Jeśli regularnie czytasz blogi z nauk kognitywnych lub psychologii (lub nawet po prostu skromny New York Times!), prawdopodobnie słyszałeś o czymś, co nazywa się efekt Dunninga-Krugera. Efekt Dunninga-Krugera odnosi się do pozornie wszechobecnej tendencji słabych wykonawców do przeceniania swoich umiejętności w stosunku do innych ludzi–i, w mniejszym stopniu, do niedoceniania swoich umiejętności przez wysokich wykonawców., Wytłumaczeniem tego, według Krugera i Dunninga, którzy po raz pierwszy opisali ten efekt w niezwykle wpływowym artykule z 1999 roku w Journal of Personality and Social Psychology, jest to, że niekompetentni ludzie z powodu braku umiejętności, których potrzebują, aby odróżnić dobrych wykonawców od złych wykonawców:
…ludzie, którzy nie mają wiedzy lub mądrości, aby dobrze działać, często nie są świadomi tego faktu. Ten brak świadomości przypisujemy deficytowi umiejętności metapoznawczych., Oznacza to, że ta sama niekompetencja, która prowadzi ich do dokonywania złych wyborów, pozbawia ich również wiedzy niezbędnej do uznania kompetencji, czy to własnych, czy kogokolwiek innego.
z powodów, które nie są do końca jasne, efekt Dunninga-Krugera wydaje się doświadczać czegoś renesansu w ciągu ostatnich kilku miesięcy; jest wszędzie w blogosferze i mediach. Na przykład, oto tylko kilka domniemanych Dunning-Krugersms z ostatnich kilku tygodni:
… więc co to oznacza w biznesie? Jest wszędzie., Nawet tytuł pracy Dunning and Kruger ' s, Część o zawyżonych samoocenach, przypomina mi truizm, który został wskazany przez przełożonego na początku mojej kariery: najlepsi pracownicy zawsze będą najtrudniejsi dla siebie w samoocenach, podczas gdy najniżsi wykonawcy mogą liczyć na to, że wykonują doskonałą pracę…
…Heidi Montag i Spencer Pratt są świetnymi przykładami efektu Dunninga-Krugera. Cała branża dupków zarabia na zachęcaniu dwóch atrakcyjnych, ale nie posiadających talentu ludzi, którzy są genialnymi autorami., Bańka wokół nich jest tak gęsta, że mogą nigdy z niej nie uciec. W tym momencie cała Ameryka (przynajmniej ci, którzy wiedzą kim są), jest w żart – jednak dwie osoby w centrum tej tragedii są zupełnie nieświadome…
… nie tak szybko tam-efekt Dunninga-Krugera wchodzi w grę tutaj. Ludzie w Stanach Zjednoczonych nie mają wysokiego poziomu zrozumienia ewolucji, a badanie to nie mierzyło rzeczywistych kompetencji., Odkryłem, że ludzie najbardziej skłonni do deklarowania, że mają gruntowną wiedzę na temat ewolucji, są kreacjonistami … ale krótka rozmowa zawsze wystarcza, aby odkryć, że wszystko, co tak naprawdę mają, to zdezorientowany welter dezinformacji…
jak widać, odkrycia zgłoszone przez Krugera i Dunninga są często interpretowane tak, aby sugerować, że im mniej kompetentni są ludzie, tym bardziej kompetentni myślą, że są., Ludzie, którzy wykonują najgorsze zadanie, mają tendencję do myślenia, że są Bożym darem dla tego zadania, a ludzie, którzy potrafią je wykonać, często wykazują nadmierną skromność., Podejrzewam, że tego rodzaju Wyjaśnienie jest przekonujące, ponieważ odwołuje się do naszych ukrytych teorii sprawiedliwego świata: chcielibyśmy wierzyć, że ludzie, którzy nieznośnie głoszą swoją doskonałość w X, Y i Z, naprawdę nie muszą być tak dobrzy w X, Y i Z w ogóle, i muszą być (nad)rekompensujące pewne rzeczywiste braki; znacznie mniej przyjemnie jest wyobrazić sobie, że ludzie, którzy chodzą i wypychają swoją (rzekomą) wyższość w naszych twarzach, mogą być naprawdę lepsi niż my w tym, co robią.,
Niestety Kruger i Dunning nigdy nie udzielili żadnego poparcia dla tego typu sprawiedliwego światopoglądu; ich badania kategorycznie nie wykazały, że niekompetentni ludzie są bardziej pewni siebie lub aroganccy niż kompetentni ludzie. To, co pokazali, jest takie:
