wydanie „Django Unchained” i dyskusja wokół niego przyniosły „Narodziny narodu”—obrzydzająco rasistowską, ale tytanicznie oryginalną fabułę D. W. Griffitha z 1915 roku—z powrotem na pierwszy plan. Film, którego akcja rozgrywa się głównie w mieście Karoliny Południowej przed i po wojnie secesyjnej, przedstawia niewolnictwo w świetle halcyona, przedstawia czarnych jako dobrych dla niewielkiej, ale służalczej siły roboczej i pokazuje ich, podczas rekonstrukcji, aby zostali nakłonieni przez radykalnych Republikanów do twierdzenia o nadużyciu władzy nad południowymi białymi., Przedstawia ona wyzwoleńców jako zainteresowanych przede wszystkim małżeństwami międzyludzkimi, oddających się usankcjonowanym prawnie nadmiarowi i mściwej przemocy, głównie po to, aby zmusić białe kobiety do stosunków seksualnych. Pokazuje ona białych z południa tworzących Ku Klux Klan, aby bronić się przed takimi obrzydliwościami i pobudzać” aryjską ” sprawę. Film twierdzi, że odziany w białe prześcieradła szwadron śmierci służył sprawiedliwości doraźnie i że odmawiając czarnym prawa do głosowania i utrzymując ich ogólnie osobno i podporządkowane, przywrócił porządek i cywilizację na południu.,
„Narodziny narodu”, który trwa ponad trzy godziny, został sprzedany jako sensacja i stał się jednym; był pokazywany na galowych pokazach, z drogimi biletami. Był również przedmiotem protestów organizacji praw obywatelskich i krytyki ze strony duchownych i edytorów, i nie bez powodu: „Narodziny narodu” okazały się przerażająco skuteczne w wywołaniu przemocy wobec czarnych w wielu miastach., Biorąc pod uwagę te okoliczności, trudno zrozumieć, dlaczego film Griffitha zasługuje na cokolwiek innego niż miejsce w śmietniku historii, jako obrzydliwość godna wyłącznie autopsji w badaniu patologii społecznej i estetycznej.
problematycznie „Narodziny narodu” nie były tylko przełomowym widowiskiem komercyjnym, ale także zdecydowanie oryginalnym dziełem sztuki—w efekcie dzieło będące fundamentem realizmu Filmowego, choć dzieło, które zostało opracowane, aby przekazać, leży jako rzeczywistość., Kuszące jest myślenie o wpływie filmu jako o nieodłącznym zepsuciu realizmu jako trybu filmowego—ale jeszcze bardziej odkrywcze jest uznanie rozdźwięku między jego pięknem z jednej strony, a niesprawiedliwością i kłamstwem z drugiej. Sfabrykowane wydarzenia filmu nie powinny skłaniać widza do zaprzeczania historycznym faktom niewolnictwa i rekonstrukcji. Ale nie powinny też prowadzić do zaprzeczenia osobliwemu, niepokojąco wzniosłemu pięknu „narodzin narodu”, nawet w przedstawieniu niemoralnych działań i realizacji rażącej propagandy.,
najgorszą rzeczą w „narodzinach narodu” jest to, jak dobrze jest. Zalety jego wspaniałej i trwałej estetyki sprawiają, że nie można go ignorować, a mimo obrzydliwej treści, trudno go nie kochać., I to właśnie ten konflikt czyni film jeszcze bardziej nikczemnym, doświadczenie filmu bardziej męczarnią—wraz z uznaniem, że Griffith, którego krótkie filmy dla Biograph były już wśród skarbów światowego kina, skierował swój potężny talent na przyczynę nienawiści (co gorsza, szczerze przedstawiał jako cnotliwy).,
