warunki pokoju (1919)
rząd Okupacyjny
Niemiecki ruch oporu
Bibliografia
od czasów wojen Ludwika XIV (R. 1643-1715) i rewolucji francuskiej kontrola nad Renem była przedmiotem sporu między Francją a państwami niemieckimi. Strategiczne, geopolityczne i gospodarcze znaczenie Nadrenii stało się jeszcze ważniejsze, ponieważ rozwinęła się w największą koncentrację przemysłową w Europie z kopalniami węgla i przemysłem ciężkim.,
warunki pokoju (1919)
gdy w październiku 1918 r.rząd niemiecki pozwał o zawieszenie broni, Francuski marszałek Ferdinand Foch wyraził pogląd, że bezpieczeństwo i hegemonia są synonimami. Chciał nie tylko przyczółków nad Renem, ale także chciał zabezpieczyć Ren jako nową wschodnią granicę Francji. Artykuł V Traktatu o zawieszeniu broni z 11 listopada 1918 przewidywał, że wojska alianckie powinny zająć lewy brzeg Renu, co zostało zakończone pięć tygodni później., Władze niemieckie spodziewały się ich przybycia z niepokojem, ponieważ działalność rewolucyjna rozprzestrzeniła się po całym kraju. Brytyjczycy zajęli przyczółek w Kolonii i okolicach z Belgami na ich północno-zachodniej flance, a Amerykanie zajęli Koblenz. Francuzi zajęli Moguncję i kontrolowali zdecydowanie największą część Nadrenii z ogromną armią okupacyjną liczącą 250 000 ludzi w szczytowym momencie marca 1920 roku.
przed otwarciem konferencji pokojowej 18 stycznia 1919 r.francuska prasa i wpływowi pisarze, tacy jak Maurice Barrès, podkreślali powinowactwo francusko-Reńskie., Ludność Reńska, ze względu na swoje pochodzenie etniczne, kulturę i religię, była ich zdaniem antagonistyczna wobec germańskich, protestanckich i autorytarnych Prus. Również wojsko i przemysłowcy domagali się aneksji lub przynajmniej utworzenia niepodległego narodu nadreńskiego. Ambicje te spotkały się z nie do pokonania obiekcji ze strony Brytyjczyków i Amerykanów, którzy postrzegali to jako wyraz francuskiego imperializmu. Dopiero po długich negocjacjach ostatecznie 28 czerwca podpisano w Wersalu kompromis., Jako szef francuskiej delegacji Georges Clemenceau otrzymał podwójną gwarancję francuskiego bezpieczeństwa: środki wojskowe obejmowały demilitaryzację i piętnastoletnią okupację Nadrenii z przyczółkami, a także formalne przedłużenie sojuszu wojennego.
przykład kampanii „Czarny horror na Renie” przeciwko francuskiemu zatrudnieniu wojsk afrykańskich na Renie można znaleźć w jednej z wielu broszur wydawanych przez Deutsche Notbund gegen die Schwarze Schmach w Monachium., Autor, Bruno Stehle, cytuje Włocha Francesco Nittiego, który udzielił wywiadu dla amerykańskiej United Press, zorganizowanej przez Notbund:
fragment wywiadu Nittiego brzmi następująco:”Załóżmy, jak mówi, że Ameryka przegrała wojnę i że Niemcy sprowadzili swoje pułki do Nowego Jorku i Bostonu, i zamierzali trzymać je tam przez powiedzmy piętnaście do dwudziestu lat, dopóki nie zebrali wkładu w wysokości 100 lub więcej dolarów amerykańskich.150 miliardów dolarów, takie postępowanie mogłoby wydawać się nie do zniesienia dla Amerykanów., Ale jeśli Niemcy, aby umieścić znak pogardy na wszystkich białych Amerykanów, miał stos pułki Murzynów w miastach wzdłuż wybrzeża Atlantyku, co wycie bezsilnej wściekłości wtedy wyszedłby dalej., I pamiętajcie, „mówi Nitti”, że te afrykańskie pułki składają się z dzikusów w większości nietkniętych przez jakikolwiek kontakt z cywilizacją i gdyby zwycięscy Niemcy zażądali po tym całym formalnym upokorzeniu, że amerykańskie kobiety i amerykańskie dziewczyny muszą w takiej czy innej formie być zaopatrzone w cielesną żądzę tych Afrykańczyków, Afrykańczyków ledwo usuniętych z praktyk voodoo i kanibalizmu, cała Ameryka rozbrzmiewa z przerażeniem tym barbarzyństwem i zanieczyszczeniem.”
