pytanie: „dlaczego Izrael był przeklęty czterdziestoletnią wędrówką po pustyni?”
odpowiedź: „wędrówka po pustyni” odnosi się do trudnej sytuacji Izraelitów z powodu ich nieposłuszeństwa i niewiary. Prawie 3500 lat temu Pan uwolnił swój lud z niewoli egipskiej, jak opisano w Księdze Wyjścia, rozdziały 1-12. Mieli objąć w posiadanie ziemię, którą Bóg obiecał ich przodkom, ziemię „opływającą mlekiem i miodem” (Księga Wyjścia 3:8)., Jednak przed wejściem do kraju przekonali się, że nie mogą wypędzić obecnych mieszkańców ziemi, mimo że Bóg im powiedział, że mogą. Ich brak wiary w Słowo Boże i obietnice wywołał gniew Boży. Przeklął ich czterdziestoletnią wędrówką na pustyni, aż niewierne pokolenie umarło, nigdy nie krocząc po Ziemi Obiecanej.
siedmioletni głód spowodował, że lud wybrany przez Boga znalazł się w Egipcie. Początkowo rozwijali się pod przywództwem Józefa, drugiego po Faraonie zwierzchnika kraju., „Wtedy nowy król, który nie wiedział o Józefie, doszedł do władzy w Egipcie” (Exodus 1:8), a wkrótce, „Egipcjanie przyszli przestraszyć Izraelitów” (Exodus 1:12). Przez następne kilka wieków Izraelici byli zniewoleni przez Egipcjan, którzy „bezlitośnie pracowali” (Księga Wyjścia 1:13). W końcu Bóg usłyszał ich krzyki (Księga Wyjścia 2: 23-25) i posłał Mojżesza i Aarona, aby ich ratowali. Po przeżyciu ostatniej z dziesięciu plag—śmierci pierworodnych mężczyzn—Faraon ostatecznie zgodził się uwolnić Izraelitów.,
po przybyciu do Kadesz Barnea, który graniczył z ziemią obiecaną Kanaanu, wysłali dwunastu szpiegów, aby zbadali ziemię i jej mieszkańców (4 Księga Mojżeszowa 13.18-25). Powrócili po czterdziestu dniach poszukiwań. Dziesięciu szpiegów miało zły raport: „nie możemy atakować tych ludzi; są silniejsi od nas…wszyscy ludzie, których widzieliśmy, byli wielkich rozmiarów…we własnych oczach wyglądaliśmy jak koniki polne” (4 Księga Mojżeszowa 13.31-33). Tylko Jozue i Kaleb nie zgodzili się (4 Księga Mojżeszowa 14.6-7). Wierząc w raport dziesięciu wątpiących, ludzie stracili serce i zbuntowali się., Oni „podnieśli swoje głosy i płakali głośno,” narzekając na Mojżesza i Aarona, mówiąc: „gdybyśmy tylko umarli w Egipcie! Albo na tej pustyni! Dlaczego Pan sprowadza nas do tej ziemi tylko po to, abyśmy padli od miecza „(liczb 14:1-2, podkreślenie dodane).
wtedy Pan rzekł do Mojżesza: „jak długo będą odmawiać wiary we mnie, pomimo wszystkich cudownych znaków, które uczyniłem między nimi? Powalę ich zarazą i wytracę” (4 Mojż.14:11). Jednak Mojżesz ponownie wstawił się za swoim ludem i odwrócił gniew Boży (4 Księga Mojżeszowa 14.13-20)., Chociaż Bóg im wybaczył, zdecydował ,że ” żaden z nich nigdy nie zobaczy ziemi, którą obiecałem na przysięgę ich przodkom. Nikt, kto potraktował mnie z pogardą, nigdy tego nie zobaczy ” (liczb 14:23). Raczej cierpieli wędrując po pustyni przez czterdzieści lat, po jednym roku na każdy z czterdziestu dni, które badali (liczb 14: 34). Co więcej, Bóg dał im to, o co prosili: „uczynię to, co słyszałem, jak mówicie: na tej pustyni upadną wasze ciała, każdy z was będzie miał dwadzieścia lat lub więcej” (4 Mojż.14:28-29)., Dodatkowo, dziesięciu mężczyzn, którzy podali zły raport zostali powaleni i zmarli na plagę przed Panem (liczb 14:37). Ocaleli tylko Jozue i Caleb, dwaj wierni szpiedzy, którzy wierzyli w Bożą obietnicę, że oddadzą im ziemię.
Bóg obiecał im zwycięstwo. Ziemia, którą im rozkazał, aby weszli i zabrali, była już ich; po prostu musieli zaufać i być posłuszni, ale tego nie uczynili. Bóg nigdy nie poprowadzi nas tam, gdzie jego łaska nie może nas zapewnić lub jego moc nie może nas ochronić., Rzeczywiście, Izraelici widzieli potężną rękę Bożą działającą podczas plag i cudów wyjścia. Jednak, jak wielu ludzi, chodzili wzrokiem, a nie wiarą, a ich niewiara nie podobała się Bogu. „Bez wiary nie można podobać się Bogu „(Hebrajczyków 11: 6). Ich brak wiary w Słowo Boże powstrzymał ich od wejścia do Ziemi Obiecanej. Ta prawda nigdy się nie zmieniła.