Sztuka Griffitha oferuje po ludzku Głębokie momenty, pełne wdzięku i delikatności lub wielkie i retoryczne, które odrywają się od kontekstu, aby zbadać niemal uniwersalne okoliczności, takie jak mieszanka wstydu i dumy w obliczu powracającego Żołnierza Konfederatów, gdy wraca do domu w strzępach i odnajduje swoją siostrę w strzępach, lub odważne wybryki dziewczyny ze Związku (Lillian Gish), gdy wysyła swoich braci na wojnę, zanim upadnie ze łzami, gdy są po prostu poza zasięgiem wzroku., Zapierające dech w piersiach ujęcie, które zaczyna się blisko gromadzącej się matki i dzieci, wysoko na zboczu wzgórza, a następnie przenosi się do przodu armii Shermana, widziane z wysokiego schronienia rodziny, przejmująco przedstawia intymne spustoszenia wojny. Ujęcie byłego właściciela niewolników, oblężonego przez grupę wyzwoleńców za przynależność syna do K. K. K., trzymającego dorosłą córkę za włosy i podnoszącego Pistolet ponad jej głowę-przygotowuje się do zabicia jej, jeśli Czarni wyważą drzwi-ma wstrząsający i wzniosły majestat, który przewyższa specyficzne uprzedzenia filmu, aby osiągnąć klasyczny moment tragedii., Szarże kawalerii K. K. K., wykonane za pomocą ruchomych kamer, które pędzą do tyłu z prędkością galopu, są wizualnie radosne i emocjonujące, pomimo nienawistnych i żądnych krwi represji, które reprezentują; jest to kinetyczny model stulecia scen akcji.
w całym filmie, pro-Confederacy uczucia Griffitha są rażąco widoczne; jednak jego przedstawienie wydarzeń—jego reprezentacja rzeczywistości tak, jak ją rozumie—wymaga włączenia wiele, co odbiega od jego intencji., Istotą jego realizmu są otwarte ramy, złożone inscenizacje i wiele płaszczyzn akcji, które sugerują znacznie więcej, niż pozwoliłyby na to opisowe karty tytułowe Griffitha i jego oszołomiona Polityka.
na przykład scena, w której właściciele niewolników i ich goście z północy polubownie przechodzą przez pola bawełny, podczas gdy niewolnicy trudzą się w tle, przedstawia, jak w filmie dokumentalnym, oczywisty związek między łaskawymi drogami białych Południowców a ciężką, przymusową pracą niewolników, która to umożliwia. To nie był zamiar Griffitha, ale efekt., Pokazuje skrócony proces K. K. K. czarnego mężczyzny, którego seksualne dążenia do białej kobiety skłoniły ją do skoku na śmierć. Ten proces i dostarczenie zwłok ofiary do drzwi gubernatora porucznika mieszanej rasy mają wydawać się po prostu, nawet heroiczne, ale wyglądają jak nieprzyzwoite i przerażające. Wspaniałe uroczystości z okazji bitwy o Bull Run, połączone z niesamowitym rozbłyskiem ogniska, sugerują Taniec śmierci, ognisko zapowiadające spalenie Atlanty., Pomimo przekonań Griffitha, przybycie klanu, wycelowanego z karabinów w nieuzbrojonych czarnych, którzy tylko chcą głosować, wydaje się niesprawiedliwe i okrutne.
głównym tematem filmu jest grzech pierworodny bliskości rasy białej i czarnej. Scena otwierająca, w której Afrykańczycy są sprowadzani do Stanów Zjednoczonych i sprzedawani jako niewolnicy, opisana jest na karcie tytułowej: „sprowadzenie Afrykańczyków do Ameryki zasiało pierwsze ziarno rozłamu.,”Problemem, od początku filmu, nie było niewolnictwo, ale nadmierne mieszanie ras—a oryginalnym zakończeniem Griffitha było pokazanie powrotu wyzwoleńców do Afryki., Dwaj wielcy złoczyńcy w filmie są opisywani jako „Mulaci”: rozpustna, socjalnie wspinająca się gosposia radykalnego republikańskiego kongresmena (na podstawie Thaddeusa Stevensa, aż do złego tupecika), który wykorzystuje tzw. „słabość” wdowca, co prowadzi do jego dzielącej, agresywnej, mściwej wersji rekonstrukcji dywanów; i przebiegły, pogardliwy polityk, którego kongresmen narzuca jako gubernatora porucznika Karoliny Południowej. Kryzys, który wywołuje bunt białych z Południa, jest roszczeniem czarnych (utrzymywanym z głodnym spojrzeniem)na prawo małżeństw., Samo pojęcie czystości rasowej (lub to, co jedna z kart tytułowych nazywa „aryjskim prawem urodzenia”) jest sednem filmu. Jednak istotą mocy estetycznej filmu – i jego trwałego znaczenia – jest jego wewnętrzna niejednorodność.