źródło: dr Bruno Stehle, wstyd Francji (Monachium, 1923), s. 14.,
rząd Okupacyjny
celem okupacji Nadrenii było zapewnienie, aby Niemcy płacili odszkodowania. Wszystkie kwestie polityczne, wojskowe, gospodarcze, społeczne i rasowe wpływające na powojenną Europę oddziaływały w Nadrenii w złożony sposób. Podczas negocjacji pokojowych narastała agitacja separatystyczna. Wszystkie kolejne rządy Francuskie popierały ten separatyzm poprzez tzw. „pokojową penetrację” lub propagandę kulturalną. Republika Nadreńska proklamowana przez Dr., Hans Dorten 1 czerwca 1919 wyparł się natychmiast z powodu braku realnego poparcia społecznego, ale w ostatnich miesiącach 1919 dorten zmienił swój deklarowany cel na jedną z Reńskich autonomii w ramach Rzeszy Federalnej. Jednak największą siłą polityczną w Nadrenii była katolicka Zentrumspartei( Partia Centrum), która utrzymywała dystans do rządu centralnego, ale nie popierała separatyzmu, a jej stanowisko ograniczało atrakcyjność takich idei., Jednak burmistrz Kolonii, Konrad Adenauer, krył prywatne wyobrażenia o wielkim państwie zachodnioniemieckim / Nadreńskim, które znalazło swoje miejsce obok Prus i Bawarii w Rzeszy, ale było to możliwe tylko wtedy, gdy Republika Weimarska upadła na skutek inflacji i wewnętrznych kryzysów. Próby utworzenia w 1923 roku separatystycznych rządów w Nadrenii i Palatynacie pod protekcją francuskiego garnizonu, co dla Niemiec wydawało się zagrażać samej integralności państwa, również nie powiodły się z powodu braku poparcia i podejrzeń o motywy Francuskie., Po lutym 1924 roku nie słyszano już o ruchu separatystycznym w Nadrenii.
autorytet głównodowodzącego wojsk okupacyjnych został znacznie ograniczony przez powołanie w styczniu 1920 r.między sojuszniczej Wyższej Komisji Nadreńskiej (Iarhc). Z siedzibą w Koblencji, składała się z trzech wysokich komisarzy (brytyjskich, francuskich i belgijskich) pod przewodnictwem francuskiego komisarza Paula Tirarda (1879-1945). (Był też członek kooperacji niemieckiej i przedstawiciel Amerykański, który miał status obserwatora.,) Wbrew tradycji okupacji wojskowej i za namową Brytyjczyków i Amerykanów, którzy obawiali się wpływów armii francuskiej, IARHC była administracją cywilną i działała niezależnie od rządów, które reprezentowała, chociaż Niemcy nigdy nie przestali oskarżać Komisji o bycie pod silnymi wpływami francuskimi.
