Marduk, w religii mezopotamskiej główny Bóg miasta Babilonu i Narodowy Bóg Babilonii; jako taki, został ostatecznie nazwany po prostu Bel, lub Pan.
© Juulijs / Fotolia
, Poemat, znany jako Enuma elisz i pochodzący z okresu panowania Nabuchodonozora i (1119-1098 p. n. e.), odnosi się do powstania Marduka do tego stopnia, że był on Bogiem 50 imion, z których każde było bóstwem lub boskim atrybutem. Po pokonaniu potwora pierwotnego chaosu, Tiamata, został panem bogów nieba i ziemi. Cała natura, w tym ludzkość, zawdzięczała mu swoje istnienie; przeznaczenie królestw i poddanych było w jego rękach.Marduk był jednym z głównych bóstw w Babilonie, a jego świątyniami były Esagila i Etemenanki, ziggurat z Sanktuarium Marduka na górze., W Esagili wiersz Enuma elish był recytowany co roku na Festiwalu noworocznym. Boginią wymienianą najczęściej jako małżonka Marduka był Zarpanitu.
gwiazdą Marduka był Jowisz, a jego świętymi zwierzętami były konie, psy, a zwłaszcza tzw. smok z rozwidlonym językiem, którego przedstawienia zdobią mury jego miasta. Na najstarszych zabytkach przedstawiany jest Marduk trzymający trójkątny szpadel lub motykę, interpretowany jako symbol płodności i roślinności. Jest również przedstawiany jako chodzący lub w swoim rydwanie wojennym., Zazwyczaj jego tunika jest ozdobiona gwiazdami; w dłoni jest berło, a on nosi łuk, włócznię, sieć lub piorun. Królowie Asyrii i Persji uhonorowali również Marduka i Zarpanitu w inskrypcjach i odbudowali wiele swoich świątyń.