jest to jedna z kluczowych postaci z pracy Krugera i Dunninga z 1999 roku (a podstawowy efekt był wielokrotnie powielany)., Krytycznym punktem jest to, że istnieje wyraźna pozytywna korelacja między rzeczywistą wydajnością (szara linia) A postrzeganą wydajnością (czarna linia): ludzie w górnym kwartylu dla rzeczywistej wydajności myślą, że działają lepiej niż ludzie w drugim kwartylu, którzy z kolei myślą, że działają lepiej niż ludzie w trzecim kwartylu, i tak dalej. Więc stronniczość nie jest definitywnie taka, że niekompetentni ludzie myślą, że są lepsi od kompetentnych ludzi. Raczej niekompetentni ludzie myślą, że są o wiele lepsi niż w rzeczywistości., Ale oni zazwyczaj nadal nie myślą, że są tak dobrzy jak ludzie, którzy, no wiesz, naprawdę są dobrzy. (Ważne jest, aby pamiętać, że Dunning i Kruger nigdy nie twierdzili, aby pokazać, że niewykwalifikowani myślą, że są lepsi niż wykwalifikowani; to po prostu sposób, w jaki odkrycie jest często interpretowane przez innych.)
To powiedziawszy, oczywiste jest, że istnieje bardzo duża rozbieżność między sposobem, w jaki niekompetentni ludzie faktycznie wykonują, a sposobem, w jaki postrzegają swój własny poziom wydajności, podczas gdy rozbieżność jest znacznie mniejsza dla wysoce kompetentnych osób. Więc pytanie brzmi dlaczego., Wyjaśnienie Krugera i Dunninga, jak wspomniałem powyżej, jest takie, że niekompetentni ludzie nie mają umiejętności, których potrzebują, aby wiedzieć, że są niekompetentni. Na przykład, jeśli nie jesteś zbyt dobry w nauce języków, może Ci być trudno powiedzieć, że nie jesteś zbyt dobry, ponieważ brakuje Ci umiejętności, których potrzebujesz, aby odróżnić kogoś, kto jest dobry od kogoś, kto nie jest. Jeśli nie słyszysz rozróżnienia między dwoma różnymi fonemami, skąd możesz wiedzieć, kto ma rodzimą wymowę, A kto nie?, Jeśli nie rozumiesz zbyt wielu słów w innym języku, jak możesz ocenić rozmiar własnego słownictwa w stosunku do cudzego?
to odwołanie się do umiejętności meta-poznawczych ludzi (tj. ich wiedzy o ich wiedzy) ma pewną intuicyjną wiarygodność, a Kruger, Dunning i ich koledzy dostarczyli na to sporo dowodów w ciągu ostatniej dekady. To powiedziawszy, nie jest to bynajmniej jedyne wyjaśnienie. w ciągu ostatnich kilku lat rozwinęła się dość pokaźna Literatura krytykująca lub rozszerzająca twórczość Krugera i Dunninga., Wspomnę tylko trzy wiarygodne (i wzajemnie kompatybilne) alternatywne konta, które ludzie zaproponowali (ale są inne!)
1. Regresja w kierunku średniej. Prawdopodobnie najczęstszą krytyką efektu Dunninga-Krugera jest to, że po prostu odzwierciedla regresję do średniej–czyli jest to artefakt statystyczny. Regresja do średniej odnosi się do faktu, że za każdym razem, gdy wybierzesz grupę osób na podstawie jakiegoś kryterium, a następnie zmierzysz pozycję tych osób w innym wymiarze, poziomy wydajności będą miały tendencję do przesuwania się (lub regresu) w kierunku średniego poziomu., Jest to notorycznie niedoceniany problem i prawdopodobnie wyjaśnia wiele, wiele zjawisk, które ludzie próbowali zinterpretować merytorycznie. Na przykład, w kontrolowanych placebo badaniach klinicznych SSRI, osoby z depresją mają tendencję do poprawy zarówno w Warunkach leku, jak i placebo. Niektóre z nich są niewątpliwie spowodowane efektem placebo, ale wiele z nich prawdopodobnie wynika również z tego, co często określa się jako „historia naturalna”. Depresja, jak większość rzeczy, ma tendencję do cykliczności: ludzie stają się coraz lepsi lub gorsi z czasem, często bez wyraźnego rymu lub powodu., Ale ponieważ ludzie mają tendencję do poszukiwania pomocy (i zapisać się do badań leków) przede wszystkim, gdy radzą sobie szczególnie źle, wynika z tego, że większość ludzi będzie lepiej do pewnego stopnia, nawet bez leczenia. To jest regresja do średniej (wpis na Wikipedii ma inne ładne przykłady–na przykład słynna okładka Sports Illustrated).