dwuznaczność i złożoność polityki francuskiej wraz z niechęcią Anglo-amerykańskiej do kontynuowania wojennej współpracy gospodarczej znacznie wyjaśnia kryzysy polityczne lat 20., Rygor francuskiej polityki reparacyjnej zależał w dużej mierze od amerykańskiej woli dotowania francuskiego ożywienia gospodarczego. Odłożenie na później finansowego i gospodarczego porozumienia pokojowego służyło jedynie osłabieniu politycznie Nowej Republiki Niemieckiej. Dwukrotnie interweniowały władze okupacyjne, gdy Niemcy nie wypełniali swoich zobowiązań reparacyjnych., W marcu 1921 r.wielkie porty Zagłębia Ruhry (Ruhrort, Düsseldorf, Duisburg) zostały zajęte, a w styczniu 1923 r. francuskie i belgijskie wojska zajęły Zagłębia Ruhry po tym, jak Komisja Odszkodowawcza oświadczyła, że Niemcy nie spełniły ustalonego limitu dostaw drewna. Kolejnym powracającym tematem w negocjacjach między IARHC a rządem niemieckim była likwidacja tajnych składów broni i likwidacja różnych sił paramilitarnych utworzonych po 1918 roku. Działalność niemieckiej policji bezpieczeństwa jako formacji quasi-wojskowej również nadal drażniła mocarstwa alianckie.,
Niemiecki ruch oporu
Od początku okupacji Berlin zdecydował, że okupacyjna armia francuska powinna być w jak największym stopniu utrudniona, podczas gdy powinna istnieć pełna współpraca na obszarze amerykańskim i brytyjskim. Polityka ta została specjalnie zaprojektowana, aby oddzielić anglojęzycznych kontyngentów od ich francuskiego sojusznika. Gdy warunki pokojowe stały się znane wiosną 1919 r., wzrosła niechęć ludności Reńskiej., Była ona napędzana surowymi działaniami francuskich sił okupacyjnych: godzinami policyjnymi, ogłoszeniem stanu wojennego, utrudnianiem komunikacji z niezamieszkanymi terytoriami, cenzurą pocztową i obowiązkiem wszystkich niemieckich urzędników salutować francuskim oficerom. Liczne oddziały francuskie i kwaterowanie ich oficerów w domach prywatnych doprowadziło do niedoborów żywności i mieszkań. Francuskie cele zapewnienia bezpieczeństwa wojskowego i zadośćuczynienia gospodarczego były sprzeczne z ideą zdobycia serc i umysłów ludności w celu stworzenia państwa buforowego między Francją a Prusami., Rząd niemiecki z powodzeniem rozpoczął politykę biernego oporu podczas okupacji Zagłębia Ruhry w 1923 roku. Oprócz 188 000 osób wysiedlonych z domów, 132 zabitych Niemców i kilku francuskich i belgijskich żołnierzy, środki opresyjne pozostawiły dziedzictwo goryczy, która ostatecznie stała się kolejnym czynnikiem osłabienia Republiki Weimarskiej. Działania podjęte przez wysoką Komisję przeciwko protestom prawicowych ugrupowań ekstremistycznych wywołały gwałtowne protesty w Berlinie, mimo że podobne działania zostały podjęte w innych miejscach przez same władze niemieckie.,
próby”pokojowej penetracji „Tirarda zostały odparte przez rząd niemiecki gwałtowną kampanią propagandową, dzięki której Berlin miał nadzieję zebrać opinię światową przeciwko Francji. W ponad pięciuset publikacjach ipamflety, Francuska Polityka okupacyjna była szkalowana, na przykład za pomocą potężnych obrazów głodujących niemieckich dzieci. Już upokorzeni przez samą okupację, Niemcy czuli się jeszcze bardziej upokorzeni przez użycie francuskich oddziałów kolonialnych., Dziesiątki tysięcy „czarnych dzikusów z Afryki” zostało oskarżonych o wymykanie się spod kontroli przez Nadrenię, gwałcenie niemieckich kobiet do woli, zarażanie ludności i „zanieczyszczanie” Niemieckiej krwi. W rzeczywistości w Niemczech stacjonowało nigdy więcej niż pięć tysięcy czarnoskórych żołnierzy zachodnioafrykańskich, a wszystkie z nich zostały wycofane do czerwca 1920 roku. Oskarżenia o gwałt rzadko okazywały się prawdziwe i ogólnie rzecz biorąc, ludność Reńska wydaje się być mniej antagonistyczna wobec francuskich osadników kolonialnych niż wobec ich białych odpowiedników., Jawnie rasistowska kampania „czarnego horroru nad Renem”, która wywodziła się głównie z Hamburga, Berlina i Monachium i miała na celu wzbudzenie antypatii wobec Francji, miała jednak duże znaczenie międzynarodowe w latach 1920-1922.
