twardość Mohsa

twardość Mohsa, szorstka miara odporności gładkiej powierzchni na zarysowania lub ścieranie, wyrażona w postaci skali opracowanej (1812) przez niemieckiego mineraloga Friedricha Mohsa. Twardość w skali Mohsa minerału określa się poprzez obserwację, czy jego powierzchnia jest zarysowana przez substancję o znanej lub określonej twardości.

aby nadać wartości liczbowe tej własności fizycznej, minerały są uszeregowane według skali Mohsa, która składa się z 10 minerałów, którym podano dowolne wartości twardości., Minerały zawarte w skali są pokazane w tabeli; pokazano również inne materiały, które przybliżają twardość niektórych minerałów. Jak wskazuje ranking w skali, jeśli minerał jest porysowany przez ortoklazę, ale nie przez apatyt, jego twardość w skali Mohsa wynosi od 5 do 6. W procedurze określania należy mieć pewność, że zadrapanie jest rzeczywiście wykonane, a nie tylko znak „kredowy”, który się zetrze., Jeżeli badany gatunek jest drobnoziarnisty, kruchy lub pyłkowity, badanie może tylko rozluźnić ziarna bez badania poszczególnych powierzchni mineralnych; w związku z tym niektóre tekstury lub formy kruszywa mogą utrudniać lub uniemożliwiać prawdziwe określenie twardości. Z tego powodu Test Mohsa, choć znacznie ułatwia identyfikację minerałów w terenie, nie nadaje się do dokładnego pomiaru twardości materiałów przemysłowych, takich jak stal czy ceramika., (Dla tych materiałów dokładniejszą miarę można znaleźć w twardości Vickersa lub twardości Knoopa) Inną Wadą skali Mohsa jest to, że nie jest liniowa; to znaczy, każdy przyrost o jeden w skali nie oznacza proporcjonalnego wzrostu twardości. Na przykład postęp z kalcytu do fluoru (od 3 do 4 w skali Mohsa) odzwierciedla wzrost twardości o około 25 procent; postęp z korundu do diamentu, z drugiej strony (9 do 10 w skali Mohsa), odzwierciedla wzrost twardości o ponad 300 procent.,