w kontekście efektu Dunninga-Krugera argument jest taki, że niekompetentni ludzie po prostu cofają się w stronę średniej, gdy prosi się ich o ocenę własnych wyników., Ponieważ na postrzeganą wydajność ma wpływ nie tylko rzeczywista wydajność, ale także wiele innych czynników (np. osobowość, zdolność meta-poznawcza, błąd pomiaru itp.), wynika z tego, że przeciętnie ludzie z ekstremalnymi poziomami rzeczywistej wydajności nie będą tak ekstremalni pod względem postrzegania ich wydajności. Tak więc większość efektu Dunninga-Krugera prawdopodobnie nie musi być wyjaśniona, a w rzeczywistości byłoby to dość zaskakujące, gdybyś nie zobaczył wzoru wyników, który wygląda przynajmniej trochę jak powyższy rysunek.
2., Regresja do średniej plus lepsza od średniej. Powiedziawszy to, jest jasne, że regresja do średniej nie może wyjaśnić wszystkiego na temat efektu Dunninga-Krugera. Jednym z problemów jest to, że nie wyjaśnia, dlaczego efekt jest większy na niskim końcu niż na wysokim końcu. Oznacza to, że niekompetentni ludzie mają tendencję do przeceniania swoich wyników w znacznie większym stopniu niż kompetentni ludzie nie doceniają ich wyników. Tej asymetrii nie da się wytłumaczyć wyłącznie regresją do średniej., Można to jednak wyjaśnić kombinacją RTM i heurystyki „lepszej niż średnia” (lub samowystarczalności), która mówi, że ogólnie większość ludzi ma tendencję do postrzegania siebie zbyt pozytywnie. To dwuargumentowe wyjaśnienie zostało zaproponowane przez Kruegera i Muellera w badaniu z 2002 roku (zauważ, że Krueger i Kruger to różni ludzie!), który twierdził, że słabi wykonawcy cierpią z powodu podwójnego whammy: nie tylko ich postrzeganie własnej wydajności regresuje się w kierunku średniej, ale te percepcje są również dodatkowo zawyżone przez uprzedzenie samooceny., W przeciwieństwie do tego, w przypadku wysokich wykonawców, te dwa efekty w dużej mierze równoważą się: regresja do średniej powoduje, że wysocy wykonawcy nie doceniają swojej wydajności, ale do pewnego stopnia, że niedocenianie jest zrównoważone przez błąd samo-poprawy. W rezultacie wygląda na to, że wysocy wykonawcy dokonują dokładniejszych ocen niż niscy wykonawcy, podczas gdy w rzeczywistości wysocy wykonawcy mają szczęście być tam, gdzie są w dystrybucji.
3. Instrumentalna rola trudności zadania., Zgodnie z założeniem, że efekt Dunninga-Krugera jest przynajmniej częściowo artefaktem statystycznym, niektóre badania wykazały, że asymetria zgłoszona przez Krugera i Dunninga (tj. mniejsza rozbieżność dla wysokich wykonawców niż dla niskich wykonawców) faktycznie odchodzi, a nawet odwraca się, gdy testy zdolności podane uczestnikom są bardzo trudne., Na przykład, Burson i współpracownicy (2006), pisząc w JPSP, wykazały, że kiedy studenci University of Chicago zostali zadani umiarkowanie trudne pytania ciekawostki na temat ich uczelni, przedmioty, które działały najlepiej były tak źle skalibrowane jak ludzie, którzy wykonywali najgorsze, w tym sensie, że ich szacunki, jak dobrze zrobili w stosunku do innych ludzi, były szalenie niedokładne., Oto, Jak to wygląda:
zauważ, że to odkrycie nie było anomalne w odniesieniu do ustaleń Krugera i Dunninga; kiedy uczestnicy otrzymali łatwiejsze ciekawostki (linia z diamentami), Burson i inni zaobserwowali standardowy wzór, a słabi wykonawcy pozornie wykazywali gorszą kalibrację. Po prostu zrzucenie około 10% z dokładności w pytaniach ciekawostek wystarczyło, aby wywołać dużą zmianę względnej niedopasowania między postrzeganiem zdolności a rzeczywistą zdolnością., Burson et al następnie udał się do replikacji tego wzoru w dwóch dodatkowych badań obejmujących wiele różnych orzeczeń i zadań, więc wynik ten nie jest specyficzny dla pytań ciekawostek. W rzeczywistości w późniejszych badaniach Burson et al pokazali, że gdy zadanie było naprawdę trudne, słabi wykonawcy byli w rzeczywistości znacznie lepiej skalibrowani niż wysocy wykonawcy.