pod koniec 1923 r.nastąpiła stabilizacja Niemieckiej waluty, która utorowała drogę reformom finansowym i przesunięciu spłaty reparacji poprzez plan Dawesa., Francuskie problemy z kontynuacją okupacji Zagłębia Ruhry doprowadziły do wycofania swoich sił do sierpnia 1925 roku, co utorowało drogę do bardziej kompleksowego Traktatu o bezpieczeństwie państw Europy Zachodniej. Traktat z Locarno z października 1925 r. zawierał Pakt Nadreński, w którym Francja, Wielka Brytania, belgia i Włochy zawarły umowę o utrzymaniu nienaruszalności zarówno granic niemieckich, jak i francuskich, a strefa zdemilitaryzowana w Nadrenii została przyjęta i zagwarantowana. Wojska amerykańskie zostały wycofane w lutym 1923 roku., Wojska brytyjskie zostały następnie przeniesione do przyczółka w Koblencji i miały swoją siedzibę w Wiesbaden. Francja, choć ściśle powiązała ewakuację z wypłatami odszkodowawczymi w celu uzyskania jak największej rekompensaty ekonomicznej i politycznej, stała się jednak bardziej zainteresowana przyspieszeniem tego procesu., Presja niemieckiego ministra spraw zagranicznych Gustava Stresemanna w połączeniu z trudnościami angielsko-francuskimi w utrzymaniu okupacji i dalsza zmiana harmonogramu reparacji uzgodniona w planie Young ostatecznie doprowadziła do częściowego wycofania wojsk w 1929 roku i całkowitej ewakuacji w czerwcu 1930 roku, około pięć lat przed pierwotnie uzgodnioną datą. Ostatecznie aliancka Polityka Nadreńska niewiele służyła interesom Niemieckiej demokracji lub aspiracjom bezpieczeństwa głównych mocarstw zachodnioeuropejskich.
Zobacz też: wojska cesarskie; nazizm; Okupacja, wojsko; rasizm.,
Bibliografia
Primary Source
Allen, Henry T. the Rhineland okupacja. Indianapolis, Ind., 1927.
Reismüller, Georg, and Josef Hofmann. Zehn Jahre Rheinlandbesetzung. Breslau, Poland, 1929.
Tirard, Paweł. Francja nad Renem: dwanaście lat okupacji Nadreńskiej (1919-1930). Paryż 1930.
Secondary Sources
Bariéty, Jacques. Stosunki francusko-niemieckie po I wojnie światowej, 10 listopada 1918-10 sty-Vier 1925. Paryż 1977.
Edgerton, Robert. Hidden Heroism: Black Soldiers in America”s Wars. Boulder, Co., 2002.,
Edmonds, James Edward. The Occupation of the Rhineland, 1918-1929. London, 1944 (1987).
Hüttenberger, Peter, and Hansgeorg Molitor, eds. Francuzi i Niemcy nad Renem, 1789, 1918, 1945. Essen, Niemcy, 1989.
wino, Franciszka. Prąd Niemiec-granica Francji: Historia i propaganda nad Renem, 1919-1930. Essen, Germany, 1992.
Williamson, David G. The British in Russia, 1918-1930: The Reluctant Occupiers. New York, 1991.
Dick van Galen Last