Elgars Enigma-Variaties, is een van de grootste stukken van de 19e eeuw – en dit is het ware verhaal over hoe het kwam., op 21 oktober 1898 keerde Edward Elgar terug naar zijn vrouw en hun huis in Malvern na een lange dag les te hebben gegeven (wat hij beschreef als “als het draaien van een slijpsteen met een ontwrichte schouder”). Zijn cantate Caractacus was net met veel lof in première gegaan op het Leeds Festival, maar hij voelde zich een beetje leeggelopen op deze specifieke avond.
Bekijk een prachtige koorversie van” Nimrod”>
hij beëindigde het diner, stak een sigaar op en ging aan de piano zitten om te krabbelen. Elgar herinnerde zich later wat er daarna gebeurde., “na een tijdje, kalm en uitgerust, begon ik te spelen, en plotseling onderbrak mijn vrouw door te zeggen: ‘Edward, dat is een goed deuntje.’Ik werd wakker uit de droom. ‘Eh! Melodie, welk melodie!’En ze zei,’ Speel het nog eens, Ik hou van dat deuntje.’Ik speelde en tokkelde, en speelde, toen riep ze:’ dat is de melodie.’De stem van gevraagd met een geluid van goedkeuring,’ Wat is dat?’Ik antwoordde,’ Niets – maar er zou iets van gemaakt kunnen worden.'”
ware het niet voor Alice Elgar ‘ s onderbreking, zouden we nooit een van de grootste van alle Engelse orkestwerken hebben gehad., Elgar noemde de melodie, die hij niet had herkend als iets waardevols, “Enigma”, niet in de zin van een raadsel op te lossen, maar, zei hij, een “duister gezegde moet worden belogen gelaten”, het uitdrukken van de “niets” waaruit het kwam.in feite is het thema, dat tussen G-klein en G-groot dipt, losjes afgeleid van twee figuren in het langzame deel van Mozarts ‘Praagse’ symfonie, die Elgar onlangs in Leeds had gehoord.voor de lol begon Elgar met de melodie te spelen en het aan te passen om muzikale karikaturen te maken van enkele van zijn vrienden., Hij probeerde de verschillende behandelingen op Alice, vroeg haar om het onderwerp te raden, en binnen een mum van tijd, had het serieuze idee van een set orkestrale variaties vorm gekregen.elke sectie werd geleid door de initialen van de geportretteerde vriend, te beginnen met “C. A. E.” (Elgar ‘ s vrouw, Caroline Alice) en te sluiten met “E. D. U.” (variatie XIV), een zelfportret van de componist zelf, de drie letters kort voor Eduard, Alice ‘ s koosnaampje voor haar man.
de variaties werden gescoord tussen 5 en 19 februari 1899, gewijd”…,aan mijn vrienden afgebeeld binnen “en gegeven de titel ‘variaties op een origineel thema, op.36’ – geen vermelding van” Enigma”, hoewel het woord verschijnt in potlood op Elgar ‘ s handtekening partituur.de eerste uitvoering, gedirigeerd in Londen door Hans Richter, vond plaats op 19 juni 1899 in een concert dat werd afgesloten met Mozarts ‘Praagse’ Symfonie. Pas op 13 September in Worcester werden de variaties in hun definitieve vorm gehoord nadat Elgar aan het einde van “E. D. U.” nog eens 100 maten had toegevoegd om tot een krachtiger conclusie te komen.Elgar was 42, en het werk bezegelde zijn roem.,
… maar hoe zit het met het Enigma?niet tevreden met het schrijven van een mooi stuk muziek, beweerde Elgar ook een muzikaal mysterie te hebben verborgen diep in het hart van zijn Enigma Variaties.
“The Enigma I will not explain – its “dark say” must be left unguessed, and I warn you that the connection between the Variations and the Theme is of the small texture; further, through and over the whole set another and larger theme “goes”, but not played . . . ., Het hoofdthema komt dus nooit voor, ook niet zoals in sommige late drama ’s – bijvoorbeeld Maeterlinck”s L”Intruse en Les sept Prinsesses-het hoofdpersonage nooit op het podium staat.historici en musicologen hebben in de loop der jaren beweerd het raadsel te hebben opgelost, maar er is nooit een sluitend antwoord geweest. Misschien zal iemand die dit leest Elgar”s eeuwenoude puzzel oplossen …