patrząc na powyższą figurę, nie trudno zrozumieć, dlaczego tak by było. Ponieważ nachylenie linii wydaje się być dość stała w tego typu eksperymentach, każda zmiana średniego poziomu wydajności (tj.,, przesunięcie przechwytywania na osi y) koniecznie spowoduje większą różnicę między rzeczywistą a postrzeganą wydajnością na wysokim końcu. I odwrotnie, jeśli podniesiesz linię, zmaksymalizujesz różnicę między rzeczywistą a postrzeganą wydajnością na dolnym końcu.
aby uzyskać intuicyjne poczucie tego, co się tutaj dzieje, pomyśl o tym w ten sposób: jeśli wykonujesz bardzo trudne zadanie, prawdopodobnie znajdziesz subiektywnie wymagające doświadczenie, nawet jeśli jesteś na wysokim poziomie w stosunku do innych ludzi., Ponieważ osądy ludzi na temat ich własnej względnej pozycji zależą w znacznym stopniu od ich subiektywnego postrzegania własnej wydajności (tj. używasz poczucia, jak łatwe było zadanie, jako pełnomocnika tego, jak dobre musisz być w tym), wysocy wykonawcy będą systematycznie niedoceniać, jak dobrze zrobili. Kiedy zadanie jest trudne, większość ludzi zakłada, że musieli zrobić stosunkowo słabo w porównaniu do innych ludzi., I odwrotnie, gdy zadanie jest stosunkowo łatwe (a zadania Dunninga i Krugera były po łatwiejszej stronie), większość ludzi zakłada, że muszą być całkiem dobre w porównaniu do innych. W rezultacie, to będzie wyglądać jak ludzie, którzy wykonują dobrze są dobrze skalibrowane, gdy zadanie jest łatwe i słabo skalibrowane, gdy zadanie jest trudne; mniej kompetentni ludzie będą pokazywać dokładnie odwrotny wzór. I zauważ, że nie wymaga to od nas zakładania żadnego związku między rzeczywistą wydajnością a postrzeganą wydajnością., Spodziewałbyś się uzyskać efekt Dunninga-Krugera dla łatwych zadań, nawet jeśli nie było dokładnie zerowej korelacji między tym, jak dobrzy ludzie są w czymś, a tym, jak dobrzy myślą, że są.
Oto jak Burson i wsp podsumowali swoje wyniki:
nasze badania replikują, eliminują lub odwracają związek między wykonywaniem zadań a dokładnością osądu zgłoszoną przez Krugera i Dunninga (1999) jako funkcja trudności zadania., W przypadku łatwych zadań, w których występuje pozytywne nastawienie, najlepsi wykonawcy są również najdokładniejsi w szacowaniu swojej pozycji, ale w przypadku trudnych zadań, w których występuje negatywne nastawienie, najgorsi wykonawcy są najdokładniejsi. Wzór ten jest zgodny z kombinacją hałaśliwych szacunków i ogólnego uprzedzenia, bez potrzeby odwoływania się do różnic w możliwościach metakognitywnych. W związku z tym nasze ustalenia potwierdzają reinterpretację Krugera i Dunninga (2002)., Związek między umiejętnościami związanymi z zadaniami a metakognitywnym wglądem może rzeczywiście istnieć, a później przedstawiamy kilka sugestii dotyczących sposobów jego przetestowania. Jednak nasze analizy wskazują, że głównymi przyczynami błędów w ocenie względnej pozycji są ogólne nieścisłości i ogólne uprzedzenia związane z trudnością zadania. Dlatego ważne jest, aby dowiedzieć się więcej o tych źródłach błędów, aby lepiej je zrozumieć i poprawić.