perspektywa filmu na wydarzenia fabuły jest bogata, szeroka i wystarczająco głęboka, aby dostarczyć materiału do własnej sprzeczności., To właśnie definicja realizmu Griffitha, założenia kinematografii, która kwitnie do dnia dzisiejszego, w szerokim zakresie odmian i załamań, i która odzwierciedla przekonanie twórców, że filmowe przedstawienia, niezależnie od tego, czy są sztuczne czy wymyślone, mają bezpośredni kontakt ze światem ich doświadczeń., Griffith nie ukrywa niejasności interpretacyjnych ani nie zakłada, że fakty mówią same za siebie; tworzy świat według własnego umysłu, energicznie podsycając wydarzenia i zdecydowanie przekrzywiając je ekwiwalentem głosu pierwszej osoby(jak w tytułowych kartach, ozdobionych jego podpisem, w całym). Sfilmował świat, który został stworzony, aby ucieleśniać jego punkt widzenia—ale szczegóły i Zakres, które uważał za niezbędne do symulowania rzeczywistości tego znikającego świata, były z natury wielowątkowe i polisemiczne., (A sceny, które nie są—takie jak te, w legislaturze stanowej, przedstawiające czarnych ustawodawców jako leering slobs—są śmieszne i kreskówkowe.) Jednowyrazowa definicja realizmu Griffitha – a także najlepszego z pokoleń realizmu filmowego, które po nim nastąpiły-brzmi ” więcej.”Pomimo jego najlepszych (a raczej najgorszych) wysiłków, jego film uciekł mu.
to, co „Narodziny narodu” oferuje, nawet więcej niż wizję historii, jest szablonem dla ogromnych, wszechogarniających świat możliwości kina., Dostarczył niezwykle potężnych narzędzi do własnej obalenia. Prawdziwa zbrodnia nie należała do Griffitha, ale do świata: fakt, że większość widzów mało wiedziała o niewolnictwie, mało o rekonstrukcji, mało o Jimie Crow i mało o klanie, i byli zbyt gotowi przełknąć najgorsze z filmu bez pytania. Widzieli tylko to, co Griffith chciał powiedzieć, ale nie to, co pokazał film, i widząc to, co pokazał Griffith, byli gotowi chwycić za broń w gniewie., Ambient i akceptowany rasizm sprawiły, że widzowie nie byli świadomi faktów i skłonni zaakceptować rasistowską wersję Griffitha jako autentyczną—i odmówili innym filmowcom szansy na odpowiednie, a nawet udoskonalenie metod Griffitha i tworzenie filmów oferujących wierne historycznie relacje z tych samych okresów i wydarzeń.
minęło kolejne dwanaście lat, zanim Sync sound wszedł do powszechnego użytku, z „The Jazz Singer.,”Dlaczego nie było filmu dokumentalnego, w którym dawni niewolnicy dawali świadectwo swoim doświadczeniom—nie było Filmowego odpowiednika wywiadów w” Born in Slavery: Slave Narratives from the Federal Writers 'Project”, które zostały wykonane w połowie lat trzydziestych? Twórczość Griffitha mogła wywołać głośną reakcję kinową, przewidującą tryb „Shoah” dotyczący niewolnictwa. Mogła ona być podstawą odwiedzin byłych niewolników lub ich potomków w miejsca ich cierpień., Mógł sprowokować pełen i klasyczny dramat o agonii niewolników na przedwojennym południu i pełnej miary przerażających żądań klanu i dziesięcioleci Jima Crowa. Takich filmów nie było-nie mogło być-bo ci, którzy produkowali filmy, nie pozwolili na to-i dlatego, że biali na południu na pewno by na to nie pozwolili.,
jednak reżyserzy, którzy spojrzeli wyraźniej na historię i współczesne okoliczności czarnych w Ameryce (poczynając od Oscara Micheaux, w epoce milczenia), zrobili to, paradoksalnie i jednak irytująco, na podstawie Filmowej wizji Griffitha, która była o wiele trwalsza i bardziej znacząca niż jego zła wizja historyczna., Dziedzictwo Griffitha to jednocześnie kolosalna siła artystyczna medium i jego siła demagogii—potencjał do ożywienia świata na ekranie i potencjał do przekształcenia tego świata w wielkie kłamstwo, czy to ze szczerymi czy cynicznymi intencjami.
Tarantino twierdzi, że uczynił „Django Unchained” jako coś w rodzaju odpowiedzi na „Narodziny narodu.”Jego przedstawienie brutalności i horroru niewolnictwa ma na celu spóźnioną korektę sfałszowanego zapisu Griffitha., Jednak Tarantino nie oferuje nic z polisemii Griffitha, nic z jego poczucia bycia w rzeczywistej obecności historii; karykaturalnością najgorszych scen Griffitha jest podstawowy tryb „Django”. Tarantino, w swoim kinocentrycznym nurcie odniesień, sugeruje właśnie brak pewności, że filmuje coś podobnego do rzeczywistego doświadczenia—chociaż żarliwa prawość emocjonalnego wpływu filmu sugeruje, że filmuje coś bliskiego jego myślom i uczuciom., Tarantino mówił o swojej świadomości filmowania w rzeczywistych miejscach historycznych, w których mieszkali niewolnicy, jednak nigdzie w filmie nie ma gestu łamania kadru, który sugeruje uznanie jego własnej obecności w historii, którą zawłaszczał. Tarantino rozróżnił rodzaj przemocy, która „może być zabawna”, i rodzaj, który jest ” trudny do przyjęcia „(i który traktuje poważnie)—jednak” Django Unchained ” często zaciera różnicę między tymi dwoma, sugerując głównie, że reżyser nakręca przemoc do jakiegokolwiek celu.,Tarantino jest jednym z głównych bohaterów Gryffindoru, który jest jednym z głównych bohaterów Gryffindoru, a zarazem jednym z głównych bohaterów Gryffindoru, a zarazem jednym z głównych bohaterów Gryffindoru, a zarazem jednym z głównych bohaterów Gryffindoru, a zarazem jednym z głównych bohaterów Gryffindoru, a zarazem jednym z głównych bohaterów Gryffindoru.retrospektywna paranoja., Nie byłoby naciągane rozpuścić się z płomieni Tarantino ' s Candieland do konfederackiego weterana Griffitha, na zboczu wzgórza, dając początek idei zakapturzonego klanu, czy wyciąć z karty tytułowej słynną linijką Django („Zabij białych ludzi i zarabiaj za to? Czego tu nie lubić?”) do jednej ze scen Griffitha przedstawiających klanów przygotowujących się do akcji. Pomimo cnotliwych intencji i sympatii Tarantino, jego prymitywny i dziecinny pogląd na zemstę sprawia, że są tak samo regresywni, jak Griffith.
P. S., „Narodziny narodu” to nie jedyne dzieło odrażającej propagandy, która sugeruje filmową podświadomość o wiele bardziej ekspansywną niż intencje reżysera. Pisałem tu i tu o „Żyd Süss”, antysemickim dramacie propagandowym, zrealizowanym w Niemczech w 1940 roku. Jego reżyser, Veit Harlan, nie jest ani artystą oryginalności, ani zmysłu estetycznego Griffitha, ale jest na tyle reżyserem, że na podstawie jego amplitudy dokonał równie skutecznego dzieła propagandy. Nie ma sensu patrzeć poza uprzedzenia do elementów filmu, które przeczą jego oczywistym intencjom.,