poziomy lipidów i lipoprotein w osoczu są niezbędne do leczenia zaburzeń lipidowych przez generalistów i przez praktyków z pojawiającej się specjalności lipidologii klinicznej. Rutynowy panel lipid składa się z cholesterolu całkowitego, cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C), cholesterolu lipoprotein o wysokiej gęstości (HDL-C)i trójglicerydów., Kilka dodatkowych parametrów lipidowych pojawia się jako potencjalnie cenne uzupełnienie standardowego panelu, w tym pomiary apolipoprotein i wielkości i stężenia cząstek LDL, ale większość z nich służy głównie jako narzędzia badawcze obecnie. Jednym z głównych wyjątków jest non-HDL-C, który jest łatwo dostępny do rutynowego stosowania klinicznego. Przegląd ten przedstawia niektóre z licznych badań naukowych, które wyraźnie określają użyteczność kliniczną, a nawet przewagę nie-HDL-C jako kompleksowego pomiaru miażdżycowych lipoprotein., Non-HDL-C został podkreślony jako kluczowy drugorzędny cel terapii kilka lat temu w Narodowym Programie edukacji cholesterolu Adult Treatment Panel III national lipid treatment guidelines, a ostatnio został dodatkowo podkreślony jako główny cel terapii w wytycznych konsensusu dla zarządzania lipoproteinami u pacjentów z ryzykiem kardiometabolicznym z American Diabetes Association i American College of Cardiology. Non-HDL – C jest lepszy od LDL-C w przewidywaniu zdarzeń sercowo-naczyniowych i ma wiele innych istotnych zalet w stosunku do LDL-C i innych tradycyjnych parametrów lipidowych., Co ważne, można go obliczyć bezpośrednio na podstawie wartości w rutynowych panelach lipidowych, bez dodatkowych kosztów. To jest nasza opinia, że non-HDL-C powinny być zgłaszane na wszystkich rutynowych profilach lipidowych i regularnie stosowane w leczeniu dyslipidemii w celu optymalnego zapobiegania miażdżycy i chorób sercowo-naczyniowych.