Co powinniśmy wyciągnąć z tych (i innych) badań?, Myślę, że jury nadal nie jest w pewnym stopniu, ale przynajmniej myślę, że jasne jest, że duża część efektu Dunninga-Krugera odzwierciedla albo artefakt statystyczny( regresję do średniej), albo znacznie bardziej ogólne uprzedzenia poznawcze(tendencja do samo-wzmocnienia i / lub do korzystania z subiektywnego doświadczenia jako przewodnika po własnej pozycji w stosunku do innych)., Nie oznacza to, że meta-poznawcze Wyjaśnienie preferowane przez Dunninga, Krugera i współpracowników nie może utrzymać się w niektórych sytuacjach; bardzo dobrze może być tak, że w niektórych przypadkach, a do pewnego stopnia, Brak umiejętności ludzi jest naprawdę tym, co uniemożliwia im dokładne określenie ich pozycji w stosunku do innych., Ale myślę, że naszą domyślną pozycją powinno być preferowanie alternatywnych wyjaśnień, które omówiłem powyżej, ponieważ są one (a) prostsze, (b) bardziej ogólne (wyjaśniają wiele innych zjawisk) i (C) konieczne (szczerze mówiąc, byłoby niesamowite, gdyby regresja do średniej nie wyjaśniała przynajmniej części efektu!).
powinniśmy również starać się być świadomi innego bardzo silnego uprzedzenia poznawczego, gdy używamy efektu Dunninga-Krugera do wyjaśnienia ludzi lub sytuacji wokół nas–mianowicie uprzedzenia potwierdzenia., Jeśli uważasz, że niekompetentni ludzie nie wiedzą wystarczająco dużo, aby wiedzieć, że są niekompetentni, nietrudno znaleźć na to anegdotyczne dowody; w końcu wszyscy znamy ludzi, którzy są zarówno aroganccy, jak i niezbyt dobrzy w tym, co robią. Ale jeśli zatrzymasz się, by go szukać, prawdopodobnie nie będzie trudno znaleźć niepokojące dowody. W końcu jest wyraźnie mnóstwo ludzi, którzy są dobrzy w tym, co robią, ale nie tak dobrzy, jak im się wydaje (tj. są Powyżej średniej i nadal całkowicie źle skalibrowani w pozytywnym kierunku)., Podobnie jak jest mnóstwo ludzi, którzy są kiepscy w tym, co robią i rozpoznają swoje ograniczenia (np. nie muszę być świetnym biegaczem, aby móc powiedzieć, że nie jestem świetnym biegaczem–doskonale zdaję sobie sprawę, że mam straszną wytrzymałość, właśnie dlatego, że nie mogę ukończyć biegów, które większość innych biegaczy uważa za trywialne!). Ale liczba mnoga anegdoty to nie DANE, a dane wydają się być niejednoznaczne., Następnym razem, gdy będziesz skłonny przypisać swoje wstrętne złudzenia wielkości współpracownika do efektu Dunninga-Krugera, rozważ możliwość, że twój współpracownik jest po prostu palantem–nie ma potrzeby meta-poznawczej niekompetencji.
Kruger J, & Dunning D (1999). Niewykwalifikowani i nieświadomi tego: jak trudności w rozpoznaniu własnej niekompetencji prowadzą do zawyżonych samooceny. Journal of personality and social psychology, 77 (6), 1121-34 PMID: 10626367
Krueger J, & Mueller RA (2002)., Niewykwalifikowany, nieświadomy, czy jedno i drugie? Lepiej niż przeciętna regresja heurystyczna i statystyczna przewidują błędy w szacunkach własnych wyników. Journal of personality and social psychology, 82 (2), 180-8 PMID: 11831408
Burson KA, Larrick RP, & Klayman J (2006). Wykwalifikowani lub niewykwalifikowani, ale wciąż nieświadomi tego: jak postrzeganie trudności prowadzi do błędnej kalibracji w porównaniach względnych. Journal of personality and social psychology, 90 (1), 60-77 PMID: 16448310