierdził, że Daubert i Schuller ” sevidence nie przeważyli nad dowodami przedstawionymi przez Merrella Dow. 4 stycznia 1995 Sąd Okręgowy IX podtrzymał decyzję Sądu Okręgowego s1989 o umorzeniu sprawy z powodu braku dowodów ze strony Dauberta i Schullera. Decyzja Dziewiątego obwodu również wskazywała na duże obciążenie, jakie Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych nałożył na sędziów federalnych, aby przeglądali informacje naukowe, gdy najczęściej brakowało im stanowisk naukowych.,
w ciągu roku od wydania orzeczenia w 1995 r.osiem sądów federalnych wykorzystało standard dauberta do umorzenia spraw w całości z powodu braku dopuszczalnych dowodów. Toksyczne przypadki czynów niedozwolonych ilustrowały implikacje normy Dauberta. Ponieważ strona poszkodowana jest odpowiedzialna za udowodnienie szkody i Związku przyczynowego, Norma Dauberta utrudniła stronom poszkodowanym wygrywanie procesów sądowych., W przypadkach czynów toksycznych dowody przedstawione przez poszkodowanych nie spełniają wymogów ustanowionych przez Normęuberta, jeżeli opierają się one głównie na pojedynczym przypadku, którego dotyczy dana osoba, bez populacyjnych badań epidemiologicznych potwierdzających twierdzenie, że konkretna substancja spowodowała szkodę. Poza przypadkami toksycznego czynu niedozwolonego Norma Dauberta stała się standardowym narzędziem prawnym stosowanym przez sędziów w całych Stanach Zjednoczonych, którzy decydowali, czy dopuszczać roszczenia lub zeznania jako wiedzę naukową i jako dowody do swoich sal sądowych.