Ellen Burstyn , oryginalne nazwisko Edna Rae Gillooly, wczesne imię Zawodowe Ellen McRae, (ur. 7 grudnia 1932 w Detroit, Michigan, USA) – Amerykańska aktorka, która była znana ze swojego subtelnego uroku i wszechstronności.
Gillooly wychowała się w Detroit, choć przez kilka lat uczęszczała do St. Mary ' s Academy w Windsor, Ontario, Kanada., Zarówno jej matka, jak i ojczym znęcali się fizycznie i słownie, a w 1950 roku, po ukończeniu Cass Technical High School, Gillooly opuściła dom. Po pobycie w Dallas i Montrealu, przeniosła się do Nowego Jorku w 1954 roku i wkrótce dostała rolę w musicalu telewizyjnym. Przyjmując pseudonim sceniczny Edna Rae, zaczęła pojawiać się w Jackie Gleason Show (1956-57), a pod pseudonimem Ellen McRae zadebiutowała na Broadwayu w 1957 roku w Fair Game. W 1958 poślubiła reżysera sztuki Paula Robertsa (rozwiodła się w 1962), a dwa lata później towarzyszyła mu w Hollywood., Tam przyjęła szereg drobnych ról filmowych i gościnnych spotów telewizyjnych, m.in. na temat Perry ' ego Masona (1962). W 1964 roku została obsadzona w filmie Pożegnanie Charliego Vincente Minnelli, jej pierwszym znaczącym filmie studyjnym. W tym samym roku wróciła do Nowego Jorku, rozpoczęła naukę u Lee Strasberga w Actors Studio, a w 1964 poślubiła aktora i pisarza Neila Burstyna (znanego również jako Neil Nephew; rozwiodła się w 1972).
Po raz pierwszy zagrała Ellen Burstyn w komedii Alex w Krainie Czarów (Alex in Wonderland, 1970)., W 1970 roku zagrała w filmie Tropic of Cancer, adaptacji autobiograficznej powieści Henry ' ego Millera, w której zagrała żonę Millera. Otrzymała nominację do Oscara dla Najlepszej aktorki drugoplanowej za ostatni film (1971) o życiu w małym teksańskim miasteczku. W filmie „Egzorcysta” (1973) Burstyn zagrała kobietę, której córka (grana przez Lindę Blair) została demonicznie opętana. Zapewniła sobie wsparcie studyjne dla filmu Alice doesn ' t Live Here Anymore (1974) i wybrała Martina Scorsese do reżyserowania., W 1975 roku Burstyn zdobyła Oscara dla Najlepszej aktorki pierwszoplanowej. W tym samym roku zdobyła również Nagrodę Tony dla Najlepszej Aktorki za tę samą rolę.
Burstyn przyjął wówczas znaczące role w filmie „Providence” (1977) i produkcji filmowej „ten sam czas” (1978). Otrzymała nominację do Oscara za Resurrection (1980), w którym zagrała kobietę, która rozwija moce uzdrawiające po wypadku samochodowym. W drugiej połowie lat 80. jej występy na ekranie ograniczały się głównie do drobnych filmów fabularnych i telewizyjnych., Mimo to pracowała nieprzerwanie przez następne dziesięć lat, pojawiając się w When a Man Loves a Woman (1994) i The Spitfire Grill (1996). Jej przełomowy występ w roli uzależnionej w Requiem For A Dream (2000) został doceniony przez krytykę, podobnie jak jej rola pierwszej damy Barbary Bush w W. Olivera Stone ' A (2008). W 2014 roku zagrała dorosłą córkę pilota statku kosmicznego w wielkim dramacie Interstellar. W 2019 roku Burstyn wydał album „Lucy in the Sky” (2019) i „Pieces of a Woman” (2020).,
Burstyn miała za sobą powtarzającą się rolę (2007-2011) w serialu HBO Big Love, a także zdobyła nagrodę Emmy za gościnny występ (2008) w serialu Prawo & Order: Special Victims Unit oraz za drugoplanową rolę (2012) w miniserialu Political Animals. W 2014 zagrała szaloną matriarchę w telewizyjnej adaptacji melodramatycznego thrillera kwiaty na poddaszu (Flowers in the Attic, 1979) w reżyserii V. C., Andrews, a dwa lata później wcieliła się w mściwą matkę Pierwszej Damy Stanów Zjednoczonych (Robin Wright) w serialu Netflix House of Cards. Burstyn nadal pojawiał się na scenie w takich sztukach jak godzina dla dzieci (2011) i piknik (2013).
Burstyn był bardzo aktywny w Actors Studio. W latach 1982-1986 pełniła funkcję dyrektora artystycznego wraz z Alem Pacino, pozostając nim przez kolejne dwa lata po rezygnacji Pacino. W 2000 została współprzewodniczącą, razem z Pacino i Harveyem Keitelem., Burstyn była także pierwszą kobietą-prezesem Actors' Equity Association (1982-1985). W 2006 roku opublikowała swój pamiętnik „Lessons in Becoming